Fan Fiction Haikyuu!!

Ushijima Wakatoshi x Oikawa Tooru (x Iwaizumi Hajime)

HQ Weekly

“ฝน”

ท้องฟ้าเหนือโรงเรียนอาโอบะโจไซขมุกขมัวไปด้วยกลุ่มเมฆฝน ก่อนจะเข้าโรงยิมสมาชิกหลาย ๆ คนของชมรมวอลเลย์บอลก็สันนิษฐานกันไว้แล้วว่า ฝนต้องตกแน่ ๆ อีกทั้งพยากรณ์อากาศเมื่อเช้าที่เตือนเรื่องสองสามวันนี้จะมีฝนตกตลอด คนส่วนใหญ่จึงพกร่มมาด้วย

พอเลิกซ้อม ต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้าน สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมา โออิคาวะ โทรุ เพิ่งปิดล็อกเกอร์และกำลังจะเดินออกจากโรงเรียน สายตาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนสนิทยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าตึก

“…อิวะจัง?”

อิวาอิสึมิหันมามองคนที่เพิ่งเรียกตัวเอง เจ้าคนตัวสูงกว่าส่งสายตาเหมือนจะตั้งคำถามมาให้เขา

แต่ไม่ต้องให้เขาตอบ โออิคาวะก็ฉลาดพอที่จะเข้าใจ

ดูท่า อิวะจังจะไม่ได้พกร่มมาสินะ

“อิวะจัง เมื่อเช้าไม่ได้ดูพยากรณ์อากาศหรือไง”

เขาหัวเราะใส่ เลยโดนถองศอกเข้าให้กลางลำตัวหนึ่งที เล่นเอาจุกจนน้ำตาเล็ด พอประทุษร้ายเสร็จอิวาอิสึมิก็พูด “เออ ไม่ได้ดู ไม่ได้เอาร่มมา”

“หืม…”

เด็กหนุ่มพึมพำในคอ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองผืนฟ้าที่เห็นแต่กลุ่มก้อนเมฆและหยาดฝนที่ทิ้งตัวลงมาจากฟ้า ถอนหายใจเล็กน้อยพลางขยับยิ้ม

“อ้ะ”

คนตัวสูงกว่ายื่นร่มใสในมือให้

อิวาอิสึมิขมวดคิ้ว “อะไร?”

“เอาร่มของฉันไปใช้ไง”

“ไม่เอาว้อย”

“อิวะจัง...” โออิคาวะบุ้ยปาก “เอาไปเถอะน่า”

“ถ้าฉันเอาไปแล้วแกจะใช้อะไรวะ”

“ฉันมีวิธี”

คนตัวเล็กกว่าทำหน้างง โออิคาวะขยับยิ้มกว้าง วางร่มในมือของอีกฝ่าย

“ดูนะ”

“…หา?”

เพราะมัวแต่มองร่มที่เพื่อนยื่นมาให้ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที อิวาอิสึมิก็เห็นเจ้าเซตเตอร์วิ่งฝ่าฝนออกไปนอกอาคาร ไปถึงประตูโรงเรียนแล้ว

“เฮ่ย! โออิคาวะ!!?”

ฝ่ายนั้นแค่หันมาโบกมือให้นิดหน่อย ก่อนจะวิ่งพ้นกำแพงโรงเรียนไป

อิวาอิสึมิอยากจะอัดไอ้บ้านั่นสักรอบ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เด็กหนุ่มมองร่มในมือก่อนจะกางร่มใสออก นึกถึงเจ้าของร่มแล้วถอนหายใจ

ไอ้งี่เง่าเอ๊ย

วิ่งฝ่าฝนที่ตกปรอย ๆ ออกมาอย่างสวยงาม ตั้งใจว่าคงฝ่าถึงบ้าน เพราะยังไงฝนก็ยังตกไม่หนัก

ไม่นึกว่าพ้นประตูโรงเรียนออกมาได้ไม่ไกลนัก ฝนเม็ดใหญ่ก็เทโครมลงมาอย่างรวดเร็ว

โออิคาวะ โทรุ กวาดสายตามองหาที่ชั่วคราวที่พอจะหลบฝน พอได้ที่ก็สาวเท้าเข้าไปหลบใต้ชายคา หน้าร้านค้าหรืออะไรสักอย่าง เขาดูไม่ออกเพราะประตูปิดสนิท

ตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้า เปียกทะลุเข้าไปถึงไหนต่อไหน นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบมองปลายผมที่แนบแก้ม หยดน้ำไหลเรื่อยลงมาตามเส้นผมสีอ่อน โชคดีที่สวมชุดวอร์มและเสื้อคลุมทับ ถึงอย่างนั้นเพราะความชื้นบวกกับอากาศก็ทำเอาเริ่มหนาว

ซวย

เพราะอยากแสดงบทพระเอกแท้ ๆ

แต่ก็ดีกว่าให้อิวะจังเปียกแล้วกันนะ

เด็กหนุ่มคิดไปเรื่อยในใจ แต่เหมือนจะลืมคิดไปว่า ถ้ากัปตันของทีมอย่างตนป่วยจะเกิดอะไรขึ้นกับทีมบ้าง

เสียงฝนตกกระทบหลังคาดังจนหูอื้อ ดูท่าทางจะไม่หยุดตกง่าย ๆ ถ้าเขารอจนฝนหยุดอาจจะเป็นหวัดขึ้นมาจริง ๆ ก็ได้

แต่จะให้โทร.ไปหาอิวะจังก็เสียฟอร์มแย่...

