(1)

“คุณไม่ชอบคนมีรอยสักเหรอคะ”

ในที่สุด ฉันก็รวบรวมความกล้าถามออกไปจนได้

หลังจากสังเกตมาหลายครั้งแล้วว่า เขามักจะดูอึดอัด

เมื่อเห็นพนักงานพาร์ทไทม์เชื้อสายจีนคนนั้นพับแขนเสื้อขึ้น

เผยรอยสักรูปปลาคาร์พตัวโตที่มีชีวิตชีวาเหมือนว่ายอยู่บนท้องแขน

และไม่เฉพาะกับเขาคนนั้นคนเดียว แต่ยังรวมไปถึงคนอื่น ๆ ที่เขาเห็นด้วย

ตอนนี้ ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ตัวเองคิดถูกไหมที่ถามออกไปแบบนั้น

คุณมาห์เลอร์เงียบไปครู่ใหญ่แผ่นหลังของเขาที่อยู่ในเสื้อกั๊กดูเหมือนเล็กลง

บรรยากาศเยือกเย็นของห้องแสดงเฟอร์นิเจอร์ดูมืดมนและซึมเซาลงกว่าเดิม

‘ไม่น่าเลย ไม่น่าถามแบบนั้นเลย เธอช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย แม่หนูน้อย’

ฉันรู้สึกเหมือนมีเสียงเหล่านี้แว่วเข้าหูทั้งที่มองไม่เห็น และในห้องมีแค่เราสองคน

แต่ฉันอาจหูแว่วไปเองก็ได้ เพราะเสียงเหล่านั้นหายไป เมื่อเขาโบกมือและหันกลับมา

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ที่รัก”

เขาเอ่ยตอบ ไม่ยิ้ม แต่ก็ไม่แสดงความไม่พอใจหรือถือสากับคำถามของฉัน

“เธอเคยได้ยินเรื่องโคมไฟที่ทำจากผิวหนังของนักโทษในค่ายกักกันของนาซีไหม”

คำถามของเขาทำให้ฉันแปลกใจ แน่นอนว่า ฉันรู้และเคยได้ยิน แต่เท่าที่รู้

มันอาจเป็นแค่เรื่องหลอกลวงเกี่ยวกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่เรียกว่า ‘holohoax’  

เพราะแม้กระทั่งโคมไฟของอิลเซ คอค (Ilse Coch) ภรรยาของหัวหน้าผู้คุมค่ายกักกันบุคเคินวัลด์

ที่เชื่อกันว่าเป็นโคมไฟที่ทำมาจากหนังมนุษย์ก็กลายเป็นโคมไฟที่ทำมาจากหนังวัวฟอกธรรมดา

และแผ่นหนังที่มีรูปรอยสักใส่กรอบไว้ อาจเป็นเพียงแค่หนังแพะที่ลงสีด้วยการสักแทนเขียนลายลงไป

นามสกุลของเขาเหมือนคนออสเตรียหรือเยอรมัน และนามสกุลนั้นเพิ่งสะดุดใจฉันเดี๋ยวนี้เอง

ถึงอย่างนั้น ฉันไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะสนใจของที่ระลึกชวนสยองจากสงครามโลกเลยสักนิด

แต่ท่าทีแปลก ๆ ของเขา และน้ำเสียงที่ไม่ชวนให้รู้สึกว่าเขากำลังล้อเล่นด้วยมุกที่ไม่ควรล้อเล่น

ทำให้ฉันเริ่มหวั่นใจขึ้นมาแล้วจริง ๆ ว่า เขาอาจมีส่วนเกี่ยวพันอะไรบางอย่างกับสิ่งที่เขาเอ่ยถึง

เขาอายุน้อยเกินอยู่ร่วมในสงคราม แต่ก็อาจรับรู้ในฐานะญาติของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งในนั้น

‘ไม่น่าเลย ไม่น่าถามแบบนั้นเลย เธอช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย แม่หนูน้อย’

เสียงที่เหมือนแว่วอยู่ในหูเมื่อกี้นี้ย้อนกลับมาสะท้อนอยู่ในความรู้สึกของฉันอีกครั้ง

