เหนือฟ้าสีคราม

seongwu x jihoon (au thai)

#องฮุนรายสัปดาห์ 18^th week; colour

#cloudystory or #เหนือฟ้าสีคราม

Note : ฝากด้วยนะคะ :-)

เพราะสีคราม

ก็คือคุณ :-)

-

สีคราม

เป็นคำไทยจ๋าที่นานครั้งจะได้ฟังผ่านหูบางครั้งก็มาในรูปที่ว่า

'ท้องฟ้าสีอะไร?'

 'สีครามไง'

ขอค้านจะได้ไหมนะท้องฟ้านั่นน่ะเป็นสีฟ้าต่างหาก แต่ก็นั่นล่ะ อยู่ที่คนจะมองอยู่ดี

แล้วเช่นนั้นสีครามคืออะไร?

ถ้าหากถามเขา

 "เห้ยไอ้คราม วันนี้ไปยิมปะ?"

สีครามก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่อันตรายต่อหัวใจมากๆเท่านั้นล่ะ :-)

-เหนือฟ้าสีคราม-

ตุ้บตุ้บ 

เสียงลูกยางที่อัดลมเสียตึงแน่นดังกระทบแผ่นซีเมนต์เป็นจังหวะเจ้าของเสื้อบาสหมายเลขเจ็ดสิบแปดเดาะลูกสีส้มในมือไปมา 

แสงแดดยามเย็นไล้บนใบหน้าสายลมอ่อนกำลังพัดพาให้ปลายผมปลิวไสว และสายตาของใครอีกคนที่เผลอสบเข้าหา

หากถามว่าสีอะไรที่ทำให้หัวใจเต้นแรงที่สุด 

เหนือฟ้าก็จะขอตอบคำถามนั้นอย่างไม่ลังเลเลยว่า

'สีคราม'

-เหนือฟ้าสีคราม-

 "มาอยู่ตรงนี้อีกแล้วนะเหนือฟ้า"เจ้าของชื่อหันมองคนมาใหม่พลางระบายยิ้มบางซึ่งใครอีกคนก็ได้แต่ทิ้งตัวลงนั่งพลางถอนหายใจ 

"ไม่เบื่อหรือ?" พระพายมองเพื่อนสนิทที่ส่ายศีรษะจนเส้นผมสีอ่อนสยายฟุ้งขณะที่สุ้มเสียงนุ่มเอ่ยคำตอบของคำถามนั้น 

"ไม่เบื่อหรอก" 

คำตอบ 

"ไม่เคยเบื่อเลย" 

ที่ไม่เคยเปลี่ยนไป

-เหนือฟ้าสีคราม-

"ให้ไปส่งไหมเหนือ?" เจ้าของชื่อส่ายศีรษะพลางระบายยิ้มในแบบฉบับของเจ้าตัว 

"ไม่เป็นไร หอเราอยู่แค่นี้เอง"พระพายมองเจ้าตัวเล็กที่ยังคงปฏิเสธเขาด้วยประโยคเดิมดั่งเช่นทุกวันว่าที่คุณหมอหมายกกระเป๋าขึ้นสะพายเมื่อใครบางคนเดินออกจากสนาม 

"ไม่ให้ไปด้วยแน่นะ?" เหนือฟ้าพยักหน้าให้เพื่อนสนิทที่ถามย้ำเป็นครั้งที่สามพระพายจึงยอมปล่อยให้เขาเดินตามใครคนนั้นไป – เหมือนทุกๆวัน

หนึ่งก้าว

สองก้าว

สามก้าว

เหนือฟ้าระบายยิ้มในขณะที่นับก้าวเดินอยู่ภายในใจแผ่นหลังกว้างที่มีเสื้อบาสเบอร์เจ็ดสิบแปดบดบังยังคงเหมือนเช่นทุกวันกระเป๋าไนกี้สีดำห้อยอยู่บนไหล่ซ้าย ในขณะที่สมาร์ทโฟนวางอยู่บนมือขวาไม่มีบทสนทนาระหว่างเรา และเจ้าของแผ่นหลังชื้นเหงื่อก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด เราเพียงก้าวไปในทิศทางเดียวกันอยู่แบบนั้น

