Coffee & Tea
“รับอะไรดีครับ”
เสียงทุ้มนุ่มแปลกหูทำให้ชายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตากดมือถือต้องเงยหน้าจากหน้าจอขึ้นมาสบตาพนักงานร้านกาแฟเจ้าประจำของเขา สิ่งแรกที่สะดุดตาลูคัสคือรอยยิ้มประดับใบหน้าเล็ก และตาเรียวที่โค้งเป็นจันทร์เสี้ยว ผมสีน้ำตาลอ่อนล้อแสงไฟนีออนในร้าน ดูเข้ากับเครื่องแบบสีเขียวเข้มและสีดำของร้านดี
“…คุณลูกค้า?”
อีกฝ่ายทวนอีกรอบ หางเสียงสูงขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่จางลงเพราะความไม่แน่ใจทำให้ลูคัสต้องละสายตาจากใบหน้านั้นขึ้นไปมองเมนูที่เรียงรายอยู่เต็มฉากด้านหลังเคาท์เตอร์ ทั้งที่เขาก็มาร้านนี้แทบจะทุกวันจนสมัครสมาชิกร้านไปแล้ว
“เอ่อ...” เหลือบสายตามองท่าทางรอคอย และปลายนิ้วที่รอจะกดจิ้มออเดอร์หน้าจอ ลูคัสมองผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นแล้วก็พูดชื่อเมนูเครื่องดื่มออกมาเหมือนโดนสะกดจิต “...คาราเมลมัคคิอาโต้ แก้วกลางครับ”
คนฟังยิ้มรับ “หวานปกตินะครับ”
ลูคัสพยักหน้า “ไม่เอาวิปครีม”
“โอเคครับ”
ปลายนิ้วเรียวจิ้มหน้าจออยู่ไม่กี่ที ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้เขาอีกครั้ง
“คุณลูกค้าชื่ออะไรครับ”
“ลูคัส”
“โอเคครับ คุณลูคัส” เว้นช่วงไปหยิบแก้วเปล่ากับปากกามาเขียนข้างแก้ว แล้วเงยหน้ามาอีกครั้งพร้อมกับขานราคา ลูคัสยื่นบัตรสมาชิกที่เติมเงินไว้เรียบร้อยให้ หลังจากรูดจ่ายเสร็จพนักงานก็ยื่นคืนให้เขา
“รอที่เคาท์เตอร์รับเครื่องดื่มได้เลยครับ”
ลูคัสรับมันมา เขาเหลือบมองป้ายชื่อที่ติดอยู่ที่อกอีกฝ่าย
‘มาร์ค’
ลูกค้าประจำของร้านเดินงง ๆ มาหยุดตรงเคาท์เตอร์รอเครื่องดื่ม ลูกค้ามากหน้าหลายตายืนรออยู่เช่นกัน เขาเห็นบาริสต้าที่ตนคุ้นหน้ามือเป็นพัลวันวิ่งวุ่นอยู่ระหว่างเครื่องทำกาแฟกับเครื่องปั่น เข้า ๆ ออก ๆ ห้องเก็บของจนหัวหมุนแทน
หนึ่งในนั้นเงยหน้ามาสบตากับเขา ลูคัสเลยเอ่ยทัก
“พี่โดยอง สวัสดีครับ”
คิมโดยองพยักหน้ารับ ซึ่งลูคัสก็ไม่ได้ว่าอะไร ดูสถานการณ์ตอนนี้แล้วการหันมาตอบเขาคงจะเสียเวลาน่าดู ชายหนุ่มรอเครื่องดื่มของตัวเองครู่เดียวก็ได้ยินเสียงขานชื่อ
“คุณลูคัส”
เขาเดินไปรับกาแฟสีน้ำตาลอ่อนที่ใส่นมเกือบครึ่งแก้วพลาสติก โดยองยิ้มกว้างให้เขา
“ไง วันนี้ร้านยุ่งหน่อยนะ”
“ไว้คุยกันก็ได้พี่ ผมนั่งในร้านอีกนานอะ”
“ทำไรอะ”
“นัดพี่จองอูมาคุยงาน”
โดยองพยักหน้ารับรู้ เขาจึงขอตัวไปหาที่นั่ง
ปกติลูคัสชอบนั่งที่นั่งที่ห่างจากเคาท์เตอร์ออกมาหน่อย เพราะเป็นส่วนตัวและไม่วุ่นวายไปด้วยลูกค้าที่เข้า ๆ ออก ๆ สั่งเครื่องดื่มหรืออาหาร หรือกลุ่มลูกค้าที่ยืนออรอรับของ ทว่าวันนี้ เมื่อลูคัสหันกลับไปแล้วยังเห็นมาร์คยืนยิ้มรับลูกค้าอยู่ เขาจึงเลือกที่นั่งที่เห็นเคาท์เตอร์ได้ชัดเจน
กว่าพี่จองอูจะเข้ามาที่ร้าน กาแฟของเขาก็พร่องไปเกือบครึ่งแก้ว รุ่นพี่ที่สนิทฉีกยิ้มทันทีที่เห็นเขานั่งจองโต๊ะอยู่ เจ้าตัวรีบพุ่งมาวางข้าวของแล้วตบบ่าเขาเบา ๆ เป็นเชิงทักทาย
“รอนานไหม”
“ก็…” เขาส่งสายตาไปทางแก้วกาแฟ “นิดนึง”
“โทษที” อีกฝ่ายยืนอยู่ข้างโต๊ะ ไม่ยอมนั่งสักที “มีเมนูแนะนำไหม”
ลูคัสนึกไม่ออก ตอนนี้สายตาเขาพยายามเพ่งมองทะลุร่างสูง ๆ ของพี่จองอูไปดูที่เคาท์เตอร์ ชายหนุ่มเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาจนคนเป็นรุ่นพี่หันมามอง
“อะไร” ถามเสร็จก็หันไปทางเคาท์เตอร์ แล้วก็หันกลับมาหาเขา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์วาดบนใบหน้าขาว “เฮ้ อย่าบอกนะว่าสนใจน้องคนนั้น”
“อะไรเล่า” ลูคัสโวยวาย “นั่งสักทีสิพี่ ไม่งั้นก็ไปสั่งเครื่องดื่ม”
จองอูหัวเราะหึ ๆ ในคอ ก่อนจะเดินตรงไปที่เคาท์เตอร์
วิสัยทัศน์ของลูคัสไม่โดนบังแล้ว เขาเห็นมาร์คยิ้มกว้างให้จองอูที่เดินเข้าไปต่อแถวซื้อกาแฟ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อรุ่นพี่เท้าแขนข้างหนึ่งลงกับเคาท์เตอร์แล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้พนักงานตัวเล็กอย่างสนใจ
“เฮ้ย”
เขากำลังจะลุก ทว่าคิมโดยองโผล่มาจากไหนไม่รู้ ฉีกยิ้มกว้างให้จองอูทั้งที่แขนคว้าร่างมาร์คถอยไปอีกทาง
“คุณจองอู รับอะไรดีครับ”
พี่จองอูหัวเราะเบา ๆ แล้วหันมาทางเขาอย่างมีเลศนัย ก่อนจะหันกลับไปที่เคาท์เตอร์
“มาร์ค”
“…ครับ?”
“ชื่อมาร์คเหรอ”
เจ้าของชื่อพยักหน้าหงึกหงัก ท่าทางไร้เดียงสาไม่รับรู้ถึงความน่ากลัวของจองอูทำเอาลูคัสต้องลุกจากโต๊ะตรงไปที่เคาท์เตอร์ ขณะที่โดยองหรี่ตามองอย่างระแวดระวัง
“พี่ จะสั่งอะไรก็เร็ว ๆ”
จองอูหันมาเลิกคิ้วใส่เขา ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม
“งั้นเอาอเมริกาโน่แล้วกัน”
มาร์คพยักหน้ารับ “ครับ” หันไปแกะแขนโดยองออกอย่างสุภาพ แม้จะยังทำหน้างง ๆ อยู่ ก่อนจะดำเนินการบริการต่อไปเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
โดยองยืนอยู่ด้านหลังมาร์ค สายตาสบเข้ากับลูคัสอย่างจัง จนเขาได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ ใส่
ไอ้พี่จองอู
ลูคัสคาดโทษใส่รุ่นพี่อยู่ห่าง ๆ หลังจากได้รับกาแฟแล้วพวกเขาก็กลับมานั่งที่เดิม จองอูขยับเก้าอี้ที่ควรจะอยู่ตรงข้ามมานั่งข้างเขาแทน ทำให้พวกเขาเห็นเคาท์เตอร์ได้อย่างชัดเจน
“…อะไรของพี่”
“ก็อยากเห็นหน้าน้องมาร์คชัด ๆ ไง งงอะไร” อีกฝ่ายตอบตรง ๆ จนเขาแทบสำลักกาแฟ
“พี่!”