เอาไงดี

ขณะกำลังครุ่นคิดหาทางออก พลันก็ได้ยินเสียงทักดังขึ้น

“…โออิคาวะ?”

สมองที่กำลังใช้ความคิดสะดุดกึก หันไปมองตามเสียงที่เรียก

“…อุชิวากะจัง ไง”

เอ่ยทักไปตามมารยาทพลางขยับยิ้มเย็นเหมือนปกติ ดูท่าเขาจะติดนิสัยเสียแบบนี้ไปเสียแล้วสินะ …แต่ก็แค่อย่างเดียวแหละ นอกนั้นเขาออกจะเป็นคนดีของสังคม

อุชิจิมะ วากะโทชิ ยืนถือร่มมองหน้าเขาอยู่นอกชายคา ก่อนจะเดินเข้ามาด้วยพร้อมกับหุบร่ม เห็นหยดน้ำที่ไหลลงพื้นลงไปตามปลายร่มที่ชี้ลง เนื้อตัวผู้มาใหม่ชื้นอยู่นิดหน่อย แต่ไม่ได้เปียกโชกเหมือนลูกหมาตกน้ำเหมือนเขาแน่นอน

“ทำไมนายเปียกแบบนี้”

คำถามที่พาให้คิ้วกระตุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ คนโดนถามหน้าบึ้ง “ฉันคงไปโดดสระน้ำเล่นมามั้ง อุชิวากะจัง นายดูสถานการณ์ก็น่าจะรู้นี่”

อากาศก็ชวนไม่สบายตัว คนข้าง ๆ ก็ชวนหงุดหงิดสมอง

อุชิจิมะไม่ตอบอะไร คนตัวสูงกว่าทรุดตัวลงวางกระเป๋าที่ถือมาด้วย โออิคาวะเพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายก็อยู่ในชุดวอร์มเหมือนกัน เพียงแต่ไม่ได้สวมเสื้อคลุมเหมือนเขา เจ้าของผมสีดำรูดซิปกระเป๋าเปิด คว้าผ้าขนหนูยื่นมาให้เขา

“เช็ดซะ”

“…หะ? อ้อ…ขอบคุณ”

เขาเกือบปรับอารมณ์ไม่ทัน นิ้วเรียวของคนเป็นเซตเตอร์เอื้อมไปรับ ผ้าหนูนิ่มซับลงบนหน้า แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าสะอาด เป็นของที่เพิ่งซักมาใหม่แน่นอนแบบไม่ต้องกลัวอีกฝ่ายจะบ้าแกล้งเอาของเก่ามาให้เขา โออิคาวะเช็ดหน้าพอให้หมาด ๆ จากนั้นก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พอหายชื้นไปบ้าง เขาเหลือบไปมองคนที่ก้มไปหาของในกระเป๋าอีกครั้ง

คราวนี้สิ่งที่อีกคนหยิบขึ้นมาคือเสื้อวอร์มของชิราโทริซาวะ

อุชิจิมะเหยียดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วยื่นเสื้อคลุมให้ “ถอดของนายออกแล้วสวมนี่ไว้ซะ เดี๋ยวเป็นหวัด”

“…เอ่อ ได้”

เขารับคำง่าย ๆ อย่างไม่มีข้อกังขา เพราะรู้ดีว่า เสื้อคลุมตัวเองเปียกโชกชนิดที่ว่า ถ้าบิดออกมาตอนนี้น่าจะได้น้ำซักถึงหนึ่ง เด็กหนุ่มยื่นผ้าขนหนูให้ก่อน แล้วถอดเสื้อคลุมออกอย่างค่อนข้างลำบากเพราะผ้าที่เปียกจนแนบตัว น้ำหนักที่มากขึ้นเหมือนกำลังใส่เสื้อเกราะ กว่าจะถอดได้เล่นเอาเหงื่อตก

โออิคาวะยื่นเสื้อเปียก ๆ ของตนให้อีกฝ่าย “ฝากไว้หน่อย... มองอะไร?”

นัยน์ตาสีนิลที่เมื่อครู่เห็นชัด ๆ ว่าจ้องเขาอยู่พลันเบือนหลบทันที “เปล่า รีบใส่เสื้อซะ” แม้น้ำเสียงจะเรียบ สีหน้าจะนิ่ง แต่ประกายตาที่สั่นไหวเล็กน้อยทำให้คนช่างสังเกตขมวดคิ้ว แต่ก็ปล่อยผ่านไป

เสื้อยืดด้านในของเขาเปียกจนแนบเนื้อ โออิคาวะจับผ้าบิด ๆ ให้น้ำที่ซึมอยู่ไหลออกไปบ้างแล้วรับเสื้ออีกฝ่ายมาสวมคลุม

ค่อยยังชั่ว...

เสื้อคลุมของกัปตันของชิราโทริซาวะตัวใหญ่กว่าเขานิดหน่อย พอสวมลงมาชายเสื้อก็ยาวลงมาจากปกติที่เขาใส่พอสมควร แม้แต่แขนเสื้อยังคลุมลงมาถึงฝ่ามือเขา ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเสื้อที่แห้ง ๆ นี่อุ่นกว่าใส่เสื้อชื้น ๆ ของตัวเอง

โออิคาวะเหลือบนัยน์ตาสีน้ำตาลใสมามอง ก่อนพึมพำ “ขอบคุณ”

โชคดีที่น้ำไม่ซึมเข้ารองเท้าเขา ไม่อย่างนั้นอุชิวากะจังอาจจะให้ยืมรองเท้าใส่อีกก็ได้... โออิคาวะคิดเล่น ๆ

ก่อนที่อุชิจิมะจะขยับเข้ามาใกล้เขาจนเด็กหนุ่มสะดุ้ง

“ขอโทษนะ”

“หา?”

ยังไม่ทันเอ่ยปากถาม มือใหญ่ของตัวตบเอสก็โปะผ้าขนหนูเมื่อครู่ลงบนหัวเขาอีกรอบ ก่อนจะเช็ดผมให้อย่างตั้งใจ โออิคาวะหน้าเหวอไปเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายคงไม่เห็น อุชิจิมะค่อย ๆ เช็ดปลายผมของเขา ซับหยดน้ำให้อย่างระมัดระวัง

ความละเอียดละออนั้นพาให้รู้สึกแปลก ๆ

กัปตันของอาโอบะโจไซลอบมองสีหน้าของอีกฝ่าย แม้สีหน้าจะเรียบเฉยไม่มีอารมณ์ใด ๆ แต่นัยน์ตากลับทอประกายที่ทำให้คนมองเผลอใจเต้นวูบ

…สงสัยเขาจะบ้า

เด็กหนุ่มรีบหลบตา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับสายตาของคนตรงหน้า และผิวแก้มของตนที่เหมือนจะร้อนขึ้นนิดหน่อย สงสัยเขาจะเป็นหวัด

ความเงียบดำเนินไปขณะที่คนอาสาเช็ดผมให้ชาวบ้านก็ทำหน้าที่ตนจนเสร็จ อุชิจิมะก้าวถอยออกไปเล็กน้อย แต่ก็ยังใกล้อยู่ดีในความรู้สึกของโออิคาวะ

“เสร็จแล้ว”

“…ขอบคุณ”

รอบที่สาม...

คนตัวสูงกว่าพยักหน้ารับเล็กน้อย บิดผ้าขนหนูที่ค่อนข้างชื้น แล้วพาดไว้บนบ่าตน

โออิคาวะนึกว่าเหตุการณ์พิลึกนี่จะจบแล้ว ใช่ มันควรจะจบได้แล้ว มันแปลกตั้งแต่อุชิวากะจังมาโผล่แถวนี้ แล้วยังมาดูแลเขาจนน่าตกใจอีกต่างหาก ตัวเขาเองก็แปลกที่คราวนี้หงุดหงิดไม่ออก แต่เปล่า...

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ขณะที่เจ้าของเสียงคว้าร่มใสของตนขึ้นมา

“กลับด้วยกันไหม? เดี๋ยวฉันไปส่ง”

แม้สีหน้าจะยังคงเรียบนิ่ง แต่เห็นชัดว่า นัยน์ตาสีนิลนั้นไม่ได้ไร้ประกายอีกต่อไป

มันสื่อความหมายบางอย่าง... ชัดซะจนไม่ต้องเอ่ยปากพูด

สายตานี้อย่างเดียว ก็น่าจะตอบได้ถึงการกระทำทุกอย่างของอีกฝ่ายแล้ว

โออิคาวะเผลอเม้มปากเมื่อตระหนักได้ถึงความจริงบางอย่าง ก่อนจะพยักหน้า “…ก็ได้”

เขาก้าวขาออกไปอยู่ใต้ร่มใสคันเดียวกันนั้น

อย่างน้อย ฝนตกวันนี้ก็ไม่ได้แย่ไปเสียหมดหรอก

END

[รีอัปจากวันที่ 8 สิงหาคม 2014 ใน exteen]