รีวิวเว้ย (614) เวลาถึงช่วงวันหยุดยาวหรือวันเทศกาลสำคัญ ๆ ของประเทศนี้ เราจะพบปรากฏการณ์หนึ่งนั้นก็คือ การเดินทางกลับบ้านในต่างจังหวัดของคนที่เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ และการเดินทางกลับต่างจังหวัดช่วงหยุดยาวนี้เอง ที่ส่งผลให้เราจะได้เห็นปรากฏการณ์ของกรุงเทพฯ เมืองปลอดคนและไม่มีรุติด ซึ่งปรากฏการณ์ดังกล่าวมันสะท้อนให้เราเห็นความจริงบางอย่างในเรื่องของการกระจุกตัวของความเจริญ ที่ความเจริญในแทบทุกด้าน ทุกมิติต่างกระจุกรวมกันอยู่ในกรุงเทพฯ แทบทั้งสิ้น สิ่งนั้นทำให้กรุงเทพฯ จัดอยู่ในกลุ่มของ "เมืองโตเดียว" ที่ในงานเขียนหลาย ๆ ชิ้นเกี่ยวกับเมืองได้มองเมืองในลักษณะนี้เอาไว้ว่า เป็นเมืองที่แย่งชิงทรัพยากรณ์สำคัญ ๆ จากพื้นที่ต่าง ๆ เพื่อมาใช้ในการหล่อเลี้ยงเมืองโตเดียวให้เจริญก้าวหน้าและขับเคลื่อนไปได้ในทุกช่วงเวลา แน่นอนว่าเมืองโตเดียวในลักษณะนี้ย่อมมีปัญหาเมื่อเกิดผลกระทบที่ต้องทำให้เมืองหยุดชะงักลง อาทิ น้ำท่วมใหญ่ปี 2554 ที่ส่งผลโดยตรงต่อการดึงดูดทรัพยากรณ์และแนวทางในการป้องกันเข้ามาทุ่มให้กับเมืองอย่างกรุงเทพฯ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดผลกระทบที่สำคัญต่อเมืองหรือที่หลายคนเรียกว่า "พื้นที่ธุรกิจชั้นใน" (ไม่ใช่ชุดชั้นใน) และไหนจะเหตุการณ์