วันนี้จริง ๆ ไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากออกบ้านไปทำอะไรทั้งนั้น แต่เพราะมีหน้าที่ที่ต้องทำ ต้องรับผิดชอบ ก็เลยต้องพาตัวเองออกไปทำงานตามปกติ

งานการก็ไม่ค่อยเดินเท่าไหร่ เพราะจิตใจไม่จดจ่อ ได้แต่รับฟังข่าวทั้งวัน มันเหมือนอดกลั้นมาทั้งวัน พอตกเย็นขี่รถกลับบ้าน อยู่ดี ๆ มันถึงจุดที่ทนไม่ไหวแล้ว ก็เลยร้องไห้ ปล่อยให้น้ำตาไหลใต้หมวกกันน็อค

เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่ร้องไห้ไปขี่รถไป ครั้งแรกคืออกหักเพราะรักมากไป ครั้งนี้เหตุผลก็คงเหมือนคนไทยคนอื่น ๆ อีกนับล้าน มันเกินจะบรรยายความรู้สึก ก็ปล่อยให้ร่างกายได้ระบายความรู้สึกไปตามหน้าที่ของมัน

ระหว่างทางกลับบ้านก็ตั้งใจว่าต้องแวะห้างสรรพสินค้า เพื่อจะได้ซื้อเสื้อสีดำไว้ใส่ไปทำงานในสัปดาห์ต่อไป จากระยะทางที่เริ่มร้องไห้ถึงห้างสรรพสินค้า น้ำตาก็หยุดและแห้งพอดี

พอจอดมอเตอร์ไซด์ ส่องกระจกดูหน้าตัวเอง ก็เห็นว่าใบหน้าดูปกติดีแล้ว เลยเดินเข้าห้าง แต่จริง ๆ แล้วไม่ได้ดูปกติเลยในสายตาคนอื่น เพราะว่าคนบางส่วนสังเกตเห็นและมองหน้าข้าพเจ้าอย่างจงใจ พอเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ ส่องกระจกสว่าง ๆ จึงเห็นว่าจริง ๆ แล้วตัวเองตาแดงก่ำ ดูยังไงก็เพิ่งร้องไห้มา

แต่แปลกนะ ที่ไม่ได้รู้สึกอายอะไร มันเกินจุดที่จะมาสนใจว่าสภาพของเราตอนนี้ดูเป็นอย่างไรในสายตาคนอื่นที่เดินสวนกันไปเสียแล้ว วันนี้ความเศร้าย่อมปกคลุมเมือง แววตาทุกคนที่พบเจอยังฉายแววความเศร้าโศกให้เห็นอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตามแต่ หน้าที่ก็คือหน้าที่ จะเศร้าจะทุกข์เพียงใด เราก็ต้องทำหน้าที่ของเราต่อไปอยู่ดี เพื่อให้ประเทศยังคงเดินหน้าต่อไป แม้จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วก็ตาม





ป.ล. เสื้อเชิ้ตดำขาดตลาด หาซื้อไม่ได้เลย ฟังพนักงานที่ร้านขายเสื้อคุยกัน เห็นว่าทางบริษัทเขากำลังส่งมาที่สาขานั้นนับร้อย ๆ กล่องในคืนนี้ เพราะฉะนั้นน่าจะหาซื้อได้ในวันรุ่งขึ้น แต่คาดว่าเดี๋ยวก็คงหมดอีกอยู่ดีครับ