พี่สีครามก้าวไปหนึ่งก้าว

เขาก็ก้าวตามอีกหนึ่งก้าว

ความสุขเล็กๆของเขาก็มีเพียงแค่นี้ 

เพียงแค่สีครามเท่านั้นล่ะ

-เหนือฟ้าสีคราม-

"เอาน้ำเต้าหู้ไม่ใส่เครื่องหนึ่งครับ แล้วก็ปาท่องโก๋ยี่สิบ"เขายอมละสายตาจากแผ่นหลังกว้างพร้อมกับระบายยิ้มให้แม่ค้าร้านน้ำเต้าหู้หน้าปากซอยที่คุ้นเคยกันดี

"ของโปรดหรือ ซื้อทุกวันเลย ว่าแต่ทำไมวันนี้เอาถุงเดียวล่ะลูก"

"เดี๋ยวอิ่มเกินครับ.. ขอบคุณครับ"เขารับถุงน้ำเต้าหู้จากคุณป้าเจ้าของร้านพลางเอ่ยขอบคุณก่อนจะก้าวเดินวันนี้ที่ร้านน้ำเต้าหู้คนเยอะจนต้องยื่นรอทำให้แผ่นหลังกว้างกับเสื้อบาสเบอร์เจ็ดสิบแปดหายไปจากสายตาเสียแล้ว

แต่ก็ไม่เป็นไร

เพราะวันนี้หัวใจเขาถูกแต่งแต้มด้วยสีครามมากพอแล้ว :-)

-เหนือฟ้าสีคราม-

ประตูห้องบานเดิมที่เคยเห็นอยู่ทุกวันถูกเปิดพร้อมกับลมเย็นๆที่พัดโชยมาจากริมระเบียง

"ทำไมถึงไม่ชอบเปิดไฟนะ" พึมพำกับตนเองขณะที่เอื้อมมือไปกดสวิตช์ไฟและย้ายร่างกายไปจัดการกับถุงน้ำเต้าหู้ในมือน้ำเต้าหู้ไม่ใส่เครื่องถูกเทลงในแก้วเซรามิคสีฟ้าวางคู่กับโอวัลตินในแก้วสีเหลืองและปาท่องโก๋บนจานกระเบื้อง

อันที่จริงแล้ว

น้ำเต้าหู้ไม่ใส่เครื่องไม่ใช่ของโปรดของเขาหรอก 

"ทำไมมาช้า" 

กายเล็กสะดุ้งโหยงขณะที่ถูกรั้งเอวเข้าไปใกล้แผ่นอกชื้น

 "ทำไมไม่เช็ดผมก่อนล่ะครับ"เขาพลิกตัวจับเส้นผมสีเข้มที่ยังคงมีหยดน้ำเกาะพราวเบนสายตาหลบดวงตาคมสีเข้มที่เก่งนักเรื่องสูบฉีดความร้อนมาไว้บนหน้าเขา 

แต่ถึงอย่างนั้น

"รอแฟนมาเช็ดให้ครับ"

ก็ไม่มีอะไรร้ายกาจเท่าริมฝีปากนี้แล้วล่ะ

"อื้อ! พี่สีคราม!" เขาตวัดสายตาค้อนใครอีกคนที่ยิ้มจนตาเป็นขีดใครอีกคนที่เป็นเจ้าของชื่อที่ทำให้เขาใจสั่นทุกครั้ง ใครอีกคน -ที่เพิ่งขโมยความหอมบนแก้มของเขาไป

-เหนือฟ้าสีคราม-

เจ้าของชื่อสีครามแย้มยิ้มกว้างเมื่อแก้มนุ่มนิ่มที่เพิ่งถูกเขาฉกชิงความหอมกำลังพองลมเขาจดจ้องใบหน้าขึ้นสีของคนที่กำลังก้มหลบสายตาเส้นผมสีน้ำตาลดูอ่อนเสียยิ่งกว่าเดิมเมื่อต้องแสงไฟกลิ่นหอมจากคนในอ้อมแขนก็ยังคงเป็นกลิ่นเดิม

