ไม่อยากเล่า ไหนต้องกายภาพ กินยา ต่างๆนึกถึงแล้วมันเจ็บปวดอะ เลยกลับเข้ามาเขียน
ตอนใส่นอตไปแล้ว 8 เดือน ละตัดจบ ขนาดตอนนี้มาย้อนอ่านดูน้ำตายังไหลลงมาอยู่เลย

แต่ว่าการมาเขียนลงก็ดีนะ ทวนตัวเองว่าตอนนั้นผ่านมาได้ยังไงกันนะ

ตอนนี้เป็นมนุดนอตมาได้ 2 ปีใกล้ 3 ปีแล้วแหละ ก็เรียกได้ว่าเกือบปกติมั้ง

บางทีมันก็เจ็บแบบไม่สาเหตุอะ เจ็บขึ้นมาทั้งๆที่อยู่เฉยๆ เหมือนอยากบอก

ให้รู้ว่าร่างกายเทอมีนอตนะ เรียกร้องความสนใจมากจ้าขาของฉัน

นอกจากจะให้นอตกันแล้วยังให้น้ำหนักเพิ่มมาอีก 10 กิโล จากที่อ้วนอยู่แล้ว

(อ้วนจริงๆจ้า แบบค่าวัดมากกว่า 3 แล้ว ) ยิ่งแย่ไปกว่าเดิมอีกกกก เนื่องจากไม่ได้เดินเลย

บวกกับกินปกติแบบไม่ได้กินน้อยลงเพราะต้องกินยา วันๆนึงไม่ต่ำกว่า 5 เม็ดอะ

เคยแบบแกะยาออกจากแผงไปร้องไห้ไปก็มี เป็นหนักมาก

ร้องไปก็คิดไปว่าเออชั้นต้องกินอีกนานแค่ไหน ตับไตชั้นพังหรือยังกินยาเยอะขนาดนี้

คนป่วยมันเครียดจริงๆนะ ละช่วงที่โดนชนอะงานค้างเยอะมากแบบมาก

เพราะเป็นช่วงใกล้สอบไฟนอลแล้วอะ เครียดจิตตกกันไปเลยจ้า

เพื่อนช่วยเคลียร์ปัญหา เมเนจงานต่างๆให้เยอะเลย แถมส่งกำลังใจมาล้นหลามมากๆ 

แต่มันก็ช่วยได้แค่พักนึงเท่านั้นแหละ ดีนะที่ผ่านมันมาแล้ว

สะบักสะบอมไปพอตัวเลย55555555 

ตอนหน้าจะมาเล่าต่อช่วงทบทวน ปั่นงานกลางรพ.รอวันผ่าตัด 

ไปจนถึงเรื่องเสียน้ำตาในห้องผ่าตัดต่างๆ เรายังคงจำมันได้

และอารมณ์โกรธ เศร้า ก็ไม่ได้สูงเท่าตอนนั้นแล้ว