เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Beyond the expectationbabyswilliam
beyond the expectation (1)
  • ไม่รู้ว่า จุดเริ่มต้นของเราสองคนเริ่มจากอะไร
    เมื่อไหร่

    และไม่รู้ด้วยว่า มันจบลงไปตอนไหน

    Base on The Gifted series
    (แต่ดัดแปลงเนื้อเรื่องนะคะ เอาตามความรู้สึกในแบบขี้ชิปของ writer ค่า)


    ท่ามกลางผู้คนมากมาย ไม่อยากจะเชื่อว่า เราสองคนจะมาเจอกัน ในสถานที่แห่งนี้ 


    " โรงเรียนฤทธาวิทยา " 


    ปวเรศ หรือในหมู่เพื่อนๆเรียกกันว่า แปง เป็นเพียงเด็กชั้นมัธยมศึกษาปีที่  4 ธรรมดาคนหนึ่งที่สามารถสอบเข้ามาในโรงเรียนมัธยมที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งของประเทศพร้อมๆกับเพื่อนของเขา ปกรณ์ หรือ แน็ค 
    ทว่า ก่อนเปิดภาคปีการศึกษาจะต้องมีการสอบวัดระดับว่านักเรียนคะแนนควรได้เรียนอยู่ในห้องใดเรียงลำดับตามคะแนนสอบ ตั้งแต่ ห้อง 1 ถึง ห้อง 8 

    ซึ่งปวเรศก็ได้อยู่ห้อง 8 ตามคาด เพราะว่าตัวปวเรศไม่ได้คาดหวังกับการเรียนอะไรมากนัก ในหัวของเค้าคิดเพียงว่า แค่สอบเข้าโรงเรียนแห่งนี้ได้ก็ถือว่าบุญมากโข
    ในส่วนของปกรณ์ก็ได้อยู่ห้อง 1 ตามความคาดหมายเช่นกัน เนื่องจากปกรณ์นั้นเป็นคนที่เรียนเก่งและฉลาด ได้เกรดดีมาตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงเรียนเดิมแล้ว

    การที่โรงเรียนมีการแบ่งห้องเรียนตามคะแนนสอบ และมีกฎที่ว่า ห้องเรียนต้นๆ จะได้สาธารณูปโภคทุกอย่างดีกว่านักเรียนห้องท้ายเป็นเรื่องที่ดูไม่ค่อยยุติธรรมเสียเท่าไหร่ ชวนให้น่าหงุดหงิดเป็นที่สุด อาทิ ห้องน้ำที่ดูเหมือนไม่ผ่านการทำความสะอาดใดใดมาร่วมปี หรือการรับประทานอาหารกลางวันที่ต้องทานหลังห้องต้น 

    ปวเรศรู้สึกอึดอัดในสิ่งนี้ 

    ยังไม่รวมเรื่องหอพักที่ไม่สามารถเลือกห้องเองได้ แต่ ด้วยความที่ปกรณ์และปวเรศสนิทกันมาก ปกรณ์ซึ่งอยู่ห้อง  1  ได้อภิสิทธิ์พิเศษที่จะเลือกรูมเมทได้ จึงเลือกปวเรศเป็นรูมเมทของเขา 

    ณ ห้องของปกรณ์และปวเรศ ทั้งคู่ต่างกำลังใช้เวลายามค่ำคืนไปกับการเล่นเกมส์เพื่อพักผ่อนสมอง ทำให้ห้องตกอยู่ในความเงียบ 

    "แน็ค กูว่าแม่งไม่ยุติธรรมเลยว่ะ" ปวเรศเปิดบทสนทนาขึ้น

    "เรื่อง ? " ปกรณ์ถาม

    "ก็ดูดิ กูอยู่ห้อง 8 อะไรๆก็แย่กว่าอะ แม่งโคตรน่าหงุดหงิดเลยมึง" 

    "แล้วไอที่น่าหงุดหงิดของมึงนี่มันมีอะไรร้ายแรงมั้ย" ปกรณ์ถามย้ำในประโยคที่เพื่อนสนิทเขาได้บ่นออกมา
    "ก็ .. ไม่อะ แต่แม่งงงงง เห้อ เอาเถอะ ถึงกูบ่นไป ก็ทำอะไรไม่ได้นี่หว่า"

    "ก็นี่ไงโรงเรียนเราถึงมีระบบสอบวัดระดับแบ่งห้อง เนี่ยมึงก็ตั้งใจอ่านหนังสือไงแปง จะได้ย้ายขึ้นมาอยู่ห้องต้นๆ จะได้เลิกบ่นสักที " ที่เพื่อนเขาพูดก็มีเหตุผล แต่แปงก็ไม่ใช่เด็กหัวดีอะไรมากนัก จึงคิดว่าเป็นเรื่องยาก ที่จะย้ายมาอยู่ห้องต้นได้ 

    เช้าวันต่อมา

    แปงและแน็ค แยกย้ายกันเข้าเรียนที่ห้องของตนเองกันตามปกติ จนกระทั่งเวลาพักเที่ยง
    เสียงออดดังขึ้น  แปงได้ยินแล้วจึงเตรียมลุกไปที่โรงอาหารทันที