กลิ่นเดียวกับวันนั้น 

วันที่เขาผลักตัวเองให้ตกลงไปในหลุมที่ชื่อเหนือฟ้า 

-และไม่ยอมปีนกลับขึ้นมาอีกเลย 

-เหนือฟ้าสีคราม-

สองปีก่อน

"ทำหน้าให้มันมันส์ๆหน่อยดิ๊ไอ้คราม"เจ้าของชื่อถอนหายใจใส่เพื่อนตัวดีที่ลากเขามาตากแดดตากลมตั้งแต่ตีห้า

"แทนที่กูจะได้นอน เพราะมึงเลยไอ้ที"เจ้าของชื่อเมินคำบ่นของเขาก่อนจะวาดแขนลงบนไหล่

"ก็ไอ้บัวมันบังคับกูมาอะ มันให้เอามึงมาเป็นจุดดึงความสนใจน้องเนี่ย"

"เหรอ? ก็ไม่เห็นจะสนใจเท่าไหร่นี่"

"ตอแหล"เขาหัวเราะเบาๆเมื่อนทีเบ้ปากใส่ก่อนจะเมินเสียงบ่นเรื่องไร้สาระของมันที่เขาไม่ได้คิดจะสนใจสุดท้ายจุดวางสายตาก็วกกลับไปอยู่ที่ใครบางคน

ใครบางคนที่เป็นเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกับแก้มกลมที่ขึ้นสีเพราะอากาศร้อน

ใครบางคนที่เป็นเจ้าของกลิ่นหอมอ่อนๆที่ทำให้เขาพลาดและผลักตัวเองลงไปในหลุมที่เจ้าของมันก็คงไม่ได้ตั้งใจขุดเอาไว้

หลุมรักของใครบางคนที่ห้อยป้ายชื่อเอาไว้ว่า

'เหนือฟ้า'

เขาไม่ได้โกหกนทีนะเรื่องนั้นน่ะ 

ก็..ไม่เห็นจะสนใจกันจริงๆเลยนี่นา

-เหนือฟ้าสีคราม-

"ทำไมมึงไม่ไปเล่นในยิมวะ ข้างนอกนี่ร้อนจะตาย" 

"ก็กูอยากเล่นกับพวกแพท"เขาตอบนทีเพียงเท่านั้นก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อนจากสัตวแพทย์ที่ยืนโบกไม้โบกมือมาให้มองเลยไปข้างสนามฝั่งซ้ายมือก็พบกับสองคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น 

หนึ่งคือพระพายเจ้าของเสื้อบาสเบอร์ยี่สิบจากคณะสัตวแพทย์ 

และสอง - คือเหนือฟ้า เจ้าของหลุมที่เขาไม่ยอมปีนขึ้นมาสักทีนั่นล่ะ :-) 

"ทำไมวันนี้มาเล่นนี่วะ" 

"อยากเปลี่ยนบรรยากาศ" 

หมายถึงบรรยากาศข้างสนามน่ะ:-)

-เหนือฟ้าสีคราม-

"ไอ้ครามรับ!" 

ผลั่กตุ้บ 

"อ่ะ.." 

"เฮ้ย!"ร่างสูงโปร่งตาโตก่อนจะวิ่งตามเจ้าลูกสีส้มไม่รักดีที่หลุดมือไปกระแทกเข้ากับคนที่นั่งอยู่ข้างสนาม 

"ขอโทษนะ เป็นอะไรมั้ย?" เขาคว้าลูกสีส้มกลับมาไว้ในมือขณะที่นั่งลงตรงหน้าเจ้าของกลิ่นหอมที่โชยมากับลม

"ม..ไม่..ไม่เป็นไรครับ"

"แน่ใจนะ? ให้พี่ดูหน่อยดีกว่า"ไม่รอให้เจ้าของแขนเรียวที่โดนลูกบาสกระแทกเอ่ยคำอนุญาตก็ถือวิสาสะคว้าแขนขาวที่ขึ้นรอยแดงขึ้นมาจับอย่างเบามือ

"เจ็บมั้ย?" เขาเงยหน้าสบตากับเจ้าของดวงตาพราวระยับราวกับมีดวงดาวนับพันที่กำลังฉุดเขาให้ดำดิ่งลึก

ลึกลงไป

-ในห้วงอวกาศที่ชื่อว่าเหนือฟ้า 

"เฮ้ยไอ้คราม! จะเล่นต่อมั้ย!"เจ้าของกาแล็คซี่น้อยๆสะดุ้งพร้อมกับดึงแขนนุ่มนิ่มกลับไปไว้ข้างตัว

"ผ..ผมไม่เป็นไรครับ พี่กลับไปเล่นเถอะ"

สีครามขอสาปแช่งเลยตรงนี้ขอให้ชาตินี้ไอ้นทีมันไม่มีเมียไปทั้งชาติเลยโว้ย!!!

-เหนือฟ้าสีคราม-

"พี่คราม!" เจ้าของชื่อหลุดจากภวังค์เมื่อมือนิ่มนั่นฟาดลงบนไหล่

"ว่าไงคะ?"

"มาคะเคอะอะไรเล่า!"ใบหน้าหล่อแย้มยิ้มกว้างเมื่อเพิ่มร่องรอยของสีแดงบนแก้มใสได้ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อคนในอ้อมแขนค้อนใส่เสียวงใหญ่แต่ถึงอย่างนั้นร่องรอยความเอ็นดูก็ยังปรากฎบนสายตาคู่คมจนคนที่เผลอสบตาหน้าแดงจัดเสียยิ่งกว่าเดิม

"ถอยไปเลย หิวข้าวแล้วครับ"

"เราหิวข้าวเหรอ? แต่พี่หิวเรานะ"

"พี่คราม!!!!"

-เหนือฟ้าสีคราม-

“ทำไมไม่นอนดีๆล่ะครับ” สุ้มเสียงนุ่มเอ่ยขณะที่วางมือลงบนกลุ่มผมสีเข้มที่ขยับขึ้นมาอยู่บนตักทันทีที่เขาทิ้งตัวลงบนเตียง

“อยากหนุนตักฟ้าครับ ไม่ได้เหรอ?” เจ้าของชื่อเบนสายตาหลบดวงตาสีรัตติกาลแสนร้ายกาจที่ละจากจอเกมส์ขึ้นมาออดอ้อนเขา

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ” เขาละความสนใจมาไว้ที่สมาร์ทโฟนขณะที่คนบนตักเองก็กลับไปสนใจเกมส์ในมือเราต่างอยู่ในโลกของตัวเองแต่ไม่ได้มีความอึดอัดอยู่ในนั้นเขาสางมือบนผมสีเข้มที่เริ่มยาว แต่โพสต์ของใครบางคนในแอพพลิเคชั่นอินสตาแกรมก็ตรึงสายตาเขาเอาไว้

“อัพไอจีหรือครับ?”

“อื้อ”

“รูปท้องฟ้าอีกแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้น ไม่เบื่อบ้างหรือครับ?”

“จะให้เบื่อได้ยังไง”

“…”

“ก็พี่ชอบฟ้านี่ครับ :-)”

-เหนือฟ้าสีคราม-

            “พาย เพื่อนมึงไม่ลงมาเล่นด้วยเหรอ” เป็นอีกครั้งที่คำถามนี้ถูกเอ่ยสีครามหันมองใครบางคนที่นั่งอยู่ที่ประจำที่เดิมเหมือนเช่นเคยเขาส่งยิ้มให้แฟนตัวเล็กที่ทำหน้างอทันทีที่เขาแอบส่งจุ๊บให้

            “แหน๊ แอบส่งซิกให้สาวคนไหนไอ้เสือ” เป็นนทีเพื่อนรักคนเดิมที่พาดแขนลงบนไหล่เขาก่อนจะกวาดสายตาไปรอบสนามที่มีนิสิตนั่งอยู่ประปรายเขาถอนหายใจใส่เพื่อนสนิทที่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย แต่จะโทษมันก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็ไม่เคยป่าวประกาศให้ใครรู้เหมือนกัน

            “ไม่มีสาวไหนทั้งนั้นแหละ” เขาปัดมือเพื่อนรักออกจากไหล่ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อมีใครบางคนเดินเข้าไปหาคนของเขา ท่าทางสนิทสนมพอตัว

            “พาย น้องรหัสกูคุยกับใครวะนั่น” แพทที่เพิ่งเดินมาถึงสนามเอ่ยถามขณะที่โยนกระเป๋าไว้บนที่นั่งลวกๆโดยมีเขาที่หมุนลูกบาสเล่นแอบเงี่ยหูฟังอยู่ใกล้ๆ

            “อ๋อ คู่ทำงานมันอะพี่ มาทักเฉยๆมั้ง”

            “แต่กูว่าไม่ทักเฉยๆแล้วมั้ง จะเอาหน้าใกล้น้องกูอะไรขนาดนั้นอะ” 

ตุ้บ!

“เอ้า ไอ้ครามมึงขว้างบอลไปทำไมวะ เฉียดหัวน้องมันไปนิดเดียวเนี่ย”

“โทษที มันหลุดมือ”

ไอ้แพทหันมาขมวดคิ้วใส่เขาก่อนจะไล่ให้ไปเก็บลูกบาสกลับมาวิ่งเหยาะๆไปไม่กี่ก้าวก็ถึงเจ้าลูกกลมสีส้มที่นอนแอ้งแม้งอยู่ใกล้ปลายเท้าของใครบางคนที่กำลังเงยหน้ามองเขา

“ขอโทษครับ พี่มาเก็บลูกบาส”

เป็นครั้งแรกที่สีครามเมินกาแล็คซี่น้อยๆนั่นได้ลง

-เหนือฟ้าสีคราม-

หนึ่งก้าว

สองก้าว

สามก้าว

            ทั้งที่เป็นแผ่นหลังของคนคนเดิม เป็นเส้นทางเส้นเดิม เป็นรอยเท้ารอยเดิมแต่ไม่รู้ทำไม

            เหนือฟ้าไม่รู้เลยว่าทำไมคนตรงหน้าถึงดูห่างไกลจากเขาถึงเพียงนี้

            คิ้วเรียวพันกันยุ่งเหยิงเมื่อยังหาสาเหตุของบรรยากาศน่าอึดอัดตรงนี้ไม่เจอเสียทีเด็กหนุ่มก้มมองปลายเท้าสลับกับแผ่นหลังกว้างที่อยู่เบื้องหน้าสีครามยังคงเอาแต่กดโทรศัพท์ ในขณะที่เขาก็เอาแต่มองคนๆนั้นกดโทรศัพท์เพราะรังสีความอึดอัดที่แผ่ออกมาสุดท้ายเขาก็ยอมละสายตาจากแผ่นหลังกว้างมาไว้บนหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองบ้าง

__nhuefa

Liked by ppattrick,prapai_p and 422others

__nhuefa สนใจกันหน่อยสิครับ :-(

1 minute ago

            “อ๊ะ” เขายกมือขึ้นลูบจมูกป้อยๆเมื่อแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำหยุดไปเสียดื้อๆถอยหนึ่งก้าวเมื่อคนตัวสูงกว่าหันหน้ากลับมาหาเขาใบหน้าหล่อนิ่งเรียบในขณะที่สมาร์ทโฟนในมือค้างอยู่ที่โพสต์ของเขา

            “สนใจกันแล้วหรือครับ” เอ่ยค่อนขอดด้วยความรู้สึกน้อยใจที่ล้นอยู่เต็มอกก่อนจะตัดสินใจวางมือลงบนต้นแขนแกร่งช้อนสายตาสบเข้ากับดวงเนตรสีรัตติกาลที่นุ่มลึก

          “เป็นอะไรไปครับ?”

            คนตรงหน้าถอดถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะวางคางลงบนศีรษะกลม

            ไม่ว่าเมื่อไหร่

            สีครามก็ไม่เคยเอาชนะเหนือฟ้าได้สักที

            “คนนั้นเป็นใครครับ” สีครามพ่นลมหายใจเพราะอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นอยู่ในใจเขาหลบดวงตากลมที่ยังคงจ้องมองมาด้วยความสงสัย “คนที่มาคุยด้วยวันนี้เขาเป็นใครครับ?”

            “…หึงหรือครับ?” สีครามขมวดคิ้วมุ่นเมื่อรอยยิ้มบางปรากฏอยู่บนใบหน้าน่ารัก

            “ก็ต้องหึงสิครับ ไม่ให้หึงฟ้า จะให้ไปหึงใคร” ครานี้ใบหน้าน่ารักกลับยิ้มกว้างเสียยิ่งกว่าเดิมก่อนที่มือนิ่มจะย้ายมาแตะลงบนแก้มของคนตัวสูงกว่าพลางจับใบหน้าคมให้หันมามองกันตรงๆ

            “พี่คราม ฟังฟ้านะ คนนั้นแค่คู่ทำงานครับ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ”

            “ฟ้าไม่มี แต่เขาอาจจะมีก็ได้นี่ครับ”

            “พี่ครามไม่เชื่อฟ้าหรือ?”

            เพียงเพราะประโยคนั้นคนขี้หึงก็หยุดชะงักเขาสบสายตาเข้ากับดวงตาพราวระยับที่ยังคงทำให้เขาตกหลุมรักคนคนเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

            “เฮ้อ โอเคครับ พี่ครามยอมแล้ว” เขาจับมือนิ่มเอาไว้เมื่อเจ้าตัวเล็กเลิกเขย่งปลายเท้าและกลับไปยืนที่ความสูงเดิมมืออีกข้างเลื่อนไปลูบกลุ่มผมนิ่มที่ถูกอาบไล้ด้วยแสงแดดยามเย็นกลายเป็นสีน้ำตาลสวย

            “คราวหน้า.. ไม่เอาแล้วนะครับ”

            “หืม?”

            “คราวหน้าน่ะ ไม่เมินฟ้าแล้วนะ”

            สีครามน่ะ

            “อื้อ สัญญาเลย”

          ตกหลุมรักเหนือฟ้าแบบถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆแล้วล่ะ  

-เหนือฟ้าสีคราม-

หนึ่งก้าว

สองก้าว

สามก้าว

          หืม?

            แผ่นหลังกว้างหยุดชะงักเมื่อใครบางคนหยุดเดินเขาหันกลับไปมองเด็กน้อยจ้องมองพระจันทร์ดวงโตที่ฉายชัดบนท้องฟ้าแม้อาทิตย์จะยังไม่ตกอย่างแสนเอ็นดู

            แชะ

            “พี่คราม! ทำอะไรครับ!” เขายกมือถือหนีจากเจ้าตัวเล็กที่ปรี่เข้ามาหาทันทีที่ได้ยินเสียงชัตเตอร์

            “ถ่ายรูปแฟนครับ :-)” รอยยิ้มกว้างวาดบนใบหน้าหล่อเมื่อสีแดงถูกแต่งแต้มบนแก้มนิ่มแต่ถึงอย่างนั้นเด็กดื้อก็ยังต่อล้อต่อเถียง

            “ถ..ถ่ายไปทำไมครับ” เขาไม่ตอบขณะที่ลดโทรศัพท์ลงมากดยุกยิกอยู่สักพักก่อนจะยื่นให้คนตัวเล็กที่มองมาอย่างสงสัย

            “ลงไอจีครับ”

            “?”

            “อยากให้คนอื่นรู้สักทีว่ามีเจ้าของแล้ว”

            “…”

            “เหนื่อยจะหวงแล้วครับ :-)”

__seakr.

Liked by __nt , ppattrick and 563others

__seakr. เหนือฟ้า – สีคราม :-) @__nhuefa

            “เหนือฟ้า..”

            “ครับ?”

            “เป็นแฟนพี่ตั้งนานแล้ว”

            “…”

            “เมื่อไหร่จะมาเดินข้างๆพี่สักทีล่ะครับ? :-)”

-เหนือฟ้าสีคราม-

[talk]

สวัสดีค่ะ มาแบบงงๆเหมือนกับเรื่องนี้ที่มาแบบงงๆ

อยากให้พระเอกชื่อสีครามก็เลยเป็นเรื่องนี้ออกมาแค่นั้นจริงๆเลยค่ะ555

ไม่ค่อยแน่ใจว่าแบบนี้เข้ากับธีมขององฮุนรายสัปดาห์มั้ยนะคะแต่คิดว่าน่าจะได้แหละ… มั้งคะ 5555

ฝากเหนือฟ้ากับสีครามไว้ด้วยนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้วก็ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่ะ :-)

ปล.ขอบคุณรูปในไอจีพี่สีครามจากไอจีของ@lesleyhee ด้วยนะคะ:-)

#cloudystory #เหนือฟ้าสีคราม