วันนี้ก็เป็นวันเทาๆอีกวันหนึ่งที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆทมึน สายฝนบางเบากับสายลมโชยมาอ่อนๆ
แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงต้นเดือนพฤษภาคมเท่านั้น แต่สัญญาณการมาถึงของฤดูฝนมันกลับทำให้รู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูกและเย็นเยียบกรีดลึกถึงกระดูกไปพร้อมๆกัน
ฉันส่งสายตาออกไปนอกหน้าต่างราวกับจะเอ่ยคำล่ำลาให้กับฤดูร้อนที่กำลังจะสิ้นสุดลงพร้อมกับความสดใสของดวงอาทิตย์ในยามเช้า เสียงจั๊กจั่นค่อยๆเบาลงจนแทบเลือนหายกลับถูกแทนที่ด้วยเสียงของจิ้งหรีดยิ่งทำให้วันนี้ดูเหงาขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ
ไม่รู้สิ .... สำหรับฉันแล้วเมฆฝนที่ลอยอยู่บนฟ้าตอนนี้ อาจจะดูสว่างสไวกว่าจิตใจของฉันที่ตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหนาสีดำเสียด้วยซ้ำ
ฉันถอนหายใจอีกครั้งพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะกาแฟตรงริมหน้าต่างนั้น หยิบแก้วกาแฟขึ้นมากุมไว้
นี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่ยังทำให้ฉันพอจะรู้สึกถึงความอบอุ่นในชีวิตขึ้นมาได้บ้าง และได้แต่หวังว่าวันนั้นจะมาถึงในเร็วๆนี้ วันที่ดวงอาทิตย์จะกลับมาสดใสอีกครั้ง.....
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in