แด่เธอบนดาวเคราะห์ช่างกังวล by MATT HAIG แปล ศิริกมล ตาน้อย - รีวิวเว้ย (2)

รีวิวเว้ย (1042) "มีบัณฑิตมหาวิทยาลัยหนุ่มสาวมากน้อยเพียงใดที่ต้องการงานในบริษัทที่ใหญ่โต ถึงกับยอมสาบานว่าจะทำงานหนักเพื่อให้ได้เงิน ซึ่งจะทำให้พวกเขาเกษียณเพื่อไปทำในสิ่งที่ตนต้องการจริง ๆ ในตอนอายุ 35 ปี แต่เมื่อเวลานั้นมาถึงพวกเขาก็มีเงินค่าบ้านก้อนโตที่ต้องจ่าย มีลูกที่ต้องไปโรงเรียน ไหนจะต้องมีบ้านแถบชานเมืองซึ่งจำเป็นต้องมีรถยนต์อย่างน้อยสองคันต่อครอบครัว แล้วรู้สึกว่าชีวิตจะไร้ค่าหากไม่ไวน์ชั้นดี อีกทั้งไม่ใช่วันหยุดแพงแพงในต่างประเทศ พวกเขาควรจะทำเช่นใดแน่ ย้อนกลับไปขุดเผือกขุดมันหรือ ไม่หรอก พวกเขาก็แค่ต้องเพิ่มความพยายามเป็นเท่าตัว ประวิงเวลาทาสให้ยืดยาวออกไป" (เซเปียนส์ประวัติย่อมนุษยชาติ)

ในโลกทุกวันนี้เราต่างใช้ชีวิตบนความหวัง หวังว่าจะเป็นอะไรสักอย่างนึง หวังว่าชีวิตจะดีขึ้น หวังว่าจะได้ใช้ชีวิตในแบบที่หวัง กระทั่งความหวังเหล่านั้นกลายเป็นสิ่งที่หลายคน หยิบเอามาใช้ในการหลอกหลอนตัวเอง ว่าถ้าเราพยายามอย่างเต็มที่ ทำงานอย่างขันแข็ง หรือกระทั่งยอมละทิ้งทุกอย่าง เพื่อทำตามความหวังและความฝันนั้นให้ได้ เราจะเดินไปถึงในสักวัน แต่คำถามคือแล้วเมื่อไหร่เราจะเดินไปถึงมัน แล้วทำอย่างไรเราจะเดินไปถึงมัน แล้วทำไมเราต้องเดินไปถึงมัน ซึ่งการมุ่งหน้าไปสู่สิ่งเหล่านี้ มันทำให้เราละเลยการมองข้างทาง การมององค์ประกอบต่าง ๆ ของชีวิต หรือกระทั่งการละทิ้งครอบครัวและคนที่สำคัญของเราเอาไว้เบื้องหลัง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เราได้เห็นแล้วว่ามนุษย์เราละทิ้งอะไรไปหลายอย่าง เพื่อพาตัวเองให้ไปถึงความหวังดังกล่าว แต่หลายคน ก็ไปไม่ถึงที่ตรงนั้น และได้รับสิ่งตอบแทนกลับมา เป็นเรื่องของความไม่สบาย ความป่วยไข้ โรคร้าย บ้างก็เป็นโรคที่เกี่ยวข้องกับจิตใจ ทั้งเรื่องของความวิตกกังวล อาการซึมเศร้า สิ่งเหล่านี้นำพาผู้คน ให้สูญเสียตัวตน บางครั้ง บางคน อาจถึงขั้นเสียชีวิต จากการเดินตามความหวังและความฝัน ที่อาจจะไม่ใช่หวังและฝันเราด้วยซ้ำไป หากแต่เป็นเพียงแค่ความหวัง ความฝันและความต้องการ ของสังคมหนึ่งหนึ่งเท่านั้นเอง
หนังสือ : Notes On A Nervous Planet แด่เธอบนดาวเคราะห์ช่างกังวล
โดย : MATT HAIG แปล ศิริกมล ตาน้อย
จำนวน : 320 หน้า

หนังสือ "แด่เธอบนดาวเคราะห์ช่างกังวล" ว่าด้วยเรื่องของผู้เขียน ที่หยิบเอาเรื่องราวความเจ็บปวด และความกังวลใจ ผ่านเรื่องของอาการแพนิค และโรคซึมเศร้า ที่ผู้เขียนเคยประสบ และสิ่งเหล่านี้ เป็นเหตุนำมาซึ่งความเจ็บปวด และนำมาซึ่งความยากลำบากในการใช้ชีวิต ในหนังสือเล่มนี้ผู้เขียนได้เปิดเรื่อยถึงความเจ็บปวดและได้แบ่งปันเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ ในผลงานก่อนหน้าอย่าง "แด่ผู้แหลกสลาย" ผู้เขียนได้บอกเล่าถึงความป่วยไข้ของตัวเองที่เกิดขึ้นจากอาการของโรคซึมเศร้า

แต่สำหรับ "แด่เธอบนดาวเคราะห์ช่างกังวล" ผู้เขียนได้พยายามใช้ภาพของความพะวักพะวน ของผู้คนในโลกสมัยใหม่ ที่การใช้ชีวิตหลาย ๆ อย่างนำพาไปสู่การเกิด อาการแพนิค และอาจจะนำพาไปสู่การเกิดโรคซึมเศร้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการใช้ชีวิตในโลกออนไลน์ การใช้ชีวิตบนความคาดหวังของบุคคลอื่น กระทั่งการใช้ชีวิตบนความคาดหวังที่ตัวของบุคคลนั้นนำเอาไปฝากไว้กับบุคคลอื่น หากพูดง่าย ๆ อาจเรียกได้ว่า "แด่เธอบนดาวเคราะห์ช่างกังวล" เป็นหนังสือที่เปิดมุมมองของผู้เขียน ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องของอาการโรคแพนิค ที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาที่ผู้เขียนเผชิญ โดยหนังสือเล่มนี้ผู้เขียนได้พยายามที่จะบอกเล่าถึงอาการของโรค วิธีการในการรับมือ การใช้ชีวิตอยู่กับมัน และในท้ายที่สุดก็คือการจัดการความรู้สึกเหล่านั้นของตัวเราเอง ที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่บนดาวเคราะห์ช่างกังวลแห่งนี้

เนื้อหาของแดดเธอบนดาวเคราะห์ช่างกังวล แบ่งออกเป็นเรื่องเล่าในตอนสั้น ๆ ที่ถูกจัดกลุ่มเอาไว้ทั้งสิ้นสิบแปดกลุ่ม โดยในแต่ละกลุ่ม จะมีข้อเขียนสั้น ๆ ที่ว่าด้วยเรื่องราวในขั้นตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการจัดการชีวิตของตัวเราเอง หรือกระทั่งจัดการความคาดหวังของคนอื่น โดยกลุ่มต่าง ๆ ของเนื้อหาแตงออกเป็นดังต่อไปนี้

จิตใจคร่ำเคร่งในโลกอันเคร่งเครียด

ภาพรวม

ความรู้สึกหาใช่ใบหน้า

บทเรียนเกี่ยวกับเวลา

ชีวิตอันล้นเกิน

ความวิตกกังวลจากอินเทอร์เน็ต

แรงกระเพื่อมของข่าวสาร

บันทึกสั้น ๆ เกี่ยวกับการนอน

ลำดับความสำคัญ

ขยาดกลัวโทรศัพท์

สายสืบแห่งความสิ้นหวัง

ร่างกายรู้คิด

จุดจบของความเป็นจริง

ความปรารถนา

สองรายการว่าด้วยงาน

หล่อหลอมอนาคต

บทเพลงของคุณ

สิ่งที่คุณเป็นอยู่นั้นเพียงพอแล้ว

เมื่ออ่าน "แด่เธอบนดาวเคราะห์ช่างกังวล" จบลง เราจะพบว่าในความเป็นจริงแล้ว ความไม่สบายกายไม่สบายใจหลายอย่างบุคคลอาจจะเกิดขึ้นมาจากความคาดหวัง แล้วความต้องการของคนบางกลุ่มหรือกระทั่งเป็นความต้องการของสังคม ขี่บังคับให้ตัวของเราต้องเป็น และเป็นในสิ่งที่สังคมและบุคคลอื่นต้องการ สิ่งเหล่านั้นทำให้เรากังวล เครียด วิตกจริต กระทั่งอาจจะนำพามาสู่อาการของโรคแพนิคและโรคซึมเศร้าในท้ายที่สุด แต่แน่นอนเพราะความวิตกกังวลและความช่างกังวลเหล่านั้นเราทุกคนสามารถรับมือมันได้ แค่เราเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเอง เป็นในสิ่งที่ตัวเองเป็น และระวัง/ละวาง "ความคาดหวัง" ที่คนอื่นมีต่อตัวเราหรือกระทั่งที่ตัวเรามีต่อสังคม เพราะในท้ายที่สุดแล้วการใช้ชีวิตบนดาวเคราะห์ช่างกังวล มันจะมีเรื่องให้เราได้กังวลตลอดเวลาหรือเผลอ ๆ อาจจะตลอดไป ถ้าเราไม่หาวิธีจัดการกับมันก่อนสุดท้ายอาจจะเป็นเราที่พ้ายแพ้ให้กับ ดาวเคราะห์ช่างกังวล (A Nervous Planet)

เราชอบข้อความหนึ่งในหน้า 259 ของหนังสือที่ว่า "อย่าทำงานที่คนอื่นคาดหวังว่าคุณจะทำ ทำงานที่คุณอยากทำเถอะนะ คุณมีชีวิตเดียวใช้มันอย่างที่คุณต้องการนะดีที่สุดแล้ว"

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น