ถึงแม้เราจะเป็นคนแบบไหน ชอบแบบไหน แต่มันก็จะมีบางครั้งที่เราอยากลองเปิดใจ หรือฝืนทำอะไรที่มันไม่ค่อยจะเป็นตัวเองอยู่หลายครั้ง
"ลองดู เผื่อมันอาจจะดีกว่าแบบปกติ"
แล้วมันก็จะมีบางอย่างที่พอเราได้ลอง แล้วก็รู้สึกว่า
"เออ มันดีกว่าปกติจริงๆนั่นแหละ"
แล้วก็มาคิดอีกที คิดว่ามั่นคงแล้ว ไม่เสี่ยงเท่าไหร่หรอก
ก็เลยทำไปเรื่อยๆ แล้วก็แอบหวังว่ามันจะดีขึ้นเรื่อยๆ
แต่จู่ๆ วันหนึ่ง มันก็หวังอะไรไม่ได้แล้ว ความเสี่ยงจาก 30% พุ่งขึ้นไปเป็น 100% เต็ม
สุดท้ายก็ต้องได้กลับมานอนนึกในช่วงเวลาที่ตื่นจากอาการแฮงค์เบียร์
"ว่าเรายอมเปิดใจลองอะไรใหม่ๆ เพื่อที่จะได้มานั่งเสียความรู้สึกทีหลังเหรอวะ?"
คนบางคน เข้ามาเพื่อขอโอกาส ขอให้เราเปิดโอกาสให้เขาแบบที่เราไม่เคยเปิดให้ใคร
ค่อยๆ เคาะกำแพงเบาๆวันละนิด สุดท้ายเราก็เปิดประตูให้เขาเข้ามาเอง
เพราะเห็นถึงความพยายามนั้นๆของเขา
เขาเข้ามารดน้ำดอกไม้ดอกหนึ่งให้ทุกวัน
จนพอถึงช่วงเวลาที่ดอกไม้เบ่งบาน เขาก็ถือไฟเข้ามาเผามันทิ้ง..
เผาเสร็จ เขาก็กลับไปหาดอกไม้ดอกเดิมที่เขาเคยมี
แล้วก็เป็นอีกครั้ง ที่เราปล่อยให้คนใจร้ายคนหนึ่งเข้ามาทำลายดอกไม้ที่เราปลูกไว้หลังกำแพง
มันก็หวิวๆเหงาๆดี ตอนที่ไม่มีใครให้คอลหาก่อนนอน ไม่มีคนทำให้เขินจนต้องมุดผ้าห่ม ไม่มีคนชวนไปดูหนัง ไปเดินเล่นในสวน ไปกินนมร้านโปรด หรือลองของหวานร้านใหม่ๆ เหมือนช่วงที่ผ่านมา ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นช่วงที่โคตรดี โคตรสดใส แต่ก็นั่นแหละ สุดท้ายคุณมันก็แค่คนใจร้ายคนหนึ่ง ที่ทำให้เราชินในรูปแบบชีวิตแบบที่มีคุณ แล้วคุณก็ทิ้งเราไว้กับความชินตรงนี้ คุณแม่งโคตรใจร้ายเลยรู้ตัวป่ะวะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in