ในขณะที่คุณมาห์เลอร์ถอนใจยาวและประสานมือทั้งสองเข้าหากันขณะเฉลยคำตอบ

“พี่ชายของปู่ฉันหายตัวไประหว่างสงคราม...ครั้งสุดท้ายที่มีคนเห็น คือ ที่บุคเคินวัลด์”

 (2)

ร้านของเราเงียบเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ในเวลานั้น

ฉันรู้สึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างแทบจะหยุดนิ่งไปพร้อมกันหมด

เว้นแต่เข็มนาฬิกาลูกตุ้มแบบโบราณเรือนใหญ่ที่ตั้งแสดงไว้ที่มุมห้อง

เหมือนไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวที่ตั้งใจฟังและได้รับรู้เรื่องราวของคุณมาห์เลอร์

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องนั้นกำลังเงียบ และตั้งใจซึมซับเหตุการณ์นั้นด้วย

เจคอบ มาห์เลอร์ เป็นพี่ชายของปู่ของคุณมาห์เลอร์ที่หายไประหว่างสงคราม

ขณะที่โจเซฟ คุณปู่ของคุณมาห์เลอร์มาตั้งรกรากที่สหรัฐอเมริกาก่อนนั้นหลายปี

เจคอบเลือกใช้ชีวิตอยู่ที่ออสเตรีย เนื่องจากมีครอบครัวและการงานกำลังรุ่งเรือง

ในปีที่สงครามโลกครั้งที่สองปะทุ เป็นปีที่โรเบิร์ตพ่อของคุณมาห์เลอร์เกิด

โจเซฟ มาห์เลอร์ส่งโทรเลขไปแจ้งข่าว แต่กลับพบว่า พี่ชายของตนไม่ตอบกลับ

บวกกับข่าวการกวาดต้อนชาวยิวเข้าไปอยู่ในค่ายกักกันในที่ต่าง ๆ ทำให้เขากังวล

เจคอบเป็นช่างทำกระเป๋าฝีมือดี อัธยาศัยดี แต่มีปัญหาอย่างเดียว คือ มีเชื้อสายยิว

ด้วยสถานการณ์ที่เป็นอยู่ โจเซฟจึงไม่อาจกลับไปตามหาพี่ชายซึ่งอยู่ในยุโรปได้เลย

สิ่งที่เขาสามารถทำได้ คือ สวดภาวนาให้ครอบครัวของเจคอบทุกคนปลอดภัย

และรอฟังข่าวคราวจากอีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ แม้ว่าความหวังแทบจะเหลือเป็นศูนย์

พวกเขาเชื่อว่าตราบใดที่ยังไม่มีข่าว ถึงตราบนั้นก็ยังคงพอจะมีความหวังอยู่บ้าง

แม้ว่าข่าวที่ได้รับจะเป็นข่าวร้าย แต่อย่างน้อยที่สุด การรอคอยก็สิ้นสุดลงเสียที

(3)

“ปู่เจคอบตายในค่ายกักกันที่บุคเคินวัลด์...”

ตอนที่เขาเอ่ยคำนั้นออกมา ฉันไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำหน้าแบบไหน

และสิ่งที่เขาบอกในเวลาต่อมา ทำให้ฉันถึงกับทำตัวไม่ถูกพูดอะไรไม่ออก

“หลักฐานที่บอกว่าเขาตายแน่นอน คือ รอยสัก”

สำเนียงของเขาฟังดูแปร่งแปลกแต่มีบางอย่างในน้ำเสียงของเขาที่ทำให้ฉันขนลุก

ภาพการพิจารณาคดีของอิลเซ คอค และสิ่งที่นักโทษในค่ายกักกันนำมาแสดงที่ศาล

แวบเข้ามาในความทรงจำที่อยู่ในภาพ คือ บรรดาของใช้ที่ทำมาจากชิ้นส่วนของมนุษย์

ไม่ว่าจะเป็นหัวย่อส่วน ที่เขี่ยบุหรี่จากกระดูกเชิงกราน โคมไฟที่มีตัวโคมทำจากหนังฟอก

รวมไปถึงภาพที่ดูคล้ายภาพวาดบนแผ่นหนังหลายชิ้น ทั้งที่ใส่กรอบและไม่ได้ใส่กรอบไว้

“คุณหมายถึงแผ่นหนังที่มีรอยสักใช่ไหมคะ...”

