‘ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตามหาใครบางคนหรืออะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา’

เชื่อไหมว่าผมพิมพ์คำพูดนั้นได้โดยที่ไม่ต้องเปิดดูในหนังสือในกูเกิล หรือในที่ไหนเพื่อพิสูจน์ยืนยันว่ามันมีอยู่จริง

ในบางจุดเวลาของเรื่อง Your name ทากิพูดมันออกมาอย่างเรียบง่าย

ผมสะท้านแล้วมันก็ตรึงอยู่กับผมตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยิน(เป็นภาษาญี่ปุ่น)อยู่จนวันนี้ที่ได้ยินอีกครั้งเป็นครั้งที่สอง และคงจะอยู่กับผมไปอีกนานกว่ามาก ๆ

ผมชอบงานของชินไคไม่ใช่เพราะภาพหรือเพลงหรืออะไร แต่แค่เพราะผมเข้าใจมันมากกว่ามันมีความเปลี่ยวเหงาของเด็กหนุ่มอยู่ในงานแทบทุกเรื่อง ไล่ตามตัวตนราง ๆบางอย่างที่เหนือจริง

ไม่รู้สิ

คงเป็นเพราะครั้งแรกที่เราได้เห็นงานของเค้าตอนนั้นผมก็เป็นเด็กหนุ่มเหงา ๆ คนนึงด้วยแหละมั้ง

ผมยังใส่ชุดนักเรียนมอปลายอยู่ในจังหวัดบ้านนอกที่มีโรงหนังแค่แห่งเดียวผมเบื่อกับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ที่นั่นแอบร่ำร้องบางสิ่งที่มิตสึฮะกู่ตะโดนตรงหน้าศาลเจ้าจากภายใน ผมร้องไห้จนหนังจบค้นพบบางความรู้สึกที่ไม่มีชื่อเรียกบางเรื่องราวสับสนเป็นปมแต่ผมก็ปลาบปลื้มงานของชินไคเข้าแล้ว

ยามซากุระร่วงโรย , เสียงเพรียกจากดวงดาว, เหนือเมฆาคือที่สัญญาของสองเราผมกวาดมันลงจากชั้น แล้วอ่านมันในห้องสมุดของโรงเรียนจมอยู่กับเรื่องราวเหงาเศร้าและมีบางสิ่งขาดหายเหมือนตัวผมเพียงเพื่อเฝ้ารอให้อนาคตปรากฏตัว

ผมบอกทุกคนว่างานของชินไคดีแค่ไหนผมลืมไปว่าเป็นเรื่องของรสนิยมส่วนตัวมากกว่า บางคนก็บอกว่าผมตามกระแส แต่ผมรู้ดี มีอะไรที่ทำงานกับผมเบื้องหลังบรรทัดเหล่านั้น

เวลาผ่านไปพอให้ผมได้เติบโตขึ้นบ้างกลายเป็นใครบางคนที่ปากร้ายกว่าที่เคยเป็นและมีชีวิตอย่างที่ไม่ได้คิดไว้ในวันนั้น ชินไคออกหนังเรื่องใหม่มาแล้ว มันเต็มไปด้วยลายเส้นแห่งความเหงาขาดแหว่ง เฉกเช่นตัวผมที่ยังคงมีทีท่าการตามหาบางสิ่งบางอย่างที่ว่านั่น

แต่มันต้องบ้างอยู่แล้ว , คุณก็ด้วย,ชั่วขณะที่เราลืมตามมองดูแสงของโลกนี้แล้วก็พบว่าชีวิตแม่งอ้างว้างแค่ไหนพบเจอบางใครในสนธยา ที่ซึ่งไม่ใช่เวลากลางวันและเวลากลางคืน ดนตรีของ RADWIMPSช่วยขับขานชีวิตคุณอย่างกับมิวสิเคิล รู้ตัวอีกทีก็พรากจากกันหลงลืมจะทำความรู้จักกันเหลือเพียงความรู้สึกที่ชินไคบอกกันคุณในหนังทุกเรื่องของเขา

ตลกร้ายอยู่เหมือนกันที่หลายครั้งคราวผมคิดว่าชีวิตนี้เป็นความฝันและความฝันก็เป็นอีกชีวิต เรามีมันทั้งคู่ แต่ไม่รู้ว่าจะจริงได้สักแค่ไหน ความฝันมากมายพวกนั้นพร่าเลือนเเมื่อเราตื่นต้องมีแน่นอน ,คุณก็ด้วย , วินาทีที่ชะงักงันแล้วสับสนว่าตัวเองเป็นใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน อย่างไร เมื่อไหร่แล้วไหนล่ะความฝันเมื่อวันก่อน

ผู้คนพูดถึงมาร์เกซกับครอบครัวบวนเดียแต่ผมตบไหล่เด็ก ๆ พวกนั้น ดีดนิ้ว แล้วบอกว่า อ่านชินไคสิ ดูหนังเรื่อง Your name สิสัจจนิยมมหัศจรรย์สำหรับมิลเลนเนียล อะไรทำนองนั้น ทีนี้ก็พอรู้แล้วผมเฉลยอย่างซึ่ง ๆ หน้า ทำไมบางรูปสำนวนของผมเมื่อตอนละอ่อนกว่านี้ ถึงสั้นวอบแวบอย่างกับอนิเมชั่น ก็มันเต็มไปด้วยอิทธิพลของชินไคเสียขนาดนั้น

แต่ตอนนี้มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่พูดมาแล้ว

หวังว่าวันหนึ่งเราจะเดินสวนกับใครสักคน คนที่เหมือนหลุดออกมาจากสนธยาในครั้งนั้นขมวดคิ้ว ความฝันพร่าเลือนก็ช่างหัวมัน เราจะแนะนำตัวกันใหม่ ครั้งเท่าไหร่ไม่รู้แต่เราจะรู้จักกัน