ในทุกๆ ครั้งที่เรากลับมาคุยกันหลังจากเราห่างหายกันไป เราก็ยังคุยกันได้ดีเหมือนเดิม  ใจของฉันพองโตเหมือนเคยเมื่อเห็นคำหวานที่เขาพิมพ์มา ฉันว่าเขาน่ารักขึ้นด้วยซ้ำ

เมื่อฉันพบกับเขาอีกครั้ง ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป น่าจะเป็นตัวฉันเองที่เริ่มเปลี่ยน ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เป็นความรู้สึกเหมือนอยากจะก้าวเข้าไป แต่ก็เลือกที่จะยืนอยู่ที่เดิม ไม่ยอมก้าวเข้าไปแม้ว่าอยากจะเดินเข้าไปหา เข้าไปกอด

"กอดๆ "

"ขอกอดโหน่ย"

"อยากกอดจัง"

เราพิมพ์คำว่ากอดกันไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วในกล่องข้อความ แต่เรากลับไม่ได้กอดกันจริงๆ เลยซักครั้ง คนที่ฉันได้กอดจริงๆ กลับไม่ใช่เขา เป็นคนอื่น ใช่ กอดผู้ชายคนอื่น

 
"เธอผู้ชายเยอะ"

"เราเป็นแค่ตัวเลือกหนึ่ง" เขาพิมพ์มา

"มีที่ไหนเล่า" ฉันตอบเขาไปแบบนั้น

"เธอบอกปะ" เหมือนฉันโกหกเขาเลยเนอะ ฉันบอกเขาเสมอเมื่อฉันคุยกับใครเจอกับใคร แต่ความรู้สึกของฉันคือไม่มี เพราะกับอีกคน เราไม่เคยสื่อสารกันเลย ฉันเลยนับว่าไม่มี

 
เดี๋ยวนี้เขาเป็นคนทักฉันมาก่อนบ่อยขึ้น จากแต่ก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายที่ทักไปมากกว่าและรอการตอบกลับของเขาในทุกครั้งและบางครั้งก็ได้แค่สัญลักษณ์กดไลก์กลับมา มันอาจจะดีกว่าขึ้นว่ารีดนะแต่มันก็กลายเป็นสัญลักษณ์เฟซบุ๊กที่ฉันเกลียดที่สุด

'อยากคุยกับเรามั้ยล่ะ ถ้าอยากคุยเราจะเริ่มทักไปก่อนบ้าง' ประโยคที่ฉันอยากพิมพ์บอกกับเขาแต่ไม่ได้พิมพ์ ฉันทักเขาไปก่อนเอง ฉันไม่ถามเหมือนที่เขาเคยถามฉันในครั้งนั้นหรอก

"งอแงนะ"

"ทำไมไม่ทักมาบ้างล่ะ เราว่างถ้าทัก" เฮอะ ฉันอยากจะหัวร่อให้กับประโยคที่เขาพิมพ์มาในตอนนั้นนะ ไม่ใช่ไม่อยากคุยแต่มันคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันเลือกที่จะไม่ทักไป 

เดี๋ยวนี้ฉันเฉยๆ ใครอยากคุยก็คงทักมาเอง ถ้าฉันอยากคุยฉันก็จะทักไปก่อน ที่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่เขาทักมาบ้างไม่ทักมาบ้างอาจเป็นเพราะว่าฉันคาดหวังกับเขาน้อยลงกว่าแต่ก่อนแล้ว ไม่รู้ว่ามันดีหรือเปล่านะ การที่ฉันคาดหวังกับคนที่ฉันชอบน้อยลง หรือไม่ฉันก็ยังคงคาดหวังกับเขาเหมือนเดิมแหละ มันคงเป็นความชินชากับการกระทำของเขามากกว่า

 
ช่วงนี้ฉันสับสนอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้เป็นเพราะเขาทำฉันสับสนหรอก มันเป็นเพราะฉันเองต่างหากที่สับสนและเปลี่ยนไป การเขยิบเข้าไปใกล้เขาหรือการเขยิบเข้ามาใกล้ฉันมันทำให้ฉันกลัว กลัวอะไรบางอย่าง ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร กลัวความเจ็บปวดหรือกลัวการเปลี่ยนแปลงกันนะ ... 

ในขณะที่ความรู้สึกมันเริ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ ความกลัวก็มากขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน อะไรบางอย่างในตัวฉันจะพาตัวเองถอยออกมาเสมอ ถอยออกมาทุกครั้งที่ฉันเขยิบเข้าไปใกล้เขามากเกินไป หรือเราจะมีระยะห่างที่เหมาะสมระหว่างกันอยู่ เราไม่สามารถเข้าใกล้กันได้มากกว่านี้แล้วใช่มั้ย ระยะห่างที่ว่าเป็นระยะห่างแบบไหนกัน ... 

"งั้นไปละ"

"อยู่ก่อน"

"อยากให้อยู่หรอ" เขาถาม

"ใช่" 

"ทำไมอะ"

"แม้ว่าคนอื่นเขาจะคุยสนุกเหมือนกับเธอแต่เธอทำให้เรารู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก"

"เราไม่จำเป็นหรอก"

"อย่าไปไหน"

"ไม่ต้องเลย เธอมีเยอะ"

"ไม่มี"

"คนเข้ามา อะ เยอะจริง แต่เค้าทำเราอึดอัดกันทั้งนั้น"

"เอาเป็นว่าเธอพิเศษกว่าคนอื่น โอเคมะ"เขาคิดว่าฉันมีคนคุยเยอะ ทั้งๆ ที่ฉันเลือกที่จะคุยกับเขาแค่คนเดียว

 สำหรับฉันเขายังคงเป็นคนพิเศษสำหรับฉันเสมอ แต่ฉันก็สับสนเหลือเกินเขาทิ้งฉันไว้นานเกินไปหรือฉันไม่ได้รู้สึกกับเขาเหมือนก่อนแล้วหรอ

หรือความสัมพันธ์ของเรามันมีพื้นที่จำกัดอยู่แค่เพียงในอินบอกซ์

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ"
 
#01

the man in the inbox : *ว่าด้วยเรื่อง ความสัมพันธ์ บทสนทนาระหว่างคนสองคน ในกล่องอินบอกซ์