รีวิวเว้ย (753) ถ้าจะให้ลองพูดถึงประเทศไทย อาจจะต้องพูดถึงในหลายแง่ หลากมิติ เพราะประเทศนี้มีอะไรมห้พูดถึงและถามหาอยู่มากมาย ไม่เพียงเฉพาะเรื่องที่ดี แต่เรื่องที่ไม่ดีของประเทศนี้ก็ช่างมากหลายเสียเหลือเกิน โดยเฉพาะเรื่องราวของการที่เราหยิบเอาบางสิ่งบางอย่างในครั้งอดีตของประเทศนี้มาวางทาบลงในปัจจุบัน เราจะพบว่ามันทาบลงด้วยกันได้อย่างแนบสนิทจนน่าแปลกประหลาดใจ

นับตั้งแต่เรื่องของการรัฐประหาร ผู้นำที่โง่เขล่า รัฐบาลที่ขาดไร้ซึ่งประสิทธิภาพ ความเหลื่อมล้ำ และค่านิยมที่แปลกประหลาดนับแต่ครั้งอดีตกระทั่งปัจจุบันก็ยังสามารถทาบทับลงด้วยกันกับปัจจุบันได้อย่างสนิทแน่นไม่ผิดเพี้ยน นี่ยังไม่นับรวมซึ่งก่รพัฒนาของเทคโนโลยีบางแบบที่หยุดตัวเองมาเนิ่นนานและลากยาวมากระทั่งปัจจุบัน อาทิ ระบบราชการไทย ที่ถึงแม้จะมีการปฏิรูประบบราชการให้เป็นสมัยใหม่ แต่ค่านิยมในระบบราชการก็ยังหยุดนิ่งอยู่ในยุคศักดินา

อีกทั้งการขนส่งระบบรางอย่างรถไฟไทย ที่ไม่น่าเชื่อว่าเป็นเวลากว่า 100 ปีผ่าน การขนส่งระบบรางก็ดูจะย่ำหน้าก้าวหลังที่โดยสรุปแล้วอาจจะเรียกได้ว่าอยู่กับที่และไม่ไปไหนมาเป็นเวลากว่า 100 ปี เมื่อเป็นเช่นนั้นจะแปลกอะไรที่วรรณกรรมที่ถูกเขียนและตีพิมพฺมาแล้วเป็นเวลากว่า 60 ปีอย่าง "ฟ้าบ่กัน" ที่ตีพิมพ์ครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2501 ยังคงสามารถสะท้อนภาพของสังคมไทยในปัจจุบันได้เป็นอย่างดีและชัดเจน นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่วรรณกรรมอายุใกล้ร้อยยังคงอธิบายบริบทของสังคม และความเหลื่อมล้ำของประเทศนี้ได้อย่างชัดแจ้ง นั่นอาจอนุมานได้กว่าเป็นเวลาใกล้ร้อย ที่ประเทศนี้แทบไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง