“พร้อมไหม” ดาเนียลถามคนที่ยืนถัดจากเขาไป

            ซองอูพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “อื้อ!”

            “ไปเดตกัน!” พูดจบก็กระโดดลงเตียงด้วยกันทั้งคู่ ซองอูตัวลอย เพราะน้ำหนักเบากว่า

            “เพิ่มน้ำหนักได้แล้ว ผอมแห้ง ไม่น่ากิน” เขาจับเอวอีกคนอย่างแรงจนซองอูหัวเราะเพราะจั๊กจี้

            “เป็นเฟรนช์ฟรายส์ไง ผอมเพรียว” ว่าแล้วก็ยืดอกอย่างภูมิใจ ดาเนียลบี้หน้าผากซองอูเหมือนที่ทำกับแมวของเขาด้วยความหมั่นไส้

            “เดตแบบไหน”

            “เหมือนปีที่แล้ว” เขายักไหล่ แล้วเอื้อมมือไปหยิบรีโมตทีวี ซองอูคว้าหมอนอิงไปกอดเป็นการเตรียมตัวแล้ว

            “Netflix and chill” หมอนอิงลอยหวือมาปะทะหน้าเขาทันที “หน้าด้าน!”

            “ก็แค่ดูหนัง” เขาหัวเราะ

            “บางทีถ้าตัวเอกเลือกอีกอย่างตอนจบคงสวยกว่านี้” ซองอูพูดเสียงอู้อี้เพราะยังซบอยู่กับหมอนอิงบนตัก เหมือนน้ำตาจะไหลออกมาด้วย เขาถึงต้องยื่นมือไปลูบหัวปลอบใจ

            “แค่จุดเปลี่ยนน่ะ ถ้าเลือกแล้วก็ บู้ม – บัตเตอร์ฟลายเอฟเฟกต์”

            “แต่มันก็เศร้านี่” ซองอูเอนหัวมาซบไหล่ “ถึงแม้จะรู้ว่าทำไมถึงต้องเป็นแบบนั้นก็เถอะ”

            “ถ้าอเล็กซ์เป็นแค่ไอ้งั่งที่อยากอวดเบ่งล่ะ” ซองอูถามขณะที่นอนพาดขาไว้บนพนักโซฟาและมีหนังสือปิดหน้าเอาไว้

            “ถ้าอย่างนั้นโคลอาจจะเข้าข่ายมากกว่า” เขาพูด

            ซองอูหัวเราะ“แต่ฉันชอบวัยต่อต้านของเขานะ”

            “เว็บสเตอร์บอกว่าพวกเขาเป็นวัยเสแสร้ง”

            “ฉันอยากเห็นมุมนั้นของเอเดรียนบ้าง” ซองอูว่าแล้วขยับขึ้นมานั่งหลังตรง

            “บางทีมันอาจจะเป็นตอนที่เขาเถียงอย่างชาญฉลาดกับโอลด์ โจฮันต์” ดาเนียลลูบหัวอย่างนึกเอ็นดู “อ่านให้จบสิ นายยังอ่านไม่ถึงครึ่งเรื่องเลย”

            “รู้แล้วน่า แค่อยากอภิปรายกับคนที่อ่านไปแล้วอย่างนาย ไม่ได้หรือไง”

            “ได้ซี ผมก็เป็นได้ทุกอย่างให้ซองอูนั่นแหละ” The Sense of an Ending ในมือของซองอูลอยมาเหมือนกับหมอนอิงเมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว แต่ครั้งนี้เขาหลบได้

            “ถ้าเขินก็แค่ยิ้ม ไม่ต้องเขวี้ยงอะไรมาใส่” ซองอูยิ้มยิงฟันเป็นการประชดใส่เขา แล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ

            “หิวแล้ว” คนบนโซฟาพูดเสียงยานคาง ปากว่าหิว แต่ไม่ยอมลุกมาที่ครัว

            “เดินมาตรงนี้”

            “ไม่เอา” ซองอูส่ายหน้า “ยกมาให้หน่อยสิ นิดเดียวเอง”

            “ถ้าซองอูเดินมาก็นิดเดียวเองเหมือนกัน” เขาตักสปาเกตตีใส่จานเอาไว้เมื่อเห็นว่าซองอูอิดออด แล้วเดินเอาไปวางไว้บนโต๊ะ

            คาโบนาร่าครีมซอสของโปรดกวักมือเรียกซองอูให้เข้าหา ด้วยหน้าตาน่ารับประทาน

            “นานแค่ไหนที่ไม่ได้กินสปาเกตตีฝีมือนาย” ซองอูว่าพร้อมสายตาเป็นประกายวิบวับ

            ดาเนียลดันหน้าผากซองอูไปด้านหลังเพราะมันเขี้ยวคนขี้อ้อน “เพิ่งจะทำให้เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ทำเป็นพูด”

            “นี่ Netflix ไปแล้ว แต่ยังไม่ได้ chill เลยนะ” ดาเนียลลูบหัวซองอูที่นอนหนุนบนตักเขาไปมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

            “จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม” เขายักไหล่

            “ไม่มีให้หรอก” ซองอูแลบลิ้นใส่ แล้วกอดอก หันหน้าไปซุกพุงดาเนียล– ที่มีแต่กล้ามเนื้อให้เขาเขินเล่น

            “เสียดายจัง” เขาทำเสียงหงอย ดาเนียลก้มหน้าลงไปใกล้ ขโมยหอมแก้มไปหนึ่งฟอดใหญ่ ซองอูคว้าต้นคอเขาไว้ แล้วพูดชิดริมฝีปาก “แต่มีอันนี้แทน”

            พร้อมกับจูบแสนหวาน ที่สะกดให้ผีเสื้อนับล้านต้องมนตร์แล้วบินว่อนอยู่ในท้องของเขา

            “ขอบคุณสำหรับเดตปีที่สาม”