จะมีวิธีใดที่สามารถหยุดโลกเอาไว้ทั้งใบได้ดีไปกว่าการสบตาใครสักคน คนที่คุณรักโดยไม่มีแม้แต่หนึ่งเงื่อนไข ไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะรักคุณกลับมาในปริมาณที่เท่ากันไหม เพราะความรักคือการให้โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทนมากไปกว่าการได้เห็นเขาหรือเธอมีความสุข แต่ถ้าหากโชคดีมากพอที่จะได้ตกอยู่ในวงแขนของคนที่คุณรัก และรักคุณ นั่นถือเป็นความรู้สึกที่เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมเลยล่ะ

                         โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในยุคสมัยที่ทุกสิ่งอย่างดูเหมือนจะกลายเป็นความฉาบฉวยไปเสียหมด ตักตวงแต่สิ่งที่ขาดหาย ต้องการถูกทดแทน แสวงหาผลประโยชน์จากมนุษย์อีกคนแค่เพียงเพราะรู้ดีว่าเขาจะให้โดยไม่มีข้อแม้ ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดให้ เลวร้ายที่สุดคือการยอมให้เอารัดเอาเปรียบแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าตนเองกำลังโดนหลอกใช้อยู่ก็ตาม

                         ในช่วงชีวิตหนึ่งเราจะมีโอกาสได้รักและถูกรักโดยคนเดียวกันสักกี่ครั้ง ท่ามกลางหลายพันล้านชีวิต กว่าที่จิ้กซอว์ชิ้นที่ขาดหายจะเวียนมาบรรจบกัน ไม่ใช่เรื่องง่าย และไม่เคยจะเป็น   ครั้งแรกพบสบตา  เมื่อชีพจรถูกทำให้เต้นผิดจังหวะ  เราต่างล้วนวาดฝันว่า คนนี้แหละ จะเป็นความรักครั้งสุดท้าย 

                         ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นแทบจะทุกครั้งที่ตกหลุมรัก ไม่มีใครอยากเริ่มต้นใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความรักครั้งสุดท้ายต่างหาก นั่นคือสิ่งที่เราต้องการ หรือนั่นไม่จริง?     ลองคิดูสิว่าเราหมดเวลาไปมากเท่าไหร่กว่าที่จะสามารถพูดคำว่า รัก กับใครสักคนได้อย่างเต็มปาก   ถ้าวันหนึ่งเมื่อทุกอย่างมีอันต้องจบลง จะมีสักกี่คนที่สามารถบังคับตัวเองไม่ให้รู้สึกว่าที่ผ่านมานั้นเปล่าประโยชน์ได้จริง      

                         เมื่อความผิดหวังเข้าครอบงำ ความคิดที่มักจะถูกตีขึ้นมาเป็นอันดับแรกเสมอคือ     เสียเวลา     จริงอยู่ที่ว่าเมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไป หากเราได้เติบโตขึ้น เราจะกลับมามองสิ่งที่เคยเกิดขึ้นและไม่รู้สึกแย่แบบเดิม    แต่ไม่เอาน่า ยอมรับมาเถอะว่าตอนอกหัก คุณก็แอบคิดแบบนี้เหมือนกัน

                         พูดกันแบบนิยายรักน้ำเน่า ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าความรักจะมีอำนาจเหนือกาลเวลาได้จริง   ภาพของคนสองคนที่ถูกปรับให้ตกอยู่ท่ามกลางห้วงเวลาเชื่องช้า ทุกอย่างรอบกายหยุดนิ่งน่ะเคยเห็นแต่ในภาพยนต์เท่านั้น ไม่เคยหรอกที่จะได้สัมผัสกับตัวเอง

                         ถ้าจะบอกว่าวินาทีนั้นมันช่างสวยงามจนลืมหายใจ ก็ไม่ใช่คำเปรียบเปรยที่เกินจริง      วิคตอเรียไม่ได้เป็นเพียงนักท่องเที่ยวทั่วไปที่ยืนดื่มด่ำกับทัศนียภาพราคาแสนแพงจนเกินเอื้อมจากจุดชมวิว   แต่ฉันคือหญิงสาวผมบบลอนด์ในชุดเดรสสีดำ  ผู้เต้นรำกับสะพานเก่าแก่บนฝ่าเท้าเปลือยเปล่า  พลุไฟลอยขึ้นฟ้าเป็นท่วงทำนอง หนักเบาสลับกันไป 

                          ช่วงเวลาอันมีค่า เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม และน่ากลัวว่าตัวฉันเองก็อาจจะยอมเสียสละอะไรในชีวิตอีกมากมายเพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งช่วงเวลาไม่กี่วินาที    

 

                         นี่มันบ้าชัดๆ ความรู้สึกประเภทที่มีผีเสื้อบินวนอยู่ในท้องควรจะมีแต่ในนิยายไม่ใช่หรอ พวกอาการท้องไส้บิดมวน ลมหายใจสะดุด ต่างๆนาๆนี่มันคำบรรยายที่เคยอ่านเจอแต่ในหนังสือ ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปเล่าต่อให้เพื่อนฟัง พวกเธอต้องหาว่าฉันเพ้อฝันเป็นนางเอกอย่างแน่นอน เพราะอย่างนั้นฉันจะเขียนทุกอย่างลงในบล็อคแทนก็แล้วกัน

                         เป็นที่น่าอัศจรรย์ใจมากเพียงใดที่ความเงียบสามารถออกเสียงได้แทนคำพูดนับร้อยพัน จังหวะชีพจรของสองร่างกายเต้นพร้อมกันเป็นหนึ่งเดียว การเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อยเพียงพอที่จะหยุดโลกทั้งใบจากการหมุนรอบวงโคจร  

                         และทันใดนั้นเองทุกสิ่งอย่างที่สำคัญก็พลันถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง ปัญหาชีวิตร้อยแปดที่ยังไม่ถูกแก้กลายเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยในอากาศ เราทั้งคู่เสมือนลืมเลือนว่าเคยเป็นใคร มาจากไหน แม้กระทั่งลืมเลือนว่าเคยบาดหมางจนทำให้มีรอยร้าวรานในความสัมพันธ์      

                         ชีวิตยังต้องเดินต่อไปข้างหน้าเพียงเพื่อเจออุปสรรคมากกว่าที่เป็นอยู่ ฉันรู้ดี แต่แค่สิบวินาทีแห่งการลืมเลือนก็มากพอที่จะเติมเต็มความต้องการให้ล้นปรี่

                         ขนาดที่ว่าเขาเอากำไลข้อเท้าทองคำขาวมาคุกเข่าพร้อมบรรจงใส่ให้อยู่เบื้องหน้า ฉันยังไม่หวั่นไหว  สามารถปฏิเสธได้เต็มปากแม้จะนึกถูกใจกำไลนั่นจนอยากเห็นสายสร้อยสีเงินวาววับประดับอยู่เหนือส้นสูงคู่โปรด

                         เราต่างวาดฝันถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ แต่ในบางครั้งเมื่อไม่ทันตั้งตัว ฟันเฟืองชิ้นเล็กกลับมีอำนาจอย่างมหาศาล   ช่วงเวลามากมายขนาดไหนก็ไม่เคยเพียงพอ ถ้าปราศจากคนที่สามารถทำให้นาฬิกาหยุดเดิน พลุไฟบนท้องฟ้าจากเศษกระดาษสีเงินพลันกลายเป็นรองเท้าแก้วอันน่าหวงแหน  แม้แต่ในยุคดิจิตัลก็สามารถเสกสรรเวทมนตร์ออกมาง่ายดายราวดีดนิ้ว