และแล้วการฝึกงานวันแรกก็มาถึง...

พนักงานบริษัทคนหนึ่งยืนหลับทั้งที่ยังจับราวรถไฟ ท่าทางงานบริษัทคงไม่ง่ายนัก แล้วงานของฉันล่ะจะเป็นยังไง แอบตื่นเต้นและกังวลนิด ๆ เพราะไปฝึกงานที่นี่คนเดียว วันนี้เลยเผื่อเวลาเดินทางซะเยอะ เพราะกลัวหาทางไปบริษัทไม่ถูก แต่เหมือนจะเผื่อเวลาเยอะไปหน่อย... งานเริ่ม 9.30 น. แต่ฉันไปถึงก่อนตั้งหนึ่งชั่วโมงครึ่ง! ไม่เป็นไร เดินไปบริษัทแทนการนั่งวินก็ได้ ชมนกชมไม้ฆ่าเวลาไป~

แต่สุดท้ายก็ไปถึงที่ฝึกงานก่อนเริ่มงาน 1 ชั่วโมงอยู่ดี...

ย้ำอีกครั้ง 'มนุษย์คนเดียว' คนอื่น ๆ เขาเรียนดิจิทัลอาร์ต มีเดียอาร์ต มัลติมีเดีย ฯลฯ อะไรก็ตามที่มีคำว่าอาร์ต อา นี่ฉันมาฝึกงานท่ามกลางเด็กสายอาร์ตเหรอนี่ แน่นอนว่าคนที่มาฝึกงานที่นี่วาดการ์ตูนได้หมดทุกคน และในบรรดาคนเหล่านั้นฉันก็ได้พบเพื่อนที่เคยเข้าค่ายอาตส์แคมป์ด้วยกันตอนม.ปลาย! 

พวกเราเหล่าเด็กฝึกงานจะถูกแบ่งไปช่วยงานส่วนต่าง ๆ โดยทุกคนต้องเปิดพอร์ตไว้แล้วพี่ ๆ จะเข้ามาดูและเลือกไปช่วยงานในส่วนนั้น ๆ พูดง่าย ๆ ก็คือ.. คัดกันดื้อ ๆ จากพอร์ตนี่แหละจ้ะ ถึงจุดนี้เริ่มกดดันละ พอร์ตเพื่อนแต่ละคนจัดหนักจัดเต็มกันมาก แล้วก็เริ่มใจแป้วเมื่อเพื่อนถูกเลือกไปทีละคน ๆ พี่บางคนเข้ามาดู.. แล้วก็ผ่านไป สุดท้ายตรงโต๊ะที่นั่งเหลือฉันคนเดียว 

ณ ตอนนั้นคิดในใจว่า จะทำอะไรก็ได้ขอให้มีงานทำก็พอ! และแล้วพี่ผู้หญิงสวมเสื้อฮู้ดสีฟ้าคนหนึี่งก็มาขอดูพอร์ตของเรา ตัดสินใจสักพักก่อนจะบอกว่า "โอเค เราเลือกนาย" โอ้มายก้อดดด วินาทีนั้นเหมือนตอนที่ซาโตชิโยนโปเกม่อนบอลออกมาแล้วพูดว่า "ฉันเลือก นายปิกาจู" ไม่มีผิด ด้วยเหตุนี้เราจึงได้เป็นผู้ช่วยของลุงแบล็คใจดี (นามแฝง) 

งานผู้ช่วยนักเขียนต่างกันไปตามนักเขียนแต่ละคน บางคนอาจได้ช่วยทำฉาก ตัดเส้น ลงสี ตามแต่พี่ ๆ จะให้ช่วย ในส่วนของเราได้ลงสีตัวละครและฉาก แต่มาถึงวันแรกจะให้ทำงานจริงเลยก็กะไร เรากับเพื่อนอีกคนที่เป็นผู้ช่วยของลุงแบล็คจึงได้ทำสิ่งที่เรียกว่า 'test' ก่อน ซึ่งก็คือการทดลองลงสีตามไกด์นั่นเอง 

พอได้ทำเทสต์แล้วก็เริ่มรู้สึกได้ว่างานผู้ช่วยนักเขียนมีความกดดันมากอยู่เหมือนกัน อย่างแรกเพราะเราต้องทำงานให้ได้ตามมาตรฐานของพี่นักเขียน และสองเราทำงานแข่งกับเวลา ซึ่งคงต้องใช้เวลาเรียนรู้และปรับตัวกันไป

สำหรับเราที่เป็นเด็กมนุษย์ฯ การฝึกงานที่บริษัทการ์ตูนอาจไม่ตรงสายสักเท่าไร แต่เพราะเราเคยมีความฝันว่าอยากวาดการ์ตูน การมาฝึกงานที่นี่จึงเป็นการเรียนรู้และพิสูจน์ว่าฝันของเราสามารถเป็นจริงได้มากน้อยแค่ไหน เราเป็นคนประเภทที่ไม่ได้มีเป้าหมายชัดเจนในชีวิตและไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ และลองดูก็ไม่เสียหาย