Afternoon Tea 
สโคนชีสกับชากระป๋อง

0.
“เฮ้ รับนี่ไปสิ”
ขนมปังก้อนหนึ่งถูกยื่นมาข้างหน้าผม
เส้นผมของเธอหยักศก ใส่เสื้อแจ็กเกตสีเขียวเข้ม กำลังเคี้ยวสิ่งที่ผมคาดว่าเป็นขนมอย่างเดียวกันนี้อยู่
“ฉันได้มาจากวิชาคุกกิ้งน่ะ...”
เธอบอกแบบนั้น แล้วเดินมานั่งลงข้างๆ
“...แต่ฉันกลัวอ้วน ดังนั้นนายเลยโชคดีได้สโคนฟรีหนึ่งชิ้น เอ้า รับไปซะสิ”
เธอยัดเยียดมันให้ผม ขนมปังที่ดูเกือบกลม หน้าตามันดูต่างจากสโคนที่ผมเคยกินนิดหน่อย
“ขอบคุณนะ แต่ไม่ดีกว่า”
“รับๆ ไปเหอะน่า ของฟรีเชียวนะ”
เธอยื่นมันมาที่ปาก แทบจะยัดมันเข้าไปในนั้น
ผมตัดรำคาญด้วยการรับเอาไว้
เธอแอบยิ้ม แต่ผมเห็น

“นี่น้ำชา ฉันให้”
เธอมาอีกแล้ว
ครั้งนี้เธอยื่นชาเขียวบรรจุกระป๋องให้
ผมมองหน้าเธออยู่สองสามวิแล้วจึงหันกลับมา
“มันซื้อหนึ่งแถมหนึ่งที่มาร์ทหน้าโรงเรียนน่ะ”
เธอคงอ้างว่ากลัวอ้วนอีกตามเคย
ผมไม่ได้ฟังว่าเธอพูดอะไรต่อ จดจ่อกับรถมากมายที่วิ่งผ่านหน้า
อาจจะนานเป็นสิบนาทีหรือเพียงแค่ห้าวินาที
ผมตระหนักได้ว่ามีการสัมผัสที่ไหล่ขวา
และผมคิดไปเองว่ามันยังอุ่นอยู่เลยตอนที่เหลือบไปเห็นเครื่องดื่มดระป๋องถูกวางไว้ข้างๆ

ขอให้มีความสุขกับเวลาน้ำชา

เดาว่าเธอคงกล่าวแบบนั้นเหมือนอย่างครั้งก่อนๆ

i.
เขาเป็นผู้ชายประเภทที่ว่า
ถ้าคุณเดินเล่นกับเขาในวันที่อากาศเย็นจัด
เราต่างซุกมือลงในกระเป๋าเสื้อโค้ทของตัวเอง
“ในนี้ต้องอุ่นแน่ๆ เพราะมือเธอใหญ่...”
คุณบอก ตอนพยายามยัดมือตัวเองลงในกระเป๋าเสื้อของเขา
เขาจะจับมือคุณออกมา
ใส่มือของเขาและคุณลงในกระเป๋าเสื้อโค้ทของคุณเอง
“ทำแบบนี้ก็อุ่นเหมือนกัน แต่คุณจะเดินได้สะดวกกว่า”
เขาจะบอกคุณแบบนั้น

ii.
“เก่งเหมือนกันนี่”
“พูดแบบนี้แสดงว่าไม่เคยดูกีฬาเลยสิ”
ผมยักไหล่แทนคำตอบ
เธอเป็นนักบาสเก็ตบอลโรงเรียนและวันนี้ผมได้มาดูเธอแข่งครั้งแรก
“คิดยังไงถึงมาดูได้”
“ว่างน่ะ”

เค้กก้อนหนึ่งพร่องไปสองส่วน
ชาร้อนแก้วหนึ่งยังคงถูกวางไว้ที่เดิม
ส่วนอีกแก้วมองเห็นก้นกระเบื้องสีสวย
“วันนี้ก็เพราะว่างสินะ”
“ประมาณนั้น” ผมตอบ
เรากำลังนั่งจิบชาตอนบ่ายสองกันที่คาเฟ่บนดาดฟ้าแห่งหนึ่ง

ถ้าได้ดื่มชายามบ่ายกับเธอ ผมจะทำตัวเองให้ว่างเสมอ

จบ.