Rating: PG-15
Fandom: SF9
Categories: M/M
Relationship: Yoo Taeyang/Hwiyoung (Kim Younggyun) #TaeHwi
Note:
Disclaimer: บทความนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียให้กับผู้ที่ได้รับการกล่าวถึงในบทความ เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น
ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง พอหันไปสบกับสายตาที่มองมาทางตนของยูแทยัง คิมยองกยุนก็รู้สึกแปลก ๆ ในใจอยู่ร่ำไป
“ทำไมพี่ชอบมองผมแบบนี้นะ”
เขาหลุดถามออกไปแบบไม่คาดหวังคำตอบ เพราะรู้ดีว่าคนอย่างยูแทยังก็คงทำตามสัญชาตญาณแบบที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรนั่นแหละ
“อะไรเหรอ”
นั่นไง
คิมยองกยุนถอนหายใจ เบนสายตาและหันหน้าหนีไปทางอื่น บนรถตู้ที่เคลื่อนตัวกลับจากสถานที่ถ่ายทำมุ่งหน้าสู่หอพักของพวกเขา บรรยากาศเงียบสงบเพราะคนอื่นหลับไปหมดแล้ว เหลือเพียงคนขับรถ คิมยองกยุนผู้ตาสว่างในตอนกลางคืนเสมอ และยูแทยังที่จับจ้องมายังเขาสักพักใหญ่ ๆ แล้ว
“ถ้าพี่มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ”
พอเขาพูดแบบนั้น แทยังก็ขยับยิ้ม แม้ในรถจะปิดไฟมืดสนิทแต่บนทางหลวงนี้ไฟถนนก็ยังใช้การได้ดี มันสาดแสงเข้ามาพอให้เห็นเส้นโค้งบนใบหน้าหล่อเหลาของคนอายุมากกว่า แสงนั้นยังอุตส่าห์สะท้อนให้เห็นนัยน์ตาแวววาวของยูแทยังที่ไม่ยอมละไปจากเขาเสียที
“ฉันมีเรื่องจะพูดเหรอ”
“ก็พี่เอาแต่มองผม”
เกมสิบคำถามกับยูแทยังพร้อมสายตาชวนให้หัวใจเต้นผิดจังหวะทำให้ยองกยุนชักรู้สึกว่า การมองหน้ายูแทยังเป็นเรื่องยากขึ้นมาเสียอย่างนั้น
อย่างน้อยก็ตอนที่ต้องสบตากัน ถ้าเขามองอยู่ฝ่ายเดียวคงไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจขนาดนี้
ระยะห่างระหว่างเบาะของรถตู้วีไอพีแบบนี้ไม่ได้มาก แต่ก็ไม่ใช่การนั่งเบียดกัน พอได้ยินประโยคนั้นของเขา แทยังก็เอนศีรษะมาใกล้
“มองไม่ได้หรือไง”
“…”
คิมยองกยุนผู้มักพูดสิ่งที่ตัวเองคิดอย่างตรงไปตรงมา วินาทีนั้นเกิดนึกไม่ออกขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ว่าต้องตอบโต้อะไรกลับไป
ยูแทยังขยับเข้ามาใกล้จนคางแทบจะเกยกับไหล่ของเขา ทั้งสายตาก็ยังคงไม่ละจากใบหน้าของเขาราวกับกำลังสำรวจหาอะไรสักอย่าง ยองกยุนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร แต่เขาเข้าใจความต้องการของตัวเองอย่างชัดเจน
“ไม่ใช่ว่ามองไม่ได้หรอก”
คิมยองกยุนลดระดับศีรษะตนเองให้เข้ามาใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น
“แต่...”
เขาเหลือบไปมองด้านหน้ารถ คนขับยังคงจดจ่อกับถนนข้างหน้ามากกว่าจะมาฟังบทสนทนาที่พูดคุยด้วยเสียงราวกระซิบเช่นนี้ เห็นดังนั้นจึงกลับมามองคนตรงหน้า
ประกายนัยน์ตาของยูแทยังวูบไหวเล็กน้อย เปลี่ยนจากแววตาที่คาดเดาไม่ถูก ชวนให้ใจสั่นไหว เป็นประกายของความสงสัย
คิมยองกยุนเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายเร็ว ๆ พอให้ริมฝีปากได้สัมผัสกับความนุ่มหยุ่นไม่ต่างกันของอีกคน ก่อนจะผละออก กลับมาสบตากันอีกครั้ง
ยูแทยังนิ่งค้าง
“…ก็สายตาพี่มันดูอยากทำอย่างนี้ หรือผมเข้าใจผิด”
ทั้งที่ทำลงไปอย่างมั่นอกมั่นใจ แต่ตอนนี้ผิวแก้มก็รู้สึกร้อนผะผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้น
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของยูแทยัง มันเจิดจ้าราวกับพระอาทิตย์ พาให้ผิวแก้มร้อนขึ้นกว่าเดิมราวกับยืนอยู่กลางที่โล่งแจ้งในวันกลางฤดูร้อน
นิ้วเรียวยาวของยูแทยังปัดผมที่ปรกหน้าผากเขาออกเบา ๆ สัมผัสได้ถึงปลายนิ้วที่ต้องผิวหน้า ก่อนเขาจะยื่นใบหน้าเข้ามาหา กดริมฝีปากลงตรงเหนือช่องว่างระหว่างคิ้วอย่างเชื่องช้า แล้วผละออก ถอยกลับมาสบตากันเหมือนเดิม
“จริง ๆ อยากทำแค่นี้”
“…”
“แต่ที่ฮวียองทำ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ”
คิมยองกยุนรู้สึกเหมือนเพิ่งเอาหน้าไปนาบเหล็กร้อนมา
เขาถอยกลับไปนั่งที่ตัวเอง แทบจะสิงร่างเข้าไปกับหน้าต่างรถอีกฝั่ง ซ่อนตัวในผ้าห่มราวกับสัตว์ป่าที่หนีผู้ล่าเข้าไปในที่หลบภัยของตัวเอง
แต่ยองกยุนไม่ใช่สัตว์ป่า และยูแทยังก็ไม่ใช่ผู้ล่า
เพียงแต่วันนี้ พระอาทิตย์ก็ร้อนเกินไปอีกแล้ว ยองกยุนก็แค่อยากหาที่ร่ม ๆ หลบสักหน่อยเท่านั้นแหละ
-- end --
210702
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in