ตัวที่ตื่นกลางแสงอัสดงอับปางหลังผืนผ้าสีคราม ตัวที่ใบหูแคบสั้น ตัวที่ดวงตาภายในแตกระแหง จนแขนงใยฝอยของเม็ดเลือดกระจายทั่วเปลือกกลมโตและกว้าง ตัวที่อวลด้วยกลิ่นเถ้ามลทิน ตัวที่ลมหายใจเล็ดลอดผ่านท่อลมหายใจยาวเท่าหลืบข้อนิ้ว ตัวที่อาศัยคลื่นความถี่จำแนกศัตรู หากเสียงแหลมสูงหรือทุ้มกังวานตวาดวาจา มันจะอาละวาดกลับและหลบเข้าไปหาสิ่งหลีกหนีจากเรา ซ่อนเร้นกายภายใต้เงามืด ซ่อนเร้นเงาสลัวภายใต้หลืบกำบังของโกดังอับร้าง ซ่อนเร้นคมเขี้ยวภายใต้มรสุมพะเนินของเศษซากปรักหักพัง ซ่อนเร้นฝีเท้าสาปเหม็นภายใต้วัสดุกร่อนพังซึ่งกระจัดกระจายถมไปตามพื้นผิว  เลือดของมันเป็นสีฟ้า หากยิงโดนจุดไม่สลักสำคัญ มันจะร้องครวญคราง ดิ้นทุรนทุราย หวีดระแวงสุดพละกำลังที่เหลืออยู่ ใจกลางสำคัญของมันอยู่ที่ไหนเราต้องสืบเสาะด้วยตัวเอง เพราะโลกนี้ไม่ใช่ที่อยู่สำหรับมนุษย์ทั่วไป ผมหมายถึงมนุษย์ที่เคยเป็นอย่างเรา มีนิ้วเท้า มีนิ้วมือ มีหูสองข้าง มีตาสองดวงมีจมูกหนึ่งจมูก มีปากหนึ่งปาก มีอวัยวะที่แบ่งเป็นสองและหนึ่งจำแนกได้เพียงเท่านี้ ส่วนตัวที่โตกว่าและสูงใหญ่จนน่าเกรงกลัวนั้นมีสิทธิ์บงการว่าการจะมีชีวิตที่รุ่งโรจน์และยืนยาวไปจนสุดปลายทางควรเปลี่ยนกิริยาและผกผันรูปกายเช่นใด พวกมันสามารถจำแนกอวัยวะออกเป็นอนันต์ และนิรันดรคือสิ่งที่พวกมันเสาะแสวงหา ผมเกิดมาพร้อมกับโลกที่เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว 

โลกที่ร้าวฉาน แตกสลายมานับครั้งไม่ถ้วน และไม่มีใครอยากจะเข้าใจการมีอยู่ของตัวตนแสนเล็กจ้อยเกินจะพรรณนา ในยามดิ้นรนฝืนต้านต่อความขัดสน เกินกว่าพวกมันเหล่านั้นจะหยั่งรู้ เพราะทั้งเรือนกายและจิตใจของเราต่างไม่ทัดเทียมกัน, เสียจนไม่อาจจินตนาการ

ผมเล็งปลายกระบอกปืนในมือไปที่ร่างสูงใหญ่ตัวสีดำที่กำลังหลบซ่อนอยู่ภายใต้ซากกร่อนพังของตึกร้าง หลังฉวยอาวุธสำคัญมาจากศพของชายอาวุโสก่อนหน้าที่ต่อสู้จนตัวตาย

นัดแรกมันไม่ตาย เลือดของมันเป็นสีฟ้า

นัดที่สองมันไม่ตาย เลือดของมันเป็นสีฟ้า

นัดที่สามมันไม่ตาย เลือดของมันเป็นสีฟ้า

เลือดของมันเป็นสีฟ้า

ตัวของมันเป็นสีดำ

มือของผมเป็นสีเทา

ร่างกายของผมเป็นสีขาว

ผมกำลังขาดเลือดจากบาดแผลที่เพิ่งจะถูกมันข่วนคมแหลมปลายเล็บลงบนต้นขา โลกที่ผมไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกอย่างไร ท่ามกลางความสับสนอลม่านทำให้ผมหาจุดสำคัญของมันไม่เจอ ผมไม่รู้ว่ามันจะอาละวาดอีกเมื่อไหร่ ไม่มีความคิดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ผมอยากจะหายไปเหลือเกิน ผมอยากปล่อยให้มันใช้ชีวิตนิจนิรันดร์ของมันต่อไปบนโลกใบนี้ ถ้ามันอยากจะทำอย่างนั้น ใครสนกัน ถ้าเกิดมาหนหนึ่งอย่างไม่มีทางเลี่ยงแล้ว การมีอยู่ของใครสักคนคงไม่มีใครอยากจบชีวิตแสนล้ำค่านี้ลงง่าย ๆ โดยเฉพาะตายอย่างไร้เกียรติและไร้คุณค่า

ผมจ้องมองร่างใกล้แหลกเหลวของตัวเองที่ค่อย ๆ กะเทาะเสี้ยวความเจ็บปวดออกมาสู่สายตา ผ่านบาดแผลตามเนื้อตัวเริ่มทวีอดีตของความผิดพลาดที่ได้ก้าวเข้ามาเยือนบนโลกของสรรพสิ่งเหล่านี้ สังคม เพียงเพราะพวกเหล่านี้เป็นสัตว์สังคมที่ผมจะต้องทำความเข้าใจและรับรู้ว่าตัวตนของมันจำแนกเป็นอะไรได้บ้าง

นัดสุดท้ายผมยิงตรงเข้าไปยังลูกตาปูดโปน ขณะที่มันจ้องเขม็งกลับมาผ่านเงาสลัว ดวงโตก่ำแดงแสนแร้นแค้นของมันกำลังโหยบางสิ่งบางอย่างในตัวผมที่ผมคิดว่าจะไม่มีวันยกให้มันไปชั่วชีวิต

ลูกกระสุนนัดสุดท้ายทะลุผ่านตาดวงที่สามที่คอยหลบซ่อนอยู่ด้านหลังท้ายทอยของมัน กระทั่งแสงสว่างวาบจากรอยเสี้ยวของดาวฤกษ์ยักษ์จะสาดเทลงมายังดาวดวงนี้ ทำให้ผมเข้าใจว่าแท้ที่จริงภายใต้เงามืดปกคลุมวัตถุเลือนไหวกลางความทึบบอด เลือดของมันไม่เคยเป็นสีฟ้าตั้งแต่แรก หากแต่เป็นสีไวน์และมีกลิ่นฉุนเปรี้ยวคล้ายถูกหมักดองจนบูดเน่า

เมื่อสันติภาพครอบครอง ทุกคนจะพักผ่อน “ใต้เถาองุ่นและใต้ต้นมะเดื่อของตน”

ผมทรุดตัวลง

หลั่งน้ำตาทั้งรอยยิ้ม

ท้ายที่สุดแล้ว, ผมจะได้บอกลาชีวิตอันไร้ค่าที่ดันย่ำก้าวลงบนเส้นทางผิดเพี้ยนเหลือจะเปรียบนี่เสียที