    "นี่มันเสียงออดของห้อง 1 นะปวเรศ ห้อง 8 อย่างเธอ ไม่มีสิทธิ์" เสียงของอาจารย์เอ่ยขัดขึ้น
    พูดกับวัยรุ่นอายุ 16 ปียิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ทำให้ในเที่ยงวันนี้ แปงตัดสินใจหนีอาจารย์และทิ้งเข็มของโรงเรียนที่มีสัญลักษณ์เลข 8 ในภาษาโรมันไว้ใต้เก๊ะในห้องเรียนของเขาเพื่อที่จะตรงดิ่งไปที่โรงอาหาร
    จะได้ไม่ต้องกินอาหารที่เหลืิอๆจากเด็กห้องต้นครั้งแรก

    ด้วยความดีใจ ปวเรศรีบวิ่งไปซื้ออาหาร เมื่อซื้อเสร็จ เขามองเห็นแน็คพอดีจึงรีบวิ่งไปที่โต๊ะที่แน็คนั่ง

    และแล้ว ก็เกิดเรื่องขึ้น
    'เคร้ง'
    ร่างสูงวิ่งปะทะกับหนุ่มแว่นที่กำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์อะไรบางอย่างบนโน้ตบุ๊คของเขา

    "เฮ้ย ขอโทษว่ะ" แปงกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อน
    หนุ่มแว่นยืนขึ้นเพื่อสบตากับคู่กรณีที่มาชนเขา

    "เช็ดด้วยดิ"

    "อ่อ กูไม่เป็นไร"

    "หมายถึงรองเท้ากูอะ เช็ดให้ด้วยดิ"

    "ห๊ะ"

    "เช็ด 'ตีน' ให้กูด้วยดิ " ร่างเล็กเอ่ยอย่างหยาบคาย ราวกับว่าเป็นเพื่อนกับคนตรงหน้ามาหลายปี ทั้งๆที่นี่เป็นเพียงครั้งแรกที่ทั้งสองได้เจอกัน


    50%

    "เชี่ยไรวะ"
    ร่างสูงกระชากเสื้อหนุ่มแว่นตรงหน้า เตรียมง้างมือขึ้นต่อย 
    "ไอแปงใจเย็น" แน็คเห็นท่าไม่ดี จึงรีบลุกจากที่นั่งมาห้าม

    "หึ เด็กห้องหนึ่ง ไอที่ชนกูนี่เพื่อนมึงหรอ "

    "เออทำไมวะ" แน็คเอ่ยตอบ

    "นอกจากปลิงแล้วยังสถุนว่ะ เอะอะใช้กำลัง" เด็กหนุ่มพูดจาโต้ตอบอย่างไม่ลดละ

    "อ่าวเหี้ยนี่ปากมึงวอนตีนกูใช่มั้ย" แปงโมโหเลือดขึ้นหน้า แต่พยายามข่มใจไว้เพราะไม่อยากมีเรื่อง เห็นแก่เพื่อนของเขาที่มาช่วยห้ามไว้

    "ไอเชี่ยเวฟ มึงพูดดีๆไม่เป็นหรือไงวะ"

    "อ้อ หรือสถุนพอกัน หึ พวกมึงสองตัวอะ ก็ทำได้แค่นี้แหละ สอบวัดระดับครั้งหน้า กูจะย้ายไปอยู่ห้องกิฟต์ ส่วนพวกมึง .... ก็อยู่แบบสถุนๆไป " สายตาภายใต้กรอบแว่นสีดำมองทั้งสองอย่างหยามเหยียด 

    "เวฟ มึงอะ อย่าดูถูกพวกกูไป มึงฟังไว้ สอบวัดระดับครั้งหน้า กูก็จะย้ายไปห้องกิฟต์ และไม่ใช่แค่กูนะ"
    แน็คกวาดแขนขึ้นมาโอบไหล่เพื่อนสนิท

    "แปงเพื่อนกูก็จะขึ้นไปอยู่ห้องกิฟต์ด้วยเหมือนกัน"

    "แล้วกูจะรอดู" 

    เวฟพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

    เด็กหนุ่มผู้ซึ่งสวมแว่นสีดำคนนี้ เป็นเด็กห้องหนึ่งเช่นเดียวกับปกรณ์ เขาชื่อ วสุธร หรือ เวฟ บุคคลที่มีความอัจฉริยะทางด้านคณิตศาสตร์และคอมพิวเตอร์ สอบเข้ามาด้วยคะแนนคณิตศาสตร์ 100 คะแนนเต็ม 

    แน่นอนว่าความสามารถที่เขามีนั้นเป็นเรื่องจริงอย่างที่ไม่อาจค้านสายตาได้เลยว่าวสุธรเก่งมาก แม้ไม่อยากจะเชื่อว่าความเก่งของเขามาพร้อมกับนิสัยปากเสียกับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกได้ขนาดนี้

    "ไอแน็คทำไมมึงไปท้าไอแว่นแบบนั้นวะ มึงก็รู้ กูโง่ชิบหาย"

    "เอออน่า ถ้ามึงจะชนะไอเวฟอะ มึงต้องเอาความเก่งเข้าสู้เว่ย เชื่อกู"

    "เห้อออออออ เออ เอาวะ เอาก็เอา ลองก็ลอง"










Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
aasai_ (@aasai_)
จะติดตามน่ะค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา