รีวิวเว้ย (648) ทุกวันนี้หลายคนเร่งรีบและบีบบังคับตัวเองให้ก้าวไปในเส้นทางที่ใครสักคนเป็นคนกำหนด โดยหลายคนมุ่งมั้นทำตามเป้าหมายที่ก็ไม่รู้อีกนั้นแหละว่าเป็นใครกันที่บอกเอาไว้ ทั้งเรื่องของ "เป้าหมายที่ควรทำให้ได้ก่อนชีวิตสามสิบ" หรือ "อายุเท่านี้ควรมีเงินเท่าไหร่" ซึ่งเอาเข้าจริงแล้วเวลาที่เราเห็นทั้งเป้าหมายก่อนสามสิบ และจำนวนเงินที่พึงมีในแต่ละช่วงอายุแล้วนั้น เราได้แต่อุทานดัง ๆ ในใจว่า "ชิบหายกูไม่มีเลยสักข้อ" ซึ่งสำหรับเราเองเป้าหมายหรือข้อกำหนดเหล่านั้นไม่ได้มีความหมายมากมายอะไรเลย นอกจากเรื่องอ่านให้ขำขันเล่นตามหน้า Facebook แต่กับอีกหลายคนสิ่งเหล่านั้นกลายเป็นเครื่องวัดหรือกลายเป็นมาตรฐานขั้นต่ำที่หลายคนกดดันให้ตัวเองต้องไปให้ถึง ซึ่งบางครั้งมันก็นำมาซึ่งความเครียดและความกดดันโดยที่ไม่มีความจำเป็นเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะอะไร แต่โดยส่วนใหญ่แล้วที่ใครหลายคนกดดันเมื่อเห็นตัวเลข เป้าหมาย และข้อกำหนดต่าง ๆ และพอเอามันมาวางทาบทับลงบนตัวเองแล้วพบว่า "กูไม่มีห่าไรเลย" หลายคนกังวลใจกับความไม่ได้ตามมาตรฐานของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่มาตรฐาน เป้าหมาย ตัวชี้วัดและอะไรต่าง ๆ เหล่านั้นเราแทบไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า "ใครเป็นคนตั้ง (?)" และเราก็ไม่เคยสนใจที่จะตั้งคำถามด้วยซ้ำไปว่า "ทำไมเราต้องทำให้ได้ตามสิ่งเหล่านั้น (?)" ทั้งที่เอาเข้าจริงแล้วมาตรฐานมันอาจจะไม่ได้มีแค่เพียงชุดเดียว หรือเป้าหมายและข้อกำหนดต่าง ๆ มันก็ไม่ได้ตายตัวเสมอไปและเลื่อนไหลไปได้ตามความต้องการของแต่ละบุคคล น่าแปลกใจว่าเพราะอะไรคนเราจึงเชื่อว่า "โลกนี้มีคำตอบเดียว" ทั้งที่จริง ๆ แล้ว "โลกนี้ไม่ได้มีคำตอบเดียว"