Title: Like A Cat

Rating: PG-15

Fandom: SF9

Categories: M/M

Relationship: Taeyang/Hwiyoung #TaeHwi

Characters: Taeyang, Hwiyoung

Note:

• ไม่ใช่เพลงของ AOA
• มีแนวโน้มจะเป็นเรื่องยาวได้เลยนะเรื่องนี้ เขียนเป็น one shot ไปเรื่อย ๆ ในคอนเซ็ปต์เดียวกัน แต่ไว้ก่อน ไว้วันไหนอยากเขียนอีกจะเปิดเป็นเรื่องยาว
• กยุนนี่เป็นแมวจริง ๆ ไม่รับความเห็นต่างค่ะ /ทำหน้าเบลอใส่ทุกคน
• เครดิตภาพปก
  

Disclaimer: บทความนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงที่ถูกกล่าวถึง

––––––––––––––––––––

Like A Cat

Taeyang/Hwiyoung

"แมวเนี่ย ถ้าเรียกก็จะมาหาใช่ไหม”

บทสนทนาไม่มีปี่มีขลุ่ยเกิดขึ้นในหอพักอันแสนเงียบสงบ

วันพักผ่อนของยูแทยังที่ตรงกับคิมยองกยุน และทั้งสองตัดสินใจออกจากห้องของตัวเองมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น อาหารมื้อแรกของวันที่ควรนับเป็นอาหารเที่ยงลงท้องไปพักใหญ่แล้ว จึงหลงเหลือช่วงเวลาที่จะทำอะไรตามใจก็ได้อีกหลายชั่วโมง แทยังเห็นยองกยุนนอนมองเพดานเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่ที่พื้น ทั้งที่ความจริงจะขึ้นมานอนบนโซฟาก็ได้แต่ก็ไม่ทำ ปล่อยให้เขานั่งอยู่คนเดียวแล้วสังเกตท่าทางแปลก ๆ ของคนอายุน้อยกว่า หลังจากนอนมองเพดานอยู่พักใหญ่ ในที่สุดยองกยุนก็พลิกตัวเปลี่ยนไปมองหน้าต่างด้านนอกแทน

เห็นแบบนั้น ยูแทยังก็เอ่ยเรียกชื่อ “ฮวียองอา” ออกไป

มันเรียกความสนใจจากยองกยุนได้ชะงัด อีกฝ่ายหันมามองเขาอย่างประหลาดใจ คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำแวววาวเหมือนลูกแก้วใสสะท้อนมองเขา

ก่อนที่เขาจะเอ่ยคำถามเมื่อครู่

สำหรับคนที่คนชอบแมวและเลี้ยงแมวอย่างอย่างยองกยุน เขากะพริบตาช้า ๆ เหมือนใช้เวลาเรียบเรียงคำก่อนจะตอบ

"ไม่นะ มันจะแค่มองหน้าเฉย ๆ แต่ไม่เข้ามาหาหรอก มันจะเข้ามาหาเราแค่ตอนอยากเล่นด้วยเท่านั้นแหละ”

ยูแทยังมองคนตอบแล้วเลิกคิ้ว

“อันนี้พูดถึงแมวใช่ไหม"

“อืม”

ยองกยุนพยักหน้ารับ

“เหมือนพูดถึงตัวเองอยู่เลย"

“..."

คิมยองกยุนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าต่างต่อ ไม่ได้ให้ความสนใจเขาอีก

แทยังไม่ได้ต่อบทสนทนา เขานั่งมองคิมยองกยุนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เห็นท่าทางสนอกสนใจหน้าต่างด้านนอกนั้นแล้วก็นึกอยากหาเก้าอี้มาให้อีกฝ่ายนั่งมองจัง แต่ท่าทางยืดคอมองนั่นก็น่ารักดี เหมือนแมวจริง ๆ ด้วย

ครู่หนึ่ง ยองกยุนบิดยืดแขนบิดขี้เกียจ แล้วเดินมาทิ้งตัวลงข้างเขา ล้มตัวลงนอนบนตักเขาอย่างถือวิสาสะ

แทยังขยับยิ้ม ยกมือขึ้นลูบผมอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ

“จะเอาอะไร”

“เบื่อ หิวแล้ว หาอะไรกินกันเถอะ”

พูดด้วยน้ำเสียงติดจะอ้อนอย่างที่เจ้าตัวไม่ค่อยรู้ตัวว่าชอบทำ แล้วมองเขาอย่างคาดหวัง

คนฟังพยักหน้ารับ “งั้นลุกก่อน เดี๋ยวหาอะไรให้กิน”

ยองกยุนถดตัวออกจากตักเขา ย้ายหัวไปพิงพนักโซฟาแทนแต่ขายังพับเพียบอยู่ด้านบน เห็นแล้วแทยังอดส่ายศีรษะไม่ได้

“เดี๋ยวก็ปวดหลังหรอก นอนดี ๆ”

คนฟังย่นหน้า พอเห็นเขาลุกแล้วก็นอนเอาตัวพาดไปตามความยาวโซฟา

ยูแทยังหายเข้าไปในครัวและกลับมาพร้อมกับรามยอนในหม้อใบใหญ่ ถ้าเป็นครอบครัวทั่วไปคงกินสิ่งนี้กันอิ่มถ้วนหน้าทั้งบ้าน แต่สำหรับผู้ชายวัยกำลังโตที่ใช้แรงไปกับการเต้นทุกวันแบบพวกเขา สิ่งนี้เหมาะสำหรับกินสองคนเท่านั้นแหละ

แต่พอเขากลับมาที่ห้องก็พบเพียงความว่างเปล่า ยองกยุนไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว

ชายหนุ่มไม่ต้องใช้เวลาคิดนานก็รู้ว่าเจ้าแมวประจำวงอยู่ตรงไหน เขาเดินไปเคาะประตูห้องนอนแล้วถือวิสาสะเปิดเข้าไปโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต ในก้อนผ้าห่มบนเตียงนั้น คิมยองกยุนกำลังหลับ เห็นเพียงปลายเท้าโผล่พ้นผ้าห่มออกมานิด ๆ

ยูแทยังยิ้มขำ เขาเดินเข้าไปใกล้เตียง ผ้าห่มปิดใบหน้าส่วนล่างของยองกยุนจนเกือบหมด เห็นเพียงช่วงตาและลาดหน้าผากที่ปรกด้วยผมยาว ชายหนุ่มลูบผิวที่โผล่พ้นผ้าออกมาเบา ๆ ยองกยุนบ่นว่าช่วงนี้ผิวไม่ค่อยดี แต่สำหรับแทยังมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ในมาตรฐานของคนที่นอนเช้าอย่างยองกยุนล่ะก็นะ

ลูบได้สองสามครั้งคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันเหมือนรำคาญ แต่พอลืมตาขึ้นมาเห็นว่าเป็นเขาแววตากร้าวก็อ่อนลง ยองกยุนค่อย ๆ ลุกจากเตียง ยกมือขยี้ตาแล้วถามทั้งที่ผมเผ้าไม่เป็นทรง

“รามยอนเหรอ”

ยังไม่ทันพูดเลยนะ

“หอมจัง”

แล้วก็ฝังหน้าลงตรงคอของยูแทยัง

“…”

“…”

“…ข้างนอกมีรามยอนนะ”

“แต่ตรงนี้มีกลิ่นเหมือนกัน”

“แต่ฉันกินไม่ได้ไง รามยอนข้างนอกต่างหากที่กินได้”

คิมยองกยุนผละหน้าออกมา มองตาเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

“พี่แทยังกินไม่ได้เหรอ”

“…”

“จริงเหรอ”

ยูแทยังสบสายตาคนตรงหน้า ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนกลีบปากแห้งผากของคนเพิ่งตื่นนอน ใช้ปลายลิ้นตัวเองละเลียดชิมเติมความชุ่มชื้นให้กลีบปากคู่นั้น ขณะที่ปลายนิ้วบีบนวดหลังคอใต้กลุ่มผมยาวนั้นเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ผละออก

“พอหรือยัง”

คิมยองกยุนกะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้า

“รามยอนจะอืดหมดนะ”

แมวหนุ่มตรงหน้าเขาเหมือนเพิ่งนึกเรื่องสำคัญได้ จึงรีบโจนทะยานออกไปนอกห้องให้เห็นเพียงเงาหลังไว ๆ ยูแทยังได้แต่มองตาม ก่อนจะลูบริมฝีปากตัวเองเบา ๆ

เขาจะทำเป็นไม่เห็นใบหูที่ขึ้นสีแดงจัดของยองกยุนก็ได้

แต่แมวเนี่ย--เข้าใจยากจริง ๆ นะ

FIN

210716

เหตุเกิดเพราะกยุนทำตัวแมวมาก และแมวที่บ้านก็เป็นไรไม่รู้ เข้าใจยากทั้งคู่เลย ทั้งแมวจริงแมวทิพย์