ถึงความทุกข์ที่ฉันไม่สามารถเอามันออกไปจากสมองได้

เป็นความยากลำบาก ที่เมื่อเราทุกข์ เราจำเป็นต้องตามหาเหตุผลเพื่อเข้าใจและทำให้ความทุกข์มันเบาบางลง

หรือเรียกว่า ทำให้มัน acceptional ได้ในแบบของเรา

ซึ่งเอาจริงๆ มันก็คือการหาข้อแก้ตัว ใช่มั้ยนะ?

ในตอนนั้น เราคิดว่า เออ เราไม่ได้อยากหวังหรือครอบครองอะไร เราก็แค่อยากให้ความรักไป

ซึ่งเราก็ทำได้แบบนั้นนะ แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันทำให้ตัวเราลดทอนคุณค่าลง

ถึงแม้ ทุกคนจะพูดว่า การให้คุณค่าเนี่ย ไม่ได้มาจากคนอื่น ต้องเป็นเราที่ให้คุณค่ากับตัวเอง

ซึ่งเราก็เชื่อแบบนั้น แต่คิดว่านั่นเป็นจริงเสมอ

แต่เมื่อ เรา ยอมอยู่ในจุดที่ ทำให้คุณค่าของเราลดลงโดยไม่รู้ตัวไปเรื่อยๆ

การให้คุณค่าด้วยตัวเราเอง มันทำให้ยากมากๆ

เพราะจนถึงตอนนี้ เราก็ยังไม่สามารถกลับมารู้สึกมีค่าในตนเองได้มากเท่าเมื่อก่อน

ได้แต่เพียงหวังว่า วันนึง เราจะทำได้ แต่มันดูริบหรี่มากๆเลยนะ

มันเหมือนกับว่า เป็นสมการที่ต้องใช้ 2 ตัวแปร แต่ตอนนี้มันมีอยู่แค่ตัวแปรเดียว มันถึงถูกแก้ไม่ออกสักที

และในระหว่างการแก้สมการนั้น เราดัน input ตัวแปรที่ผิดพลาดไป จนไม่รู้ว่า ผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นอนันต์หรือเปล่า

จริงๆในชีวิตของคนเรามันมีหลายมิติ

เรารู้ แต่เราไม่เข้าใจ

เวลาเรามองคนอื่น เราก็คิดเสมอนะ ว่าเรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัว เรื่องงานก็คือเรื่องงาน

คนเราไม่สามารถจะดีได้ทุกด้านได้ทุกคนหรอก

แต่พอเป็นตัวเอง เรากับเลิก judging ตัวเองไม่ได้เลย

รู้สึกล้มเหลวไปหมด รู้สึกเหมือนตัวตนที่เราสร้างไว้มันพังทลายลงมา

พอคิดแบบนี้

ตอนนี้ ตัวแปรในการแก้สมการอาจจะไม่ใช่ตัวแปรที่สอง

อาจจะต้องแก้ที่ตัวแปรแรก โดยการยอมรับมันให้ได้ซะก่อน

ซึ่งยากเหลือเกิน