คอมพัง

แม่ง มาพังอะไรเอาตอนนี้วะ

พิมพ์งานอยู่ดีๆก็ดับ

แล้วเปิดไม่ติดอีกเลย

อาเมน



'เออ เข้ามาก่อนดิ'

ซึงยุนเปิดประตูให้เขาเข้ามาในห้อง

คังซึงยุน เพื่อนร่วมสาขา เพื่อนสนิท

และที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเขา

เขานั่งลงตรงโต๊ะคอมพิวเตอร์ของซึงยุน

เสียบทรัมป์ไดรฟ์เพื่อเปิดไฟล์เอกสารที่เซฟไว้ก่อนหน้า

ดีที่เคยสำรองไฟล์เอาไว้

ไม่งั้นพิมพ์ใหม่หมด

โต้รุ่งแน่ๆ


'มึง กูไปอาบน้ำก่อนนะ แต่กูสั่งพิซซ่าไว้ฝากมึงรับด้วย เงินอยู่บนโต๊ะ'

เขาพยักหน้าโดยไม่ละสายตาจากคอม


สิบห้านาทีผ่านไป

เสียงกดออดดังขึ้นตรงหน้าประตู

สงสัยพิซซ่าจะมาแล้ว

เขาคว้าเงินตรงตำแหน่งที่มันบอก เดินไปเปิดประตู

'พิซ... เฮ้ยยย'

ชมพู

ชมพูทั้งตัว

เสื้อวอร์ม กางเกงวอร์มสีชมพูทั้งเซ็ท

ยกเว้นหัวที่เป้นสีเขียว

หมอนี่อีกแล้วเหรอวะ

เราเจอกันบ่อยไปนะ

'หวัดดี กระป๋องโค้ก'

กูชื่อ นัมแทฮยอนโว้ย

เคยบอกมึงไปแล้ว

'อ่า แทฮยอนดิ โทดที'

ยิ้มที่มุมปากแบบกวนๆ

มันจงใจแกล้งเรียกชื่อเขาผิด

'เอ่อ มินโฮ สวัสดี'

ยืนมองกันเงียบๆอยู่เป็นนาที

'ซึงยุน?'

'อ๋อ มันอาบน้ำ'

ทำไงดีวะ

ต้องให้เข้ามารอในห้องใช่ป่ะ

หรือบอกว่ากลับไปก่อน

'พิซซ่ามาแล้วเหรอ อ้าว พี่มินโฮ หวัดดีครับ'

เสียงของซึงยุนเข้ามาช่วยคลายความอึดอัด

เขาเดินถอยหลังออกให้สองคนนั้นได้คุยกัน

'กูมาเอาหนังสือที่มึงยืมไป'

'ว่าจะเอาไปคืนเลย พี่เข้ามาก่อนดิ กินพิซซ่ากัน'

สองคนนั้นเดินเข้ามานั่งที่โซฟา

คุยกันถึงเรื่องหนังสือที่ซึงยุนมันยืมไปอย่างออกรส(น่าจะเป็นซึงยุนคนเดียว ส่วนอีกคนนั่งฟังเฉยๆ)

เขากลับมาพิมงานต่อ

แต่ทำไม ถึงได้รู้สึกว่าโดนพี่หัวเขียวมองอยู่บ่อยๆวะ



'โคตรอิ่ม'

ซึงยุนว่าพลางตบท้องปุๆ

'ไม่อิ่มได้ไง กินคนเดียวไปจะครึ่งถาด'

เอามือจิ้มพุงมันเล่นๆ จนมันทำหน้างอ

ไอ่นี่ทำหน้างอแล้วตลกชะมัด

'ก็มันอร่อยนี่หว่า เนอะพี่มินโฮ'

อีกคนพยักหน้าให้เบาๆ

พึ่งรู้ว่า พี่มินโฮอะไรนี่ พึ่งย้ายมาห้องตรงข้ามซึงยุน

เรียนอยู่มหาลัยเดียวกับเรา แต่คนละคณะ

'เดี๋ยวกูเอาขยะไปทิ้ง อยู่คุยกันไปก่อนนะ'

ทิ้งกูเฉย

สังเกตบ้างมั้ยว่ากูกับพี่มันแทบจะไม่คุยกันเลย





เงียบ

เราสองคนได้แต่นั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ

รอให้ซึงยุนขึ้นมา

เกร็งชิบหาย

'นี่'

ได้ยินเสียงกระซิบข้างๆหู

เชี่ย พี่มันจะยื่นหน้ามาใกล้ทำไมวะ

'แฟน...'

ว่าไงนะ

'เป็นแฟนซึงยุนเหรอ'

โห พี่เอาไรคิดวะเนี่ย คบกับไอ้อ้วนเนี่ยอ่ะนะ

อดข้าวตายแน่ โดนแย่งแดกหมด

'ป่าวครับ พอดีคอมเสีย เลยมายืมคอมมันใช้อ่ะ'

ถามแล้วก็เขยิบออกไปสิวะ

เออ กูถอยเองก็ได้ แม่งตกใจหมด

'คอมเป็นอะไร'

'ไม่รู้ดิ ใช้ๆอยู่มันก็ดับคาตาเลย แต่มันก็เก่าแล้วแหละ จะซื้อใหม่อยู่'

'ก็เลยไปทำพาร์ทไทม์?'

'ครับ มันแพงอ่ะ ไม่อยากรบกวนแม่'

'อืม'

พี่มินโฮพยักหน้าแล้วหันไปสนใจมือถือตัวเองต่อ

เอ้า เงียบอีกละ

เวรกรรม

ไม่รู้จะคุยไรดี
.
.
.
.
'นาย'

'ห๊ะ ห๊ะ!!'

ชอบทำให้ตกใจอยู่เรื่อยเลยแม่ง

ได้ยินหัวเราะเบาๆตอนที่เห็นผมสะดุ้ง

ไอ่พี่นี่ แกล้งกูอีกละ

'อยากได้รุ่นไหน'

'อ๋อ ก็รุ่นxx ของ xxx ครับ'

เปิดมือถือโชว์รูปให้อีกคนดู

'อ่อ รุ่นนี่ใช้อยู่'

'จริงป้ะ โอเคป่ะพี่ เขาบอกว่าดีแต่แพงชิบหายเลย'

บ้านพี่มันทำไรวะ ดูรวยชิบ

'โอเคแหละ แต่ราคาสูงอยู่นะ'

'ก็เก็บตังอยู่อ่ะ ถ้าไม่ได้รุ่นนี้ก็คงต้องเอารุ่นอื่น'

'เดี๋ยวพาไปซื้อ'

'ห๊ะ พี่คือ ไม่เป็นไร'

'มีร้านคนรู้จัก เขาให้ราคาพิเศษ'

เอาไงดีวะ เกรงใจ

ไม่ได้สนิทกันด้วย

'คือ ผมเกรงใจพี่'

'ลดยี่สิบเปอร์เซนต์'

'ได้พี่ นัดมาเลย!!'

อยากเอามือตีปากตัวเอง

เห็นแก่ของถูกตลอดเลยกู

พี่มันมองหน้าผมแล้วขำ

เออ ทำไมกูไม่รวยนี่หว่า

'งั้น เอาเบอร์มา'

'พี่บอกร้านก็ได้ เดี๋ยวผมไปเอง'

'บอกไปแล้วนายรู้จักเขาเหรอ'

เออว่ะ ยอม

'เอาเบอร์มา เดี๋ยวนัดอีกที'

'เบอร์ผมก็....'


-END-