จงสว่าง จรุงสิน เจริดศรี จิตรไสว จรัสแสง..

…กลบฝัง ทับถม จนจะจมหายสิ้น...ทุกสิ่ง ,น.๔๒๑

…แต่มันไม่สำคัญหรอก ไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไป ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีทางจะบอกได้ว่าฝั่งไหนของกระจกคือความจริง หรือว่ามันมีความจริงอยู่จริง ๆ หรือไม่...น.๔๒๐

ณ อีกฝั่งของความรันทด หดหู่ของความสิ้นหวังที่คู่ขนานอยู่กับโลกของความโรแมนติก สวยงามและมีความหวังอีกฝั่งฝัน

ณ บนหน้าจอทีวีวันนี้ ชาวซีเรีย โรฮิงญาและอื่น ๆ ...ยังคงเลื่อนไหล ลี้ภัยและรอคอยการมาถึงของความเติบโตด้วยความหวัง ณ การหยั่งรากของชีวิตที่ใดสักแห่งครั้งใหม่ ต่างอะไรกับชาวจีนโพ้นทะเล ณ พุทธศักราชเมื่อครั้งกระโน้น ยังทรงจำได้ไหม หรือลืมไปแล้ว

“โศกนาฏกรรมครั้งนั้นไม่เพียงไม่เคยถูกเล่าขาน หากยังถูกลืมและในที่สุดก็ลบเลือนเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น เช่นเดียวกับเรื่องอื่นๆ อีกนับร้อยพันของประเทศไร้ทรงจำ" ,น.๖๒

ชะตากรรมของใครก็ของคนนั้น ความทรงจำ ความไร้ความทรงจำ ความหวังของใครก็ของคนนั้นเช่นกัน มนุษย์ ชีวิต ก็แบบนี้ล่ะ 

พื้นที่ที่เรามองเห็นเป็นรูปธรรมอย่างที่มีอาณาเขต ดินแดน เราสามารถวัด กรอบ ขีดวง กั้นขอบเขตได้ แต่พื้นที่ของความรู้สึกอันไร้ขอบเขต ใหญ่มหึมากว่านั้นและกว้างไกลไปกว่าจักรวาล ที่อาจจะเรียกว่าจักรวาลของความความรู้สึกและความทรงจำก็เป็นอย่างนั้น 

ตลอดการดำรงชีวิตของมนุษย์คนหนึ่งหากย้อนระลึกไป ณ จุดกำเนิด ล้วนผูกอยู่กับความแหว่งวิ่น กระท่อนกระแท่น คลุมเครือ การขาดหาย การเลือนลาง การลืม หล่นหาย ไร้ความทรงจำ ถูกลบตั้งแต่ในตนเอง ตนเองกับครอบครัว ตนเองกับผู้อื่น ตนเองกับประเทศชาติและผูกโยงไปถึงกับโลก ซึ่งไม่ต่างอะไรเลยกับความเลือนลางของประวัติศาสตร์ที่ผูกขาดอยู่กับผู้เล่าเรื่อง โลกไม่ได้เป็นอย่างที่เราเห็น หรือเราเชื่อ ความจริง ไม่จริงอยู่ ณ ที่ไหน ล้วนอยู่ที่การค้นหาจากความคลุมเครือต่อไป

“พุทธศักราชอัสดงกับทรงจำของทรงจำของแมวกุหลาบดำ” 
ของ วีรพร นิติประภา 
ครบรส เยอะแยะ มากมาย คละเคล้า เราอยู่ในโลกแบบนี้นี่ละ โกออนกันต่อไป

อ่านหมายเลข ๓๓ ลองหาอ่านดูครับ #พุทธศักราชอัสดงกับทรงจำของทรงจำของแมวกุหลาบดำ #วีรพรนิติประภา #ณอ่านTheReaderTheKlinLibrary #อ่านแล้วอ่านเล่า #อ่าน #หนังสือ #Read #Book #ณอ่านTheReaderTheKlinLibrary #อ่านไปเรื่อยๆ #IntoTheBook #อ่านแล้วอ่านเล่า #BooksBAR #AtTheReader #กลินท์แลนด์ #KlinLand #กลินท์และหนังสือ #KlinAndBooks #อ่านในใจ