ฉันพบตัวเองเดินลากเท้าอย่างอารมณ์ดีอยู่บนถนนอินซาดง ถนนคนเดินเวอร์ชั่นเกาหลี เพราะท้องของฉันนั้นอิ่มแล้ว และจัดการเอาของขึ้นไปเก็บเรียบร้อย สะพายแค่กล้องลงมาเท่านั้น

        อินซาดง ณ ตอนนี้ช่างคึกคัก คึกครื้นดีจริงๆอากาศเย็นกำลังสบาย ทำให้ผู้คนออกมาเดินเล่น บ้างหาของทาน บ้างหาของฝาก บ้างหาของจุ๊กจิ๊กสำหรับคู่รัก ทั้งรุ่นเล็กและรุ่นใหญ่ที่เดินจับมือกันอวดสายตาฉันอยู่ตอนนี้

     ย่านศิลปะแห่งนี้เป็นศูนย์รวมของพื้นที่แสดงงานศิลปะมากมาย ทั้งแบบที่ตั้งอกตั้งใจนำเสนออยู่ในแกลเลอรี่หรือจะเป็นศิลปินหน้าใหม่ที่จับจองพื้นที่อยู่บนทางเท้าที่ว่างพอจะวางของได้

       แต่ร้านที่ฉันเห็นว่าได้รับความนิยมอย่างมาก น่าจะเป็นร้านขายของที่ระลึก ที่บางร้านข้าวของดูจะเยอะเกินกว่าจะซุกตัวอยู่ในร้าน เมื่อชั้นวางของต่างๆพากันล้นทะลักออกมาบนถนนและแต่ละร้านก็ดูจะง่วนอยู่กับการขายของให้นักท่องเที่ยวทั้งชาวต่างชาติและนักท่องเที่ยวเจ้าบ้าน

       ร้านอาหารตามแถบนี้ก็ดูจะเป็นศิลปะตามไปด้วยเหมือนกัน ดังเช่นร้านในซอยบ้านฉัน ร้านรวงเรียงรายมากมาย แต่การตกแต่งร้านชวนก็ให้เข้าไปลองหย่อนก้นนั่งดูเหลือเกิน ฉันชอบใจร้านกาแฟยักษ์ใหญ่ที่มีสาขาไปทั่วโลกถูกแปลงโฉมตัวอักษรหน้าร้านให้กลายเป็นภาษาเกาหลี

    ใช่แต่ร้านอาหารเท่านั้น ร้านค้าต่างๆที่ขายขนมอยู่ประปรายทั้งร้านรถเข็นขายขนมไส้พุทราจีนประจำฐานทัพอยู่ปากซอย Ssamziegil ที่ดูจะได้รับความนิยมมากกว่าเพื่อน สังเกตได้จากจำนวนคนที่ยืนรายล้อมรถเข็นกันอยู่ถัดมาคงเป็นร้านขายขนมฟูๆสีขาวที่ฉันจำชื่อมันไม่ได้ซะแล้ว ที่ผู้คนมุงอยู่พอประมาณ แต่ไม่รู้ว่ามุงขนมหรือมุงคนขายกันแน่ ย่านนี้ดูค้าขายสนุกกว่าย่านอื่นๆเพราะผู้ซื้อกับผู้ขายมีจำนวนพอๆกัน

      ฉันหยุดกึกอยู่หน้าแกลเลอรี่แห่งหนึ่ง กระจกด้านหน้ามีภาพถ่ายขาวดำห้อยอยู่หนึ่งภาพ เมื่อพาตัวเองเดินเข้าไปดูใกล้ๆฉันกลับพบว่ามันเป็นภาพถ่าย Apartment แห่งหนึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นห้องของเจ้าของภาพหรือไม่ แต่ฉันทึ่งกับการจัดข้าวของในห้องให้ดูมีระเบียบแล้วยังเต็มพื้นที่ใช้สอยอีกต่างหาก เมื่อมองเข้าไปฉันเห็นภาพถ่ายขาวดำเรียงรายอยู่ทั่วห้องฉันตัดสินใจได้ไม่ยากที่จะพาตัวเองเข้าไป 

       ภาพถ่ายที่ไม่มีอะไรโดดเด่นในสายตาฉัน แต่กลับดูดฉันให้อยู่ในที่แห่งนั้นได้เป็นเวลานานๆ ฉันชอบภาพแบบนี้ เพราะฉันไม่ใช่คนเข้าใจศิลปะง่ายนัก ฉันอาจจะรับความรู้สึกของเจ้าของภาพที่ต้องการสื่อออกมาได้ไม่หมด ภาพเขียนบางภาพฉันเองยังไม่ค่อยจะเข้าใจมันเท่าไหร่หรือศิลปะเขาใช้แค่ความรู้สึกกันนะ

        ฉันเดินกลับออกมา เมื่อเห็นว่าด้านนอกเริ่มมืดแล้ว แต่กลับมีคนเดินถนนแน่นกว่าเดิมซะอีก ฉันอิ่มท้อง อิ่มศิลปะ อิ่มคนแล้วในวันนี้ ฉันเริ่มหิวการนอนแล้วสิ ฉันควรจะกลับไปอาบน้ำซะตั้งแต่ตอนที่เพื่อนบ้านฉันยังเริงร่าอยู่ข้างนอกดีกว่า ว่าแต่ว่า ฉันเองก็ยังคิด ยังสลัดเรื่องภาพถ่ายที่ฉันเห็นออกไปไม่ได้

..แล้วคนที่เห็นภาพถ่ายของฉันล่ะ เค้าจะรู้สึกอย่างที่ฉันรู้สึกบ้างมั้ยนะ..