“ล้อเล่น แต่นายสนใจเขาจริง ๆ ใช่ไหม น้องคนนั้นอะ” จองอูพยักเพยิดไปทางพนักงานตัวเล็กที่ตอนนี้ว่างแล้ว แล้วกำลังคุยกับโดยอง “ฉันเพิ่งเคยเห็นหน้า เด็กใหม่เหรอ”
“คงงั้น ยังไม่ได้คุยกับพี่โดยองเลย”
จองอูยักไหล่ หันกลับไปทางเคาท์เตอร์ แล้วตะโกนถาม
“เด็กใหม่เหรอ คุณโดยอง”
โดยองหันควับมาทางพวกเขา ลูคัสได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธว่าตนไม่มีส่วนรู้เห็นกับการกระทำใด ๆ ของรุ่นพี่ข้างตัว โดยองเลยเดินจากเคาท์เตอร์มาที่โต๊ะพวกเขา
“อะไรของพวกนายสองคน”
สายตาเหมือนอยากจับพวกเขาโยนออกจากร้านทำเอาลูคัสใจไม่ดี เขาเหลือบไปมองจองอูที่ยังคงรอยยิ้มบนใบหน้า รุ่นพี่คนเก่งเอ่ยต่ออย่างไม่ยี่หระกับสถานการณ์ใด ๆ
“พนักงานที่ชื่อมาร์ค น่ารักดี”
โดยองหรี่ตา “ถ้าจะจีบล่ะก็ เชิญออกนอกร้านไปเลย”
“ใจร้าย” จองอูหัวเราะเบา ๆ “แต่คนจะจีบไม่ใช่ฉันสักหน่อย หมอนี่ต่างหาก”
โดยองมองตามมือจองอูมา ซึ่งแน่นอนว่าคือเขาที่นั่งเงียบ ๆ มาตลอด
“อะไร”
“อะไรล่ะพี่ ผมก็แค่...” ลูคัสที่โดนส่งบทมาแบบกะทันหันอึกอัก เขาเหลือบไปเห็นมาร์คผ่านไหล่โดยองไปพอดี อีกฝ่ายมองมาทางพวกเขาอย่างสนใจแต่ไม่ได้เข้ามาหา พอเห็นท่าทางอยากรู้อยากเห็นนั้นแล้วลูคัสก็เลยลดเสียงลงอย่างรวดเร็ว
“…ผมแค่คิดว่า มาร์ค น่ารักดี”
โดยองทำเสียงขึ้นจมูก “อย่าได้คิดเชียว” แล้วก็คาดโทษไว้ชุดใหญ่ก่อนเดินกลับไป ลูคัสมองตามจนโดยองกลับไปที่เคาท์เตอร์ เขาสบตาจองอูที่ยกอเมริกาโน่ขึ้นจิบหน้าตาเฉย เหมือนเมื่อครู่ไม่ได้กำลังจะมีเรื่องกับพนักงานในร้าน แล้วก็หันกลับไปทางมาร์คอีกครั้ง
ประจวบเหมาะกับที่มาร์คมองเขาอยู่พอดี การประสานสายตาอีกครั้งทำให้พนักงานตัวเล็กยิ้มบาง ๆ ตอบเขามา
ลูคัสยกกาแฟขึ้นจิบ คิดในใจว่า กาแฟวันนี้หวานแปลก ๆ
หลังจากคุยงานกับจองอูเสร็จ คนเป็นรุ่นพี่ก็ขอตัวกลับก่อน ลูคัสมองกาแฟที่พร่องไปจนเกือบหมดแล้วก็หันไปมองเคาท์เตอร์อีกครั้ง มาร์คยังอยู่
เขาตรงไปที่เคาท์เตอร์ “ขอชาสักแก้วได้ไหมครับ”
พนักงานใหม่ยิ้มรับ “ได้ครับ เอาชาอะไรดี”
“เอ่อ...” ลูคัสไม่แน่ใจเมนูชาของร้าน เขาอยากมองเมนู แต่ก็อยากมองหน้ามาร์คตรง ๆ มากกว่า เลยพูดออกไปว่า “อันไหนอร่อยบ้างครับ แนะนำมาเลย”
มาร์คหลุดขำ “อร่อยทุกอย่างแหละครับ”
“งั้นเอาเอิร์ลเกรย์ก็ได้ครับ เย็นนะ”
“ได้เลย” อีกฝ่ายตอบรับ หยิบแก้วมาเขียนชื่อเมนู ขณะที่ลูคัสมอง
“ไม่ถามชื่อแล้วเหรอครับ”
มาร์คส่ายหน้า หันมาสบตาเขาพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ
“ไม่ต้องแล้วครับ จำได้แล้ว” อีกฝ่ายเว้นจังหวะไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างชัดเจน “คุณลูคัส”
ดูท่า ลูคัสคงต้องมาร้านนี้ทุกพัก ทุกวัน ซะแล้วล่ะ...
FIN
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in