เอาเข้าจริง ก็บอกแน่ชัดไม่ได้ว่าเริ่มรู้สึกชอบผู้หญิงตั้งแต่ตอนไหน
น่าจะพร้อมๆกับที่เริ่มรู้สึกชอบใครสักคนละมั้ง
เราไม่เคยมีความคิดที่ว่า 'เพศ' ต้องเป็นหนึ่งในปัจจัยขับเคลื่อนความรู้สึก เราถูกดึงดูดด้วยรูปร่างหน้าตาในแบบที่เราชอบซึ่งมันเผอิญเป็นแบบผสมที่ลงตัวระหว่างสองเพศ เหนือกว่านั้นเราตกหลุมรักความคิดความอ่านและนิสัยใจคอของอีกฝ่ายมากกว่าสิ่งที่เขาเป็นในภายนอก
จนกระทั่งพอโตมาจริงๆ บรรทัดฐานและแบบแผนในสังคมกลับบีบให้เรากลายเป็นคนที่ตกขอบ
พอมีเส้นถูกตีขึ้นมาคู่ขนานเพียงสองเส้น คนที่ยืนสะเปะสะปะอย่างเราจึงเคว้งคว้างและถูกมองเป็นตัวประหลาดในทันที ด้วยความที่ยังเด็กมากเหมือนกัน เราสับสนกับสิ่งที่ทุกคนสับสน มันเหมือนหาตัวเองไม่เจอ ไขว่เขว้ไปกับคำพูดของคนอื่น ทำไมเราถึงไม่ชอบเพียงเพศตรงข้ามเหมือนกับคนส่วนมาก ทำไมเราถึงดูเหมือนจะไม่เลือกเพศเอาเสียเลย
เราผิดปกติ ใช่ไหม?
เป็นคำถามที่คนอื่นถามว่าเจ็บแล้ว แต่พอถามตัวเองในหัววนซ้ำกลับเจ็บกว่าหลายเท่า
ความสับสนในจุดนั้นมันแย่มากนะ มันดิ่งมาก และมันบอกกับใครไม่ได้เลย เป็นจุดที่อาจเปลี่ยนเด็กหลายๆคนไปตลอดกาลเลยก็ว่าได้ เป็นประเด็นก้าวข้ามวัยประเด็นหนึ่งที่สื่อหลายวงการพยายามถ่ายทอดมาอย่างต่อเนื่องและดูจะเป็นที่นิยมมากในช่วงหลังๆ แต่คงมีเพียงคนที่ต้องเผชิญกับมันในโลกความเป็นจริงเท่านั้นที่จะสามารถเข้าใจความเจ็บปวดนั้นได้อย่างลึกซึ้ง
แต่ถึงจะบอกว่าเจ็บมาก มันก็สวยงามมากเหมือนกันนะ
ลองมองมุมกลับจากคำว่า ไม่เลือกเพศ ให้กลายเป็นคำว่า เพศไม่สำคัญ คุณอาจจะพบว่าคำว่ารักมันบริสุทธิ์ยังไงก็ได้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in