ต้นแบบ ทุกอย่างมีรูปสำเร็จของมันเป็นแบบอย่าง ใครสักคนตั้งชื่อเรียกอุปกรณ์ครบวงจรเหล่านั้นว่าT-015 วิธีใช้งานไม่ได้ยากเย็นอะไร ในยุคนี้ บ้านทุกหลังต่างใช้พลังงานไฟฟ้าขับเคลื่อนปืนกลนั้น มันเปรียบเสมือนแม่พิมพ์แบบอย่างที่จะคัดลอกอะไรลงไปก็ได้เพื่อสร้างของบางชิ้นออกมา แต่ระบบจะไม่แกะรอยประดำประดำประด่าง หรือริ้วตำหนิ มันจะคัดลอกออกมาเพียงแค่รูปทรงภายนอกผิวเผินเหมือนของใหม่แกะกล่อง ซีลพลาสติกใส และเคลือบกลิ่นอวลสารเคมีกลับมาด้วย อวัยวะเซลล์ใหม่ของมนุษย์ยังไม่อาจวิวัฒนาการได้เฉียบไวเท่าเครื่องพิมพ์สามมิติ เครื่องพิมพ์ที่คอยนำพาอวัยวะใหม่มาทดแทนส่วนที่ขาดหาย ระยะแรกมันอาจดูแปลกประหลาดในสายตาหมู่ชน แต่รัฐบาลที่ให้ทุนสนับสนุนงานวิจัยชิ้นนี้ต่างก็ออกมาแถลงการเรื่องน่ายินดีและยลโฉมมันไม่ห่างเมื่อผลงานเสร็จสมบูรณ์ หากแต่เบื้องหลังที่ต้องแจงงบประมาณให้มากมายขนาดนั้นคงหนีไม่พ้นเรื่องคัดสรรวัตถุดิบ อย่างการไปเยือนถึงใจกลางหมู่เกาะส่วนตัวทำนองนั้น โลกใบนี้อยู่ภายใต้ทุนนิยมและถูกขูดรีดทรัพยากรสุดขีดจำกัดเพื่อนำมาแปรรูปเป็นของยั่งยืนทางกายภาพสำหรับฝ่ายถือตัวกุมอำนาจเหนือการมีอยู่ของสรรพสิ่งเป็นเรื่องง่ายดายและผันเปลี่ยนมาทุกยุคสมัย

แม่ถามผมว่าต้องชาร์จขาเทียมตรงไหน แต่จะเรียกให้ถูก มันไม่ใช่แม่ผมหรอก ก็แค่ชื่อและใบหน้าเหมือนแค่นั้นเอง ริ้วความชราที่ไม่สามารถหลงเหลือคืนเงาวาววิบของผิวเนื้อปรากฏสู่สายตา ช่วงชิงอารมณ์สำราญที่กำลังแผ่กระจายคลื่นเสียงผ่านเอียร์บัดในหูไปจนหมดสิ้น ผมทำงานเก็บเงินแทบตายเพื่อเอามาผ่อนจ่ายไอ้เครื่องสามมิตินั่นเพราะสูญเสียแม่ไปกะทันหันด้วยโรคมะเร็งเพียงเดือนเดียว หลังใช้เมมเมอรี่การ์ดเสียบเข้าไปหลังรอยกรีดใบหู ชิ้นส่วนเท่าวงเหรียญทรงเหลี่ยมก็เริ่มประมวลผลติดไฟสีเหลืองกระพริบถี่ ๆ เป็นจังหวะ มอดเหือด ดับหาย และสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง เป็นวงสัญญาณเล็ก ๆ สีแดงฉุกเฉินสวมรอยขนาบบนผิวของแม่ถาวรว่ากำลังถูกถ่ายโอนพลังงาน

ขาแม่ถูกพรากปลิดด้วยอุบัติเหตุจากท้องถนนขณะข้ามถนนหลังจ่ายตลาด น่าเหลือเชื่อที่ฝ่ายเจรจานั้นก็เป็นคุณลุงนามว่าวันชัย หนึ่งในพรรคพวกของการกระจายตัวจาก T-015 หากแต่เป็นการคัดลอกของพวกคนรวยและเหนือศักดิ์กว่า การมีอยู่ของลุงจึงเริ่มเพียงชำระค่าเสียหายและบอกแม่ว่าอย่าถือสาเอาความเลย เพราะเขาเองก็เป็นแค่คนขับรถและคนสวนที่ยังรอวันถูกปลดประจำการหวนคืนโรงงานอะไหล่มือสองอยู่ไม่เว้นวัน ใช้ชีวิตต่อไปได้เพราะเจ้าของป่วยเป็นโรคจิตเวช ลูกหลานที่พอมีฐานะจึงสร้างเขาขึ้นมารองมือรองเท้า รวมถึงไต่รับระดับอารมณ์ที่ไม่มีทางรู้ว่าจะทะยานขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ของหญิงชราที่ไม่เคยได้ออกนอกบ้าน นอกเสียจากต้องพึ่งการคำนวนของโปรแกรมที่ถูกติดตั้งมาพร้อมกับความทรงจำของคนขับรถคนเก่าที่เสียชีวิตไปแล้วเพียงเพราะไม่มีญาติมารับศพ เขาจึงกลายเป็นของมือสองสำหรับการแจกแจงความทรงจำสู่ร่างใหม่ เสมือนภาพลวงหลังโลกความตายของลุงวันชัยดำเนินต่อไปเช่นนี้ 

ช่างอาภัพจริง แม่เล่าปิดท้าย ผมสบเปลือกตาดวงกลมที่ยังคงกะพริบเป็นปรกติ พลางคิดว่าการคัดลอกหน่วยทรงจำและเรียบเรียงรูปประโยคที่แม่ของเขาชอบพูดเป็นประจำดูเป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกินสำหรับโลกนวัตกรรม ชีวิตช่างไร้ค่าอย่างนี้เอง

ผมคิด ขณะเดินหน้าสู่ท้องถนนโล่งกว้างเกลื่อนเสียงจักรกลผมไม่ได้พาแม่มาด้วย เพราะรู้สึกว่าบ้านหลังเดิมคงสมบูรณ์หากมีแม่อยู่ที่นั่น ยกเว้นลูกอย่างผมที่ควรปลดประจำการการมีอยู่ของตัวเองได้แล้ว

“ชื่ออะไร” หนึ่งในพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ถาม ตรงกันข้ามกับระดับสายตาของเธอเป็นหน้าจอคอมพิวเตอร์สองเครื่อง เธอเป็นมนุษย์ เพียงแต่เครื่องสแกนพัง ๆ ในสายตาของผมไล่ระดับออกว่าหน้าอกของเธอไม่ใช่

“ผม...ยังไม่อยากตาย”