บางครั้งคำบอกลาก็มาในรูปแบบของคำว่า แป๊บนะ เดี๋ยวมา By อิสญะ × ไดโนเศร้า - รีวิวเว้ย (2)

รีวิวเว้ย (933) ตอนเห็นหนังสือเล่มนี้ครั้งแรกความคิดแวบแรกในหัวคือ "มึงจะเอา 2 เพจนี้มาเจอกันได้ยังไงวะ" ระหว่าง "นาซ่าก็พาเธอกลับมาไม่ได้" ที่ชีวิตดูระทมรักและมองไปทางไหนก็เห็นแต่หมอกทึบของความเศร้าอันเกิดจากความรักและความหวังที่หลายครั้งมันก็ชวนให้คิดไปในมุมมองของคนหลอกตัวเองว่าสักวันนาซ่าอาจจะพาเธอกลับมาได้ก็ได้มั้ง กับอีกเพจหนึ่งคือ "ไดโนเศร้า" เพจไดโนเสาร์ผู้คลั่งรัก ที่ไม่ว่าจะเจอเรื่องเหวเหลวขนาดไหนไดโนเศร้าสีฟ้า ก็ยังพร้อมที่จะคลังรักต่อไป ต่อไปและต่อไปแม้ว่าการคลั่งรักนั้นจะเป็นการคลั่งแบบหนักขวาและอยู่คนละไทม์โซนทักไปวันนี้ ตอบอีกที 14 วันต่อมา พอลองมานั่งดูดี ๆ การโคจรมาเจอกันของเพจทั้ง 2 คงต้องอาศัยเรื่องของ "ความรัก" เป็นจุดเชื่อมแต่แน่นอนว่าเมื่อ "นาซ่าก็พาเธอกลับมาไม่ได้" × "ไดโนเศร้า" มันคงจะเป็นความรักที่สมหวังหรอกเนอะ เพราะเพจนึงก็ตัดพ้อเพ้อละเมอรัก กับอีกเพจที่คลั่งรักอยู่ฝ่ายเดียว แน่นอนว่าเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้ขยายความง่าย ๆ สั้น ๆ ว่า "ยับ"
หนังสือ : บางครั้งคำบอกลาก็มาในรูปแบบของคำว่า แป๊บนะ เดี๋ยวมา
โดย : อิสญะ × ไดโนเศร้า
จำนวน : 196 หน้า

"บางครั้งคำบอกลาก็มาในรูปแบบของคำว่า แป๊บนะ เดี๋ยวมา" อย่างที่บอกว่าหนังสือเล่มนี้คือการร่วมมือกันของ 2 เพจ นักรักที่ยับเยิน เหลวแหลก เละเทะ เข้าขันหายนะ คนที่จับเอา 2 เพจนี้มาเจอกันได้จิตใจเขาทำด้วยอะไรกันนะ (?)

เนื้อหาของ "บางครั้งคำบอกลาก็มาในรูปแบบของคำว่า แป๊บนะ เดี๋ยวมา" คือการแบ่งครึ่ง ๆ ของ "นาซ่าก็พาเธอกลับมาไม่ได้" กับ "ไดโนเศร้า" เมื่อแบ่งเสร็จแล้วก็เอาอย่างละครึ่งนั้นมาปั่นร่วมกัน แน่นอนว่ารสชาติของสิ่งที่ได้คล้ายโปรตินของนักกล้ามที่เอาส้ม กล้วย ไข่ต้ม เนื้อไก่ ถัวเขียวต้มน้ำตาล บวบผัดไข่ มะระยัดไส้ มาปั่นไปพร้อม ๆ กัน รสชาติไม่แน่ใจว่าควรเรียกมันว่าอาหารหรืออะไรดี เนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ก็เช่นกันเพราะต่างคนก็ต่างนัว และปล่อยความเป็นตัวเองออกมา หากให้สรุปสั้น ๆ ก็อย่างที่บอกไว้ข้างบนว่า "ยับ" แนะนำว่าถ้าใครสภสะจิตใจไม่ค่อยดี อย่างเพิ่งเปิดอ่านเล่มนี้จะดีที่สุด เพราะมันอาจจะกลายเป็นเอาหนังสือ "ยับ" มาเจอกับคน "เยิน" แต่ถ้าใครนิยมรสชาติที่ยากจะนิยามก็ลองดูได้

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น