รีวิวเว้ย (657) เรื่องราวที่อยู่ในสายเลือดของคนไทยในความคิดเราน่าจะมีอยู่ด้วยกันหลัก ๆ สองเรื่องได้แก่ (1) เรื่องชาวบ้าน และ (2) เรื่องสยองขวัญ ที่นอกเหนือไปจากเรื่องของผี สาง นางไม้ ศาลตายา ฯลฯ ซี่งเรื่องราวทั้งสองอย่สงที่กล่าวถึงไปนั้นน่าจะเป็นสิ่งสำคัญที่สามารถดึงดูดความสนใจของคนไทยให้มารวมกันโดยมิต้องนัดหมายได้เป็นอย่างดี อาจจะด้วยรากฐานทางวัฒนธรรมที่เป็นวัฒนธรรมแบบมุขปาถะ หรือวัฒนธรรมปากที่เน้นในเรื่องของกาาบอกกล่าวเล่าเรื่อง มากกว่าจดจารอ่านเขียน ทำให้เรื่องเล่าต่าง ๆ อยู่ในวิถีหรือจับมาใส่ลงในวิถีของคนไทยได้อย่างง่ายดายและเป็นการดึงดูดคนให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการบอกเล่าได้อย่างง่าย ๆ และเมื่อเรื่องเล่าเป็นเรื่องราวของ (1) และ (2) ด้วยแล้วก็จะยิ่งดึงดูดความสนใจของคนไทยได้ดีเข้าไปใหญ่ เพราะเอาเข้าจริงแล้วเรื่องเล่าใน (1) มันจะไปผูกโยงอยู่กับเรื่องของวัฒนธรรมการ "นินทา" ที่ในทางรัฐศาสตร์เรามองว่ามันเป็นหนึ่งใน "อาวุธของผู้อ่อนแอ" (Weapons of the Weak) ตามทฤษฎีของ James C. Scott การนินทาจึงนับเป็นหนึ่งในกลไกของการต่อสู่และกลายเป็นวัฒนธรรมรวมของบางสังคมที่ความเหลื่อมล้ำปรากฎขึ้นชัดเจน ส่วนเรื่องเล่าใน (2) นั้นหากให้เราเดาเราคิดว่าความนิยมในเรื่องสยองขวัญหรือเรื่องเหนือธรรมชาติของสังคมไทยน่าจะผูกโยงอยู่กับเรื่องของวัฒนธรรมและความเชื่อของสังคมที่ส่งต่อกันมาตั้งแต่ก่อนที่ศาสนาพุทธจะเข้ามาในไทย ในช่วงที่วัฒนธรรมผีพื้นถิ่นยังคงแข็งแรงและได้ปรับตัวเข้าเป็นส่วนหนี่งของศาสนาพุทธ นั่นยิ่งทำให้ทั้งสองอย่างประสานส่งเสริมกันได้อย่างลงตัว ซึ่งแน่นอนว่าทั้ง (1) และ (2) ต่างมีจุดร่สมเดียวกันนั้นคือการใช้ "ปาก" หรือคำพูดผ่านรูปแบบของการบอกกล่าวเล่าเรื่อง ดังนั้นแล้วนวัตกรรมใหม่อย่างพอล์ดคาสได้กลัยมามีบทบาทอีกครั้งในสังคมนิยมเรื่องเล่าอย่างสังคมไทยและในเวลานี้คงไม่มีพอล์ดคาสรายการไหนที่จะบอกเล่าเรื่องราวใน (2) ได้ดีไปกว่ารายการ "UNTITLED CASE" รายการที่เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ได้อย่างน่าสนใจและน่าติดตาม