ไดโนเฉา เปลี่ยวและเหงาพอประมาณ By โบซ็อน เรื่องและภาพ - รีวิวเว้ย (2)

รีวิวเว้ย (1224) ทำไมคนเราถึงชออเอาไดโนเสาร์มาเป็นภาพแทนของความเหงา ความเศร้า ความโดดเดียว ทั้งที่ในอดีตพวกมันเป็นหนึ่งในสายพันธุ์ของสัตว์ที่ไม่น่าจะเกียวข้องกับเรื่องของความเหงา ความเศร้าและความโดดเดียวเลยสักนิด เว้นแต่วันที่อุกาบาตหล่นใส่พื้นโลกทำให้เกิดการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่และได้ปิดฉากการครองโลกของไดโนเสาร์ไปนับแต่วันนั้น แต่ก็แปลกที่ทำไมคนเราถึงหยิบเอาไดโนเสาร์มาเป็นภาพแทนของการอยู่คนเดียวและความเศร้าเสียใจกันนะ
หนังสือ : ไดโนเฉา เปลี่ยวและเหงาพอประมาณ
โดย : โบซ็อน เรื่องและภาพ
จำนวน : 152 หน้า

"ไดโนเฉา เปลี่ยวและเหงาพอประมาณ" หนังสือที่หยิบเอาไดโนเสาร์มาเป็นภาพแทนของสิ่งมีชีวิตที่เผชิญกับความเปลี่ยวเหงาและเหี่ยวเฉาพอประมาณ บนคำโปรยปกของหนังสือได้เขียนเอาไว้ว่า "การ์ตูนไดโนเสาร์หลากหลายสายพันธุ์และเรืองราวที่เกี่ยวพันกับความเหงาประมาณหนึ่ง" ด้วยความที่หนังสือเล่มนี้เป็นการหยิบเอาภาพของไดโนเสาร์หลายสายพันธุ์มาให้เป็นภาพแทนความสัมพันธุ์ของมนุษย์ที่เปลี่ยวเหงา เหี่ยวเฉาและโดดเดียว ด้วยการเล่าเรื่อฝผ่านภาพแทนของไดโนเสาร์แต่ละตัว

เนื้อหาของ "ไดโนเฉา เปลี่ยวและเหงาพอประมาณ" แบ่งออกเป็น 4 ส่วนหลัก ๆ ที่การเล่าเรื่องของไดโนเฉาแต่ละตัวจะผูกโยงอยู่กับข้อความและกิจกรรมที่สัมพันธ์กับเนื้อหาในแต่ละส่วนนั้น โดยเนื้อหาทั้ง 4 ส่วนของ "ไดโนเฉา เปลี่ยวและเหงาพอประมาณ" แบ่งไว้ดังนี้

(1) พระอาทิตย์ลอยอยู่หลังเมฆฝน

(2) แม้ตาจะมองไม่เห็นแต่มีอยู่แน่นอน

(3) 2 ชั่วโมงก่อนเข้านอน

(4) แสงสว่างตรงสุดขอบฟ้าโน่น

เมื่ออ่าน "ไดโนเฉา เปลี่ยวและเหงาพอประมาณ" จบลง เราพบความจริงข้อหนึ่ง แต่อาจจะไม่ใช้คำตอบของคำถามว่าทำไมไดโนเสาร์ถึงกลายเป็นภาพแทนของความเปลี่ยวดาย ความจริงข้อหนึง่งที่เราค้นพบจาก "ไดโนเฉา เปลี่ยวและเหงาพอประมาณ" คือการเล่าเรื่องความสัมพันธ์และเหตุการณ์ของมนุษย์ผ่านบุคคลสมมติแบบแนวทางบุคลาธิษฐาน (Personification) คือกลไกในการปกป้องตนเองของมนุษย์ประการหนึ่ง อย่างในกรณีของ "ไดโนเฉา เปลี่ยวและเหงาพอประมาณ" ก็อาจจะเป็นการปกป้องความรู้สึกของตัวเองด้วยการลดทอนความเป็นมนุษย์ลงไป เพื่อให้เห็นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องของไดโนเสาร์ ที่เหี่ยวเฉาและเปลี่ยวเหงาพอประมาณ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น