“เราโตเร็วเกินไปรึป่าวนะ” เป็นประโยคที่วนเวียนอยู่ในหัวมาหลายอาทิตย์

“เราข้ามอายุช่วงยี่สิบไปรึป่าว” เป็นประโยคที่ยังหาคำตอบไม่ได้จนถึงตอนนี้

ตอนนี้ยังไม่ถึงอายุยี่สิบดีเลยด้วยซ้ำ

ทำไมรู้สึกเหมือนเราเข้าวัยกลางคนแล้วล่ะ

ความสนุกในการใช้ชีวิตมันหายไปตอนไหน

ที่รู้ว่าหายไป เพราะจำได้ว่ามันเคยมี

เราเคยมีวัยที่wonderกับทุกสิ่ง appreciate กับทุกๆเรื่อง และยินดีกับการใช้ชีวิตมากที่สุด

ทำไมวันนี้เรื่องพวกนั้นดูไกลตัวเหลือเกิน

สายตา ความรู้สึก ไอ้ความรู้สึกดีๆที่มีต่อโลกนั่น มันหายไปตอนไหนนะ 

อาจจะเป็นตอนอายุสิบเจ็ดที่อยู่ดีๆก็ตื่นขึ้นมาแล้วพบมาไม่เหลือเป้าหมายอะไรแล้วในชีวิต

หรืออาจจะเป็นเช้าวันเสาร์ของกลางๆเดือนกันยาที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีpassionให้ทำอะไรที่เคยรักได้อีกแล้วนั่นรึป่าว 

หรืออาจจะเป็นวันที่เราต้องด่าบ้านเมืองคาดหวังให้อะไรๆในสังคมเปลี่ยนแปลง กังวลกับอนาคตของตัวเองจนลืมใช้ชีวิต

อะไรที่พรากความรู้สึกสวยงามเหล่านั้นหายไปจากเรากันนะ

วันนี้ ความรู้สึกพวกนั้น ความรู้สึกที่เหมือนเป็นกลิ่นจางๆในตัว มันจะกลับมาได้รึป่าว

เราคาดหวังให้มันกลับมาได้มั้ย

ไอ้ความคาดหวังนั้น มันจะทำร้ายเราอีกรึป่าว 

คิดถึงความรู้สึกอยากใช้ชีวิตตอนนั้นจัง