ไม่รู้ว่า จุดเริ่มต้นของเราสองคนเริ่มจากอะไร
เมื่อไหร่
และไม่รู้ด้วยว่า มันจบลงไปตอนไหน
Base on The Gifted series
(แต่ดัดแปลงเนื้อเรื่องนะคะ เอาตามความรู้สึกในแบบขี้ชิปของ writer ค่า)
ท่ามกลางผู้คนมากมาย ไม่อยากจะเชื่อว่า เราสองคนจะมาเจอกัน ในสถานที่แห่งนี้
" โรงเรียนฤทธาวิทยา "
ปวเรศ หรือในหมู่เพื่อนๆเรียกกันว่า แปง เป็นเพียงเด็กชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ธรรมดาคนหนึ่งที่สามารถสอบเข้ามาในโรงเรียนมัธยมที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งของประเทศพร้อมๆกับเพื่อนของเขา ปกรณ์ หรือ แน็ค
ทว่า ก่อนเปิดภาคปีการศึกษาจะต้องมีการสอบวัดระดับว่านักเรียนคะแนนควรได้เรียนอยู่ในห้องใดเรียงลำดับตามคะแนนสอบ ตั้งแต่ ห้อง 1 ถึง ห้อง 8
ซึ่งปวเรศก็ได้อยู่ห้อง 8 ตามคาด เพราะว่าตัวปวเรศไม่ได้คาดหวังกับการเรียนอะไรมากนัก ในหัวของเค้าคิดเพียงว่า แค่สอบเข้าโรงเรียนแห่งนี้ได้ก็ถือว่าบุญมากโข
ในส่วนของปกรณ์ก็ได้อยู่ห้อง 1 ตามความคาดหมายเช่นกัน เนื่องจากปกรณ์นั้นเป็นคนที่เรียนเก่งและฉลาด ได้เกรดดีมาตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงเรียนเดิมแล้ว
การที่โรงเรียนมีการแบ่งห้องเรียนตามคะแนนสอบ และมีกฎที่ว่า ห้องเรียนต้นๆ จะได้สาธารณูปโภคทุกอย่างดีกว่านักเรียนห้องท้ายเป็นเรื่องที่ดูไม่ค่อยยุติธรรมเสียเท่าไหร่ ชวนให้น่าหงุดหงิดเป็นที่สุด อาทิ ห้องน้ำที่ดูเหมือนไม่ผ่านการทำความสะอาดใดใดมาร่วมปี หรือการรับประทานอาหารกลางวันที่ต้องทานหลังห้องต้น
ปวเรศรู้สึกอึดอัดในสิ่งนี้
ยังไม่รวมเรื่องหอพักที่ไม่สามารถเลือกห้องเองได้ แต่ ด้วยความที่ปกรณ์และปวเรศสนิทกันมาก ปกรณ์ซึ่งอยู่ห้อง 1 ได้อภิสิทธิ์พิเศษที่จะเลือกรูมเมทได้ จึงเลือกปวเรศเป็นรูมเมทของเขา
ณ ห้องของปกรณ์และปวเรศ ทั้งคู่ต่างกำลังใช้เวลายามค่ำคืนไปกับการเล่นเกมส์เพื่อพักผ่อนสมอง ทำให้ห้องตกอยู่ในความเงียบ
"แน็ค กูว่าแม่งไม่ยุติธรรมเลยว่ะ" ปวเรศเปิดบทสนทนาขึ้น
"เรื่อง ? " ปกรณ์ถาม
"ก็ดูดิ กูอยู่ห้อง 8 อะไรๆก็แย่กว่าอะ แม่งโคตรน่าหงุดหงิดเลยมึง"
"แล้วไอที่น่าหงุดหงิดของมึงนี่มันมีอะไรร้ายแรงมั้ย" ปกรณ์ถามย้ำในประโยคที่เพื่อนสนิทเขาได้บ่นออกมา
"ก็ .. ไม่อะ แต่แม่งงงงง เห้อ เอาเถอะ ถึงกูบ่นไป ก็ทำอะไรไม่ได้นี่หว่า"
"ก็นี่ไงโรงเรียนเราถึงมีระบบสอบวัดระดับแบ่งห้อง เนี่ยมึงก็ตั้งใจอ่านหนังสือไงแปง จะได้ย้ายขึ้นมาอยู่ห้องต้นๆ จะได้เลิกบ่นสักที " ที่เพื่อนเขาพูดก็มีเหตุผล แต่แปงก็ไม่ใช่เด็กหัวดีอะไรมากนัก จึงคิดว่าเป็นเรื่องยาก ที่จะย้ายมาอยู่ห้องต้นได้
เช้าวันต่อมา
แปงและแน็ค แยกย้ายกันเข้าเรียนที่ห้องของตนเองกันตามปกติ จนกระทั่งเวลาพักเที่ยง
เสียงออดดังขึ้น แปงได้ยินแล้วจึงเตรียมลุกไปที่โรงอาหารทันที
"นี่มันเสียงออดของห้อง 1 นะปวเรศ ห้อง 8 อย่างเธอ ไม่มีสิทธิ์" เสียงของอาจารย์เอ่ยขัดขึ้น
