XII. Shadow

เธอเป็นลูกสาวของคุณป้าทำความสะอาดประจำตึกที่โรงเรียนของผม เธออาศัยอยู่บนนั้นกับคุณป้า หรือบทบาทอีกฟากตรงข้ามสำหรับเธอก็คือแม่ บนชั้นสองของบ้าน บ้านที่ว่า หมายถึง บ้านที่ถูกแบ่งย่อยออกเป็นสองซีกราวบ้านนกครึ่งรัง จำแนกได้สองชั้น มีส่วนของชั้นบนและชั้นล่าง มากไปกว่านั้น สัดส่วนที่เธอและแม่อาศัยไม่ใช่สองห้องนอน สองห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว แต่เป็นหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ แบ่งเช่าโดยแชร์พื้นที่ร่วมกับผู้เช่ารายอื่นอีกสองครอบครัว นั่นหมายความว่า บ้านหนึ่งหลังที่กะทัดรัดและแคบเล็กอยู่แล้วเพียงครึ่ง ถูกแบ่งได้อีกทอดหนึ่งจากโครงสร้างภายใน ฉาบกั้นเพียงขั้นบันไดขึ้นลงไม่กี่สิบย่างก้าว ถ้าถามว่าทำไมผมถึงรู้ ทีแรก ผมก็แค่ผ่านมาซื้อน้ำดื่มร้านสะดวกซื้อข้าง ๆ แต่เผลอสบสายตาคู่หนึ่งเข้า เป็นเด็กผู้หญิง, เธอจ้องมองลงมา เขม้นปมขดคู้ เหมือนร่างกายตรงหน้าเป็นมนุษย์ต่างดาว ไร้ชิ้นผ้าปิดบังของสงวน บอกตามตรงผมไม่ได้เป็นคนใส่ใจสิ่งรอบข้างขนาดนั้น เพียงแค่ มันเป็นวันที่ท้องฟ้าจัดจ้าเกินทน ผมจึงทอดสายตาเหลือบมองเหนือต้นซิคาร์มอร์ริมทาง เพื่อหาคำตอบแค่ว่าฉากหลังสีฟ้าเข้มปราศจากริ้วก้อนหม่นขาวต่างจากทุกวัน

ผมผ่านบ้านหลังนั้นอีกครั้งเมื่อถึงเวลาพลบค่ำ ผมไม่ใช่คนจะรับผลประโยชน์จากใครอยู่ฝ่ายเดียว และผมก็รู้ตัวดีว่าการเสแสร้งตามบทบาทเป็นเรื่องสมควร เมื่อเราตกอยู่ในสถานการณ์กล้ำกลืนอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ตายจริง! เด็กพวกนี้...ทำไมถึงได้หัวรุนแรงกันแบบนี้นะ” หญิงในชุดยูนิฟอร์มเปื้อนรอยด่างเกลื่อนกลิ่นเคมีทำความสะอาดกล่าว น้ำเสียงตระหนกปนสั่นระแวง ในคราวที่ผมกดกุญแจเปิดประตูรถ เสียงระบบปลดล็อคออโต้ของมันคงไปรบกวนช่วงเวลาทำความสะอาดยามเย็นของเธอเข้า พื้นถนนสะอาดแล้ว ปราศจากเศษใบร่วงหล่นปะแมกไม้ แต่รถของผมชุ่มสภาพเกรอะกรังเปลือกไข่ พร้อมลายมือหวัด ๆ บนฟิล์มเปื้อนฝุ่น ทิ้งรอยเป็นตัวอักษรอ่านใจความได้ว่า ‘ไอ้ครูกระจอก ห่วยแตก ไปตายซะ’ ผมยกฝ่ามือปฏิเสธความหวังดีของเธอที่อาสาจะเช็ดคราบเหลวสีขุ่นออกให้เพราะมีสิ่ง ๆ นั้นติดมือ สิ่งที่นิ้วเล็กกร้านอย่างเธอมักเกี่ยวโยงมันประจำ ผ่านสายตาที่ผมมองไม่ถนัดนัก ว่าริ้วถากพวกนั้นเกิดจากอะไรบ้าง