เท่าที่จำได้ นักโทษหลายที่มาเป็นพยานในการพิจารณาคดีของอิลเซ คอค

ให้การว่า คนในค่ายกักกันที่มีรอยสักหลายคนที่ตายแล้วจะถูกส่งไปที่ห้องชันสูตร

ด้วยข้ออ้างเพื่อการศึกษาวิจัย เพราะคนที่มีรอยสักมักมีพฤติกรรมเป็นอาชญากร

แต่เป็นที่รู้กันภายในว่า ผิวหนังที่มีรอยสักสวยงามอาจถูกเลาะมาเป็นของประดับ

ถึงในภายหลัง ของที่ถูกนำมาแสดง เช่น โคมไฟ ปกอัลบั้มภาพ ก็ไม่ใช่หนังมนุษย์

แต่ใช่ว่ามันจะไม่มีมูล และสิ่งที่นึกขึ้นมาได้ ก็ทำให้ฉันรู้สึกปั่นป่วนในท้องอย่างบอกไม่ถูก

(4)

“เธอเก่งมาก...มันคือแผ่นหนังที่มีรอยสักแบบเดียวกันกับของปู่เจคอบ”

นี่เป็นครั้งแรกที่คำชมของคุณมาห์เลอร์ไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีใจขึ้นมาเลยสักนิด

ไม่จำเป็นที่เขาต้องอธิบายเพิ่มเติมว่า เพราะอะไรเขาจึงดูอึดอัดกับคนที่มีรอยสัก

ฉันคิดว่า ตัวเองเข้าใจเหตุผลที่เขารู้สึกไม่ดีกับรอยสักบนผิวหนังของคนพอสมควรแล้ว

“มันเป็นภาพถ่ายจากฟุตเตจของบิลลี่ วิลเดอร์ที่ถ่ายทำในค่ายบุคเคินวัลด์”

คุณมาห์เลอร์บอกยืนอิงโต๊ะที่อยู่ด้านหลัง และสอดมือสองข้างในกระเป๋ากางเกง

“ปู่เจคอบกับปู่โจเซฟเคยถ่ายรูปด้วยกันทั้งสองคนต่างมีรอยสักอยู่ที่กลางหน้าอก”

ไม่เพียงแต่ชอบรอยสัก แต่เจคอบ มาห์เลอร์เป็นช่างสักที่มีฝีมือคนหนึ่งด้วย

เพราะเขาให้ความสนใจกับการสักลวดลายลงไปบนหนังทำกระเป๋าแทนการย้อมสี

ก่อนที่สองพี่น้องจะแยกจากเหมือนมีบางอย่างดลใจให้ทั้งสองถ่ายภาพด้วยกัน

ภาพหนึ่ง เป็นภาพที่สองคนแต่งตัวเรียบร้อย ส่วนอีกภาพหนึ่ง ถอดเสื้อให้เห็นรอยสัก

ของเจคอบเป็นรูปนางฟ้ากับเถากุหลาบ ส่วนของโจเซฟ เป็นรูปนกพิราบกับช่อมะกอก

ภาพหนึ่งที่อยู่ในกรอบบนโต๊ะที่ผู้ถูกคุมขังในค่ายกักกันบุคเคินวัลด์นำมาแสดง

ที่โดดเด่นที่สุดชิ้นหนึ่งและฉันจำได้ขึ้นใจคือ ภาพแผ่นหนังที่มีรูปนางฟ้ากับเถากุหลาบ

ขนาดของมันใหญ่มากพอที่จะทำให้แน่ใจได้ว่า มันไม่ควรจะถูกเลาะมาจากคนที่ยังมีชีวิต

หรือในทางกลับกัน ถ้ามันถูกเลาะออกมาจากคนที่ยังมีชีวิต คนนั้นคงเสียเลือดมากจนตาย

โจเซฟตายไปก่อนที่จะได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเจคอบที่บุคเคิลวัลด์

