หลายๆครั้งที่เพลงมีอิทธิพลต่อชีวิตของเราอย่างไม่น่าเชื่อ บทเพลงสามารถทำให้เรายิ้มมีความสุขหรือหัวเราะราวกับคนบ้า ในขณะเดียวกัน มันก็สามารถทำให้เราร้องไห้ได้เพียงแค่คิดถึงเท่านั้น ต่างคน ต่างมุมมอง ไม่มีใครเป็นเจ้าของของบทเพลง ทุกๆคนสามารถมีประสบการณ์ร่วมและเข้าถึงความรู้สึกได้โดยไม่มีสิ่งขัดขวาง

‘ชีวิตที่นั่นเป็นยังไงบ้าง         เธอปรับตัวได้หรือยัง’

                เพลงที่อยากลืมไม่ใช่เพลงที่เราเกลียด ไม่สิ ความจริงมันไม่ควรจะเรียกว่าเพลงที่อยากลืมด้วยซ้ำ สำหรับเรามันคือบทเพลงที่มี ‘ความรู้สึก’ ของเราอยู่ในนั้นมากเกินไป จะด้วยเพราะมันตรงกับประสบการณ์จริงหรือด้วยสาเหตุอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้เราไม่สามารถจะทนฟังมันได้

                สำหรับเรา เพลงที่ว่านี้คือเพลง ‘จดหมายถึงเธอ - BOYd-NOP’

‘หน้าตาของเธอเปลี่ยนไปมากไหม      ดูแลตัวเองไหมทุกวัน

เรื่องราวที่เคยกังวล ที่เคยพะวง            เธอหมดห่วงลงแล้วหรือยัง’

การจากลาบางครั้งก็ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก แต่เรื่องบางเรื่องในชีวิต เราก็บังคับควบคุมมันไม่ได้ ถูกมั้ย? โดยเฉพาะการจากลาที่เราจะไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว ต่อให้เราปราถนาทุกๆอย่างกลับคืนมาแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ ต่อให้รู้ล่วงหน้า หรือมีเวลาทำใจเท่าไหร่ พอช่วงเวลานั้นมาถึงจริงๆ ทุกอย่างที่เตรียมมาก็ล้วนไร้ประโยชน์

‘ยังไม่พอเลย’ ‘มีเวลาน้อยไป’ ‘เหลือเรื่องที่ยังไม่ได้ทำด้วยกันอีกตั้งเยอะ’ ความคิดเหล่านี้มักจะประเดประดังเข้ามาเสมอ ทว่ามันก็เป็นได้แค่ความคิด...ไม่มีอะไรหวนกลับมา

 ‘ฉันยังคงเป็นอย่างเดิมคือคิดถึง         ยังคิดถึงเธอเหมือนเก่า

โลกยังซึมๆ เศร้าๆ หมุนอย่างเหงาๆ     ไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงซักเท่าไร’

                เสียดาย ที่ไม่สามารถมองเห็น ได้ยินเสียงหรือโอบกอดเขาได้อีกแล้ว

‘ฉันยังคงเป็นอย่างเดิมคือยังรัก ไม่ว่านานแค่ไหน

มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ที่ตัวฉันได้เปลี่ยนไป

คือเข้าใจแล้วว่าต้องจากกัน’

                ถึงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วแต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้นี่ว่าเราเป็นยังไง...

                ความคิดนี้ดึงเรากลับมาจากความเศร้าได้เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจริงรึเปล่า แต่ถ้ามันเป็นจริง เขาก็คงไม่มีความสุขที่เห็นเราคนที่เขารัก มัวแต่จมอยู่แต่กับความสูญเสียไปตลอดหรอก

การยอมรับ เลิกเศร้า..แล้วก้าวต่อไปทำทุกอย่างที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด มันไม่ใช่การเลิกรัก มันไม่ใช่การเลิกคิดถึง แต่สำหรับเรา มันคือสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ให้เราทำเพื่อเขาได้ในเวลานี้

ได้แต่หวังว่าคนทางนั้นจะหมดกังวลลงได้

‘ฉันยอมรับแล้ว เราต้องจากกัน’

4 ปีแล้วยังคิดถึงอยู่นะคะ :’) ไม่ต้องเป็นห่วงจะทำให้ดี จะไม่ทำให้ผิดหวังเลย...

(ps:ปกติเพลงนี้เป็นเพลงต้องห้ามสำหรับเรา ห้ามเปิดเด็ดขาด เปิดปุ๊ปน้ำตาแตกตั้งแต่ยังไม่เข้าท่อนฮุค นี่ฝืนตัวเองสุดๆนะ55555 เปิดไป เขียนไป ร้องไห้ไป ;_; )