ผมผ่านมาอีกครั้ง เพราะจำได้ว่าเราทำงานที่เดียวกัน ของในถุงหูหิ้วพลาสติกใสประกอบด้วยขนมขบเคี้ยว ขนมปัง บิสกิต และเครื่องดื่มชูกำลังกับนมกล่องเล็กหนึ่งแพค ผมยื่นมันให้เธอ หลังวันวานเธอปฏิเสธการโดยสารรถร่วมกับผมแค่เพราะแลกกับการเช็ดทำความสะอาดซากหัวขบถเหล่านั้น เธอบอกว่าเนื้อตัวนี้สกปรกเกินกว่าจะเป็นเพื่อนร่วมทางอย่างน่าไม่อาย เลยเลือกที่จะขึ้นรถบัสเหมือนอย่างทุกวันแทน

“อ้าว คุณ-”

“แทนค่าทำความสะอาดแล้วกัน ผมไม่ถือสาเด็กพวกนั้นหรอก” เธออ้าปาก เหมือนจะเอ่ยบางอย่าง คงไม่ใช่ถ้อยเกรงอกเกรงใจกองในแววดวง แต่เป็นต้นเสียงของผมที่ชะงักหยุดกลางคัน เพราะเห็นเงาราง ๆ จากชั้นสองของบ้านวิ่งผ่านไป “ให้เธอด้วย”

เมื่อกลับถึงที่พัก ผมเปิดดูรายชื่อนักเรียนที่หลุดออกจากวงโคจรของการศึกษาขึ้นมา รายชื่อเด็กหายที่ผมยังตามจับตัวคนร้ายลักพาตัวได้ไม่ครบ หลังอายุความของแฟ้มคดีถูกรื้อเรื่องขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสิ้นสุดอายุความสิบปีและพบพยานหลักฐานสำคัญ

เสียงเอี๊ยดอ๊าดของยางล้อยานพาหนะบรรจุมวลหนักเคียงอพาร์ตเมนต์ ห่างไม่กี่ไมล์จากสถานีรถรางไม่ใช่โครงสร้างที่เหมาะกับบรรยากาศชวนเคลิ้มฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่ผมก็ยกเบียร์ขึ้นจิบอีกครั้ง ผลัดมาสูบบุหรี่เป็นครั้งคราว หลังเครื่องดื่มสีอ่อนไหลผ่านลำคอ ดำดิ่งในท้วงทำนองของช่องรางเสียดสีฟุ้งไอขมุกขมัวจากกลุ่มก้อนฝุ่นชั้นล่าง เป็นคืนแสนเงียบสงัดท่ามกลางตึกรามเหมือนทุกคนนอนนิ่งอยู่ในสุสาน จงใจปิดหูปิดตาคล้อยตามพยานอย่างรัตติกาลเพียงผู้เดียว ชั่วครู่ กลิ่นชื้นโชยแทรกไหลตามกระแสลม เลื้อยตัวอ้อยอิ่งผ่านชานกรอบไม้เหนือศีรษะกระตุกเส้นเงาขลับเต้นรำ คล้ายเสียงปริแตกของบรรดาผู้ปกครองก่นทอปนอยู่ในเสี้ยวทรงจำ และเมื่อตั้งใจเงี่ยหูฟังมันกลับทิ้งห่างเหลือเพียงเครื่องยนต์แล่น จากนั้นดวงไฟลำใหญ่หน้าคันรถก็สว่างจ้า แจ่มชัดผ่านความมืดมัว เร่งเร้าให้ผมเบิกตา ตรงกันข้ามที่ผมเริ่มเห็นเค้าเงาจางหายเล็ก ๆ ร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากชั้นสองของบานหน้าต่าง

ผมคว้าเครื่องวิทยุสื่อสารขนาดพกพาจ่อริมฝีปาก กำรวบกุญแจรถบนโต๊ะก่อนลุกขึ้นคว้าแจ็คเก็ตตัวเก่งพาดวางหลังเก้าอี้คล้องแขน ปากก็พร่ำรหัสหมายเลขเรียกคู่หู “เป็นเธอ! เธอจริงๆ!”