จู่ๆก็ต้องตื่นมาช่วยน้องย้ายห้อง ง่วงก็ง่วง
แล้วเจ้าตัวปัญหาก็เอาแต่นอนขดเป็นหมีควายจำศีลเนี่ย


   "เหลือฟูกที่ชั้นสอง ช่วยยกไปให้ผมทีนะ"


คนอายุน้อยกว่าพูดขึ้น  ก่อนจะถือของใช้ที่เก็บเมื่อครู่ผ่านหน้ายองฮยองไป

กรรมกูละไง..


   "ซองจินฮยอง..."


เรียกชื่อเจ้าตัวเบาๆก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนที่วางบนเตียง


   "..."


คิดว่าเอาผ้าห่มคุมหัวแล้วคนอื่นจะเชื่อว่าหลับหรอวะ?


   "รู้ว่ายังไม่หลับ"

   "เออ ยังไม่หลับ"


นั่นไง


   "เก็บของเสียงดังขนาดนี้ คงจะนอนหลับหรอก"

   "ทำไมน้องย้ายห้อง"

   "ทำไมไม่ไปถามเจ้าตัวเล่า มาถามฉันทำไม"

   "นี่พูดไรไม่ดีกับน้องหรือเปล่า"


วางสามพันว่าสาเหตุที่ทำให้ยองฮยอนต้องตื่นมาตอนเที่ยงคืน คือ ปากของพัค ซองจิน


   "ก็แค่-"

   "ยองเคฮยอง ฟูกผมล่ะครับ"


เสียงจากด้านนอกดังขึ้นขัดบทสนทนาเสียก่อน
และผู้รับกรรมอย่างยองฮยอนจึงต้องลุกขึ้นยกฟูกที่เตียงชั้นสองออกไป ตามที่คนเป็นน้องขอให้ช่วย


   "เดี๋ยวผมมา"


ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น โดยไม่ได้หันกลับไปมองคนเป็นพี่

ก่อนหน้านี้เอาผ้าห่มคุมหัว
แต่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งมองภาพตรงหน้า ด้วยสีหน้างุนงง


   "ทุกทีไม่เห็นเป็นงี้"

























   "มาซองจินฮยอง ตอบผมมา"

   "..."

   "ฮยอง.."

   "ก็แค่ไล่ให้ไปไกลๆ"


นั่นไง เพราะปากพี่มึงล้วนๆเลย


   "ถามจริง ฮยองโกธรอะไรวอนพิลหรอ?"

   "สองอาทิตย์ก่อน ฉันชวนเด็กนั่นไปขับรถเล่น"

   "แล้ว?"

   "แต่เด็กนั่นตอบมาแค่ ไม่ครับ ผมจะเล่นเกมส์ "

   "..."


กู. จะ. ป่วย. !!!


   "ปกติหลังกินข้าว วอนพิลจะมานอนเล่นที่เตียงฉัน นายก็รู้  

เดี๋ยวนี้เอาแต่เล่นเกมส์กับโดอุนที่กลางห้องนู้น"

   "..."

   "ลืมละมั้ง ว่าห้องตัวเองก็มีเกมส์ให้เล่นอะ"

   "โกธรน้อง แล้วก็พูดประชดใส่น้องใช่ไหม? ผมเดา"

   "ทุกทีก็พูด ไม่เห็นเป็นแบบนี้"

   "เฮ้อ..."


นั่งรอให้อีกคนพูดอะไรออกมาเพิ่มเติม แต่สุดท้ายก็มีแต่ความเงียบ

ไม่ไหวแล้ว กูง่วง!!


   "ผมนอนล่ะนะ"

   "แล้วฉันไปล็อคขานายไว้หรอ?"

.

.

.

.

นี่ตื่นมากลางดึกเพื่อมาเจอคนกวนตีนหรอวะ...

























[Chat] 

[wonpil : sungjin]


                                                              00:41• หลับหรือยัง : sungjin


wonpil : read


                                                                    00:44 • เด็กดื้อ : sungjin
                     00:45 • แค่นี้ต้องหนีไปนอนห้องอื่นเลยหรือไง : sungjin


wonpil : ฮยองบอกให้ผมไปเองไม่ใช่หรอครับ • 00:49


สิ้นสุดข้อความสุดท้าย ซองจินปิดหน้าจอมือถือลงหลับตาพร้อมโยนมันไปอีกฝั่งหนึ่งของห้อง

เจ้าตัวไม่สนด้วยซ้ำว่ามันจะไปตกอยู่ตำแหน่งไหน ขอแค่ให้มันพ้นสายตาของเขา

หงุดหงิดชะมัด

เออ ไม่ง้อละแม่ง นอนคนเดียวก็ได้วะ











ได้ก็ผีแล้ว

ปกติเด็กน้อยของซองจินจะลงมานอนเบียดกับเขา
ที่เตียงชั้นล่างเสมอ แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกำลังนอนอยู่อีกห้อง

นอนสบายน่าดูเลยมั้ง ไม่ต้องมาทนเบียดกันให้แน่น

ซองจินเอื้อมมือออกไปด้านข้างอย่างเคยชิน
แต่ตอนนี้ข้างเตียงเขา มีแต่ความว่างเปล่า


จะคว้าหมอนข้างหรอกน่ะ โว๊ะ !!





   "ก๊อก.. ก๊อก.. "


เมื่อไรกูจะได้นอน


   "ทำไม"


เหลือบมองแค่วิเดียวก็รู้แล้วว่าใคร


   "ฮยองก็เป็นหรอครับ?"

   "..."

   "ผมเองก็นอนไม่หลับ"


วอนพิลกอดหมอนในมือมองหน้าเขา


   "เปล่าหรอก จริงๆหลับไปแล้ว นายมากวนฉันด้วยซ้ำ"

   "อ่า งั้นหรอครับ"


เห้อ เมื่อไรกูจะเลิกแพ้สายตาแบบนี้ว่ะ ซองจิน


   "จะเข้ามาหรือเปล่า ฉันง่วงแล้ว"


คนอายุน้อยกว่าได้แต่พยักหน้าหงึกๆ เดินตรงมาที่เตียงของซองจิน

   "ไม่เอาฟูกมา แล้วจะนอนไหน?"

    "นอนกับฮยองครับ"


เด็กบ้า พูดมาหน้าตาเฉยมาก
บ่นไปงั้น สุดท้ายก็ได้แต่คว้าหมอนที่วอนพิลกอดเอาไว้
โยนเข้าไปด้านในติดกำแพง

ตำแหน่งเดียวกันที่อีกคนชอบมานอนเบียดเขานั่นแหละ 

โดยเด็กน้อยเคยให้เหตุผลว่า กลัวเขาเบียดตกที่นอน
.

.

.
ครับ
 

   "ไปนอนที่เดิมนั่นแหละ"

   "ครับ"
























ระหว่างที่มือหนากำลังเลิกชายเสื้อของคนเป็นน้องขึ้น
เสียงใสก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

   "นี่ใช่การง้อหรือเปล่าครับ?"

   "พูดมากน่ะ"


น่ารำคาญจริง คิม วอนพิล
เห็นทีซองจินคงต้องหาอะไรปิดปาก