พูดกับวัยรุ่นอายุ 16 ปียิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ทำให้ในเที่ยงวันนี้ แปงตัดสินใจหนีอาจารย์และทิ้งเข็มของโรงเรียนที่มีสัญลักษณ์เลข 8 ในภาษาโรมันไว้ใต้เก๊ะในห้องเรียนของเขาเพื่อที่จะตรงดิ่งไปที่โรงอาหาร
จะได้ไม่ต้องกินอาหารที่เหลืิอๆจากเด็กห้องต้นครั้งแรก
ด้วยความดีใจ ปวเรศรีบวิ่งไปซื้ออาหาร เมื่อซื้อเสร็จ เขามองเห็นแน็คพอดีจึงรีบวิ่งไปที่โต๊ะที่แน็คนั่ง
และแล้ว ก็เกิดเรื่องขึ้น
'เคร้ง'
ร่างสูงวิ่งปะทะกับหนุ่มแว่นที่กำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์อะไรบางอย่างบนโน้ตบุ๊คของเขา
"เฮ้ย ขอโทษว่ะ" แปงกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อน
หนุ่มแว่นยืนขึ้นเพื่อสบตากับคู่กรณีที่มาชนเขา
"เช็ดด้วยดิ"
"อ่อ กูไม่เป็นไร"
"หมายถึงรองเท้ากูอะ เช็ดให้ด้วยดิ"
"ห๊ะ"
"เช็ด 'ตีน' ให้กูด้วยดิ " ร่างเล็กเอ่ยอย่างหยาบคาย ราวกับว่าเป็นเพื่อนกับคนตรงหน้ามาหลายปี ทั้งๆที่นี่เป็นเพียงครั้งแรกที่ทั้งสองได้เจอกัน
50%
"เชี่ยไรวะ"
ร่างสูงกระชากเสื้อหนุ่มแว่นตรงหน้า เตรียมง้างมือขึ้นต่อย
"ไอแปงใจเย็น" แน็คเห็นท่าไม่ดี จึงรีบลุกจากที่นั่งมาห้าม
"หึ เด็กห้องหนึ่ง ไอที่ชนกูนี่เพื่อนมึงหรอ "
"เออทำไมวะ" แน็คเอ่ยตอบ
"นอกจากปลิงแล้วยังสถุนว่ะ เอะอะใช้กำลัง" เด็กหนุ่มพูดจาโต้ตอบอย่างไม่ลดละ
"อ่าวเหี้ยนี่ปากมึงวอนตีนกูใช่มั้ย" แปงโมโหเลือดขึ้นหน้า แต่พยายามข่มใจไว้เพราะไม่อยากมีเรื่อง เห็นแก่เพื่อนของเขาที่มาช่วยห้ามไว้
"ไอเชี่ยเวฟ มึงพูดดีๆไม่เป็นหรือไงวะ"
"อ้อ หรือสถุนพอกัน หึ พวกมึงสองตัวอะ ก็ทำได้แค่นี้แหละ สอบวัดระดับครั้งหน้า กูจะย้ายไปอยู่ห้องกิฟต์ ส่วนพวกมึง .... ก็อยู่แบบสถุนๆไป " สายตาภายใต้กรอบแว่นสีดำมองทั้งสองอย่างหยามเหยียด
"เวฟ มึงอะ อย่าดูถูกพวกกูไป มึงฟังไว้ สอบวัดระดับครั้งหน้า กูก็จะย้ายไปห้องกิฟต์ และไม่ใช่แค่กูนะ"
แน็คกวาดแขนขึ้นมาโอบไหล่เพื่อนสนิท
"แปงเพื่อนกูก็จะขึ้นไปอยู่ห้องกิฟต์ด้วยเหมือนกัน"
"แล้วกูจะรอดู"
เวฟพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
เด็กหนุ่มผู้ซึ่งสวมแว่นสีดำคนนี้ เป็นเด็กห้องหนึ่งเช่นเดียวกับปกรณ์ เขาชื่อ วสุธร หรือ เวฟ บุคคลที่มีความอัจฉริยะทางด้านคณิตศาสตร์และคอมพิวเตอร์ สอบเข้ามาด้วยคะแนนคณิตศาสตร์ 100 คะแนนเต็ม
แน่นอนว่าความสามารถที่เขามีนั้นเป็นเรื่องจริงอย่างที่ไม่อาจค้านสายตาได้เลยว่าวสุธรเก่งมาก แม้ไม่อยากจะเชื่อว่าความเก่งของเขามาพร้อมกับนิสัยปากเสียกับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกได้ขนาดนี้
"ไอแน็คทำไมมึงไปท้าไอแว่นแบบนั้นวะ มึงก็รู้ กูโง่ชิบหาย"
"เอออน่า ถ้ามึงจะชนะไอเวฟอะ มึงต้องเอาความเก่งเข้าสู้เว่ย เชื่อกู"
"เห้อออออออ เออ เอาวะ เอาก็เอา ลองก็ลอง"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in