เราไม่รู้เลยว่าเราสามารถเก็บความเศร้าไว้ได้นานแค่ไหน กี่วินาที กี่นาที กี่ชั่วโมง แต่มันนานจนสามารถทำให้หัวใจเราบอบช้ำและแสนสาหัสได้เลยล่ะ ส่วนระดับความทรมานใจก็คงขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นสาเหตุของความเศร้านั้น บางทีก็เป็นตัวเราเอง บางทีก็เป็นคนรอบข้าง หรือบางทีก็เป็นคนในครอบครัว คนที่เรารัก และคิดว่าเขารู้จักเราดีที่สุด แต่ไม่เลย คำพูดของเขามันทำร้ายจิตใจเราโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ความเป็นห่วงของเขามันกำลังทิ่มแทงเรา ให้ไม่สามารถเติบโตและผลิบานได้ เราไม่เสียใจนะถ้าเราจะล้มเหลวสักครั้งในชีวิต ไม่ว่าจะความรักหรืออะไรก็ตาม แต่เราจะเสียใจมากๆถ้าเราล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มลงมือทำมันด้วยซ้ำ และเสียใจยิ่งขึ้นไปอีกที่ไม่ได้รับความไว้วางใจจากคนในครอบครัว และเขาอ้างเพียงแค่เป็นห่วง และไม่ยอมให้เราหาประสบการณ์ด้วยตัวเองเลย... เราอยากถูกมองว่าโตและสามารถดูแลตัวเองได้อ่ะ เราก็พยายามทำตัวให้ดีแล้วนะ เราผิดตรงไหนหรอ เราตั้งใจเรียนมาตลอด เราไม่เคยออกนอกลู่ทางเลย เดินตามกรอบที่เขาตีไว้ เขาคอยพร่ำบอกเสมอว่าไม่ได้ตีกรอบนะ ใช่เขาไม่ตีกรอบเรื่องเรียนเลย แต่เรื่องชีวิตส่วนตัว ความรัก การใช้ชีวิต ก้าวก่ายทุกอย่าง ตีกรอบทุกอย่าง แกว่าสักวันมันจะดีขึ้นมั้ย พรุ่งนี้มันจะดีขึ้นกว่าวันนี้มั้ย ขอให้ความเศร้าหายไปไว้ๆทีเถอะ เราจะได้มีแรงจัดการปัญหาที่มันเกิดขึ้นไหว เราจะต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้ สู้ๆเว้ย!!