แต่ไม่ใช่สำหรับโรเบิร์ต มาห์เลอร์ ซึ่งเป็นลูกชายและหลานชายของพวกเขา

เพราะหนังสือและภาพการไต่สวนคดีที่บุคเคินวัลด์ที่เขายืมมาจากห้องสมุด

กลายเป็นเอกสารสำคัญที่จุดประกายให้เขาออกตามหาจิ๊กซอว์ที่ขาดหาย

จนกระทั่งได้ค้นพบความจริงที่ซ่อนอยู่ในภาพถ่ายและการพิจารณาคดีครั้งนั้น

เพราะใช้ชีวิตในยุโรป เกเบรียล มาห์เลอร์ หรือคุณมาห์เลอร์ที่อยู่ตรงหน้าฉันในเวลานี้

จึงกลายเป็นคนที่แสวงหาความจริงทั้งหมดของสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของตนเอง

และคำตอบที่เขาได้รับคือ ไม่มีใครในครอบครัวของโจเซฟเหลือรอดเลยแม้แต่คนเดียว

‘ไม่น่าเลย ไม่น่าถามแบบนั้นเลย เธอช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย แม่หนูน้อย’

ไม่ว่าเสียงเหล่านี้และคำพูดเหล่านี้จะดังก้องมาจากที่ไหนก็ตาม

แต่ข้อความเหล่านั้นถูกต้องทุกอย่าง ฉันไม่ควรถามเขาออกไปแบบนั้นเลยจริง ๆ

เพราะในเวลานี้คุณมาห์เลอร์ที่ไม่ช่างพูดอยู่แล้ว ดูเงียบขรึมลงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

“ฉันเสียใจด้วยจริงๆ ค่ะ”

ฉันพูดออกมาได้แค่นั้นในขณะที่เขาก้มศีรษะรับ พร้อมเอ่ยคำว่า ขอบใจ

"ฉันดีใจที่เธอถาม เพราะทำให้ฉันมีโอกาสเล่าสิ่งที่ควรจะเล่าให้คนรับรู้"

คุณมาห์เลอร์บอกราวกับเขาได้ยินเสียงและคำพูดเดียวกับที่ฉันได้ยินอย่างไรอย่างนั้น

และโดยที่ฉันไม่คาดคิด เขาก็ทำให้ฉันประหลาดใจ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเขา

แต่ฉันไม่แน่ใจนักว่าเขายิ้มให้ฉัน หรือยิ้มให้กับความคิดที่เกิดขึ้น หรือสิ่งใดกันแน่

“ฉันไม่ได้เกลียดคนมีรอยสักหรอกนะ”คุณมาห์เลอร์เอ่ย “แค่เห็นแล้วอดนึกถึงเรื่องของปู่ไม่ได้... และ

 สำหรับฉัน ปกหนังสือหนังมนุษย์ หรือแอนโทรโปเดอร์มิก บิบลิโอเพกี ก็ไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไร”

“เอ๋? อะไรนะคะ”

“เปล่าหรอกที่รัก” เขาหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดู “ใกล้เวลาเลิกงานของเธอแล้ว ไม่ใช่เหรอ”

คุณมาห์เลอร์แตะมือที่หลังของฉันอย่างสุภาพอย่างที่เขาเป็นอยู่เสมอและพาฉันไปที่ประตู

ท่าทางอย่างนั้นบอกให้ฉันรู้ว่า ถึงเวลาที่ฉันควรจะไป และเขาต้องการที่จะอยู่ตามลำพัง  

และความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจฉันเวลานี้กับบรรยากาศในห้องบอกว่า ฉันควรต้องรีบไป

ก่อนที่ฉันจะเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ซึ่งเป็นส่วนของสำนักงานและที่จัดแสดงของแต่งบ้าน

ฉันได้ยินเสียงของเขาเอ่ยกระซิบ และสำทับขณะช่วยฉันถอดผ้ากันเปื้อนที่สวมอยู่

“ได้โปรด อย่าเพิ่งบอกใคร”

---------------------------------------------------------

ส่งท้าย

“ทำไมไม่บอกความจริงให้แม่สาวน้อยคนนั้นรู้ให้หมดล่ะ เก๊บ”

เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างหู และเขารู้ดีว่า เสียงนั้นมาจากที่ไหน

เกเบรียล มาห์เลอร์ถอนใจยาว และดึงเอาสมุดปกหนังออกมาจากกระเป๋าเสื้อกั๊ก

“บอกความจริงกับเธอว่า พ่อกับผมเคยเข้าใจผิดว่า ปู่เคยเป็นวัตถุพยานในศาล

หรือว่าเรื่องที่ปู่กลายเป็นปกสมุดบันทึกเล่มนี้ไปแล้วล่ะครับ”

ไม่มีคำตอบจากเจคอบ มาห์เลอร์... ปู่เจคอบที่เขาพูดถึง... มีแค่เสียงหัวเราะเบา ๆ ตอบรับ

สาวน้อยมองไม่เห็นเขา ซึ่งคนส่วนใหญ่ก็ไม่ควรจะมองเห็นอยู่แล้ว แต่เธอสัมผัสได้บ้าง

มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริง ๆ  เพราะเจคอบไม่ใช่เจ้าของหนังฟอกที่มีรอยสักในกรอบรูปอันนั้น

แต่รอยสักที่อยู่บนหนังผืนนั้นเป็น ‘ฝีมือ’ ของเขา ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เป็นหนังสัตว์หรือคน

ความเป็นช่างฝีมือของเขาช่วยเขาให้รอดตายอย่างหวุดหวิด แต่ก็เหมือนเดินบนเส้นเชือก

เขามองเห็นเพื่อนร่วมชะตากรรมตายไปคนแล้วคนเล่า ชีวิตที่เหลืออยู่ก็เหมือนไม่มีชีวิต

สิ่งยึดเหนี่ยวเดียวที่เขามี คือ ความหวังที่จะได้เจอกับลูกและภรรยาที่ถูกแยกไปอยู่อีกค่าย

แต่ข่าวคราวที่ได้รับจากคนที่ย้ายมาจากบีร์เคเนา-เอาช์วิตค่ายกักกันอีกแห่งก็ทำให้เขาฝันสลาย

ความป่วยไข้เรื้อรังและดูเหมือนว่า จะมีโรคภัยที่ได้รับเพิ่มจากเพื่อนร่วมเรือนนอน

ทำให้สุขภาพของช่างทำกระเป๋าทรุดโทรมลงเรื่อย ๆ จนในที่สุด ความทุกข์ยากก็ยุติลง

เจคอบ มาห์เลอร์จำไม่ได้ว่า เขาตายเพราะอะไร แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจอีกต่อไปแล้ว

เขารับรู้แค่ เมื่อรู้ตัวอีกครั้ง เขาก็พบว่า ตนเองตายแล้ว และรอยสักบนอกกลายเป็นปกสมุดไปเสียแล้ว

เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ แต่ก็อยากทำทั้งสองอย่างไปพร้อม ๆ กัน

เขาสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตไปมากมายเหลือเกิน แต่อย่างน้อยที่สุด

เขาก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า เขาได้รับอิสรภาพจากการถูกคุมขังอยู่ในค่ายกักกัน

หลายทศวรรษที่ผ่านไป หลายมือที่เปลี่ยนผ่าน หลายร้านของเก่าที่เคยอาศัย

ในที่สุด เขาก็ได้กลับมาอยู่ในสถานที่ที่เขาเรียกได้ว่า 'บ้าน' และกลับสู่ครอบครัวอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อเกเบรียล มาห์เลอร์ หลานชายของโจเซฟ มาห์เลอร์พบสมุดปกหนังเล่มนั้นและพากลับมา

“ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะครับ ที่จะรู้สึกดีกับการมีสมุดหนังมนุษย์ในมือ”

คำกล่าวกึ่งเปรยกึ่งบ่นของผู้ดูแลแผนกเฟอร์นิเจอร์ไม้และฝ่ายบัญชีของร้าน

เรียกเสียงหัวเราะมาจากเจ้าของสิ่งที่เขาเอ่ยถึงอีกครั้ง ตามด้วยเสียงถอนใจ

“ฉันเข้าใจ”

เพราะเกเบรียลยืนยันแล้วยืนยันอีกว่า สมุดเล่มดังกล่าวไม่ใช่หนังมนุษย์

ทั้งที่เจ้าตัวสัมผัสได้และมองเห็นว่า เขาอยู่ที่นั่นณ เวลานั้น

เขาจึงได้กลับมาอยู่กับคนที่เขาเคยคิดว่า จะไม่ได้พบอีกแล้วอีกครั้งหนึ่ง

“แม่หนูคนนั้นกลัวผีสุดใจขาดดิ้น ขืนบอก เธอไม่ยอมกลับมาทำงานก็แย่เลยนะ”

น้ำเสียงและสีหน้าจริงจังของหลานชายทำให้เจคอบอดยิ้มไม่ได้ แต่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร

เกเบรียลไม่ใช่เด็กหนุ่ม แต่เป็นผู้ชายวัยกลางคนที่โตเต็มตัวแล้ว และเกิดคนละยุคสมัยกับเขา

สิ่งอีกฝ่ายรับมืออยู่ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก สิ่งที่เขาสามารถทำได้ คือ เฝ้ามองความเป็นไปเท่านั้น

“แล้วปู่จะให้ผมทำยังไงกับมัน...เอ้อ.... ปู่ต่อไปดีละครับ”

คำถามนั้นทำให้อดีตช่างทำกระเป๋าเลิกคิ้ว มันเป็นเรื่องขมขื่นและน่าขันไปในเวลาเดียวกัน

เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่า จะตอบว่าสมุดปกหนังที่มีรอยสักของเขาเป็น ‘สมุด’ หรือ ‘เขา’ เช่นกัน

และอีกประการหนึ่งคำถามที่อีกฝ่ายถามมานั้น ก็เป็นเรื่องที่เขายังคิดไม่ออกในเวลานี้

นับแต่ถูกกักในเกตโต ถูกกวาดต้อนไปเข้าค่ายกักกันจนตาย และถูกเปลี่ยนมือไปเรื่อย ๆ

ไม่เคยมีใครถามเขาด้วยคำถามนี้มาก่อน และเขาไม่เคยคาดคิดว่าจะกำหนดชีวิตตัวเองได้

อย่างน้อยที่สุด ก็ก่อนที่จะถึงเวลาที่เขาจะได้กลับไปหา ‘ครอบครัว’ ที่อาจรอเขาอยู่ที่ไหนสักที่

“ถ้าไม่รังเกียจอยู่คุยกับเพื่อน ๆ คนอื่นที่นี่ก่อนไหม”

เสียงใครคนหนึ่งแว่วมาจากมุมไกล ๆ ของห้อง ตามด้วยเสียงแสดงความเห็นด้วย

เจคอบหันไปมองเกเบรียล ทว่าอีกฝ่ายทำเพียงไหวไหล่ แต่ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้ม

และนั่นก็ทำให้เขาสามารถตัดสินใจได้ง่ายขึ้น

จากมุมหนึ่งของโต๊ะทำงานที่เกเบรียลวางสมุดเล่มนั้นเอาไว้

เจคอบ มาห์เลอร์ก็มองเห็นหลานชายของเขาที่น้อยครั้งจะยิ้มให้ใครมากมาย

ยิ้มให้กับใครอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของเสียงที่ช่วยให้เขาตัดสินใจได้ในที่สุดคนนั้น

สถานที่นี้เป็นสถานที่แปลกจริง ๆ อย่างที่เกเบรียลเคยบอกเอาไว้

แต่สถานที่แสนแปลกประหลาดที่มีเจ้าของที่ดูคุ้นชินและรับมือกับสิ่งเหล่านี้ได้

ก็ทำให้เขารู้สึกได้ว่าการมีสถานที่แห่งหนึ่งที่รับสิ่งที่พวกเขาเป็นได้นั้นดีมากแค่ไหน

ก่อนที่ทั้งสองคนจะลับสายตาไปเจ้าของร้านก็หันมาทางเขา และก้มศีรษะให้

“แฮร์มาห์เลอร์ คุณจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้เท่าที่ต้องการ... ยินดีต้อนรับสู่ร้าน Den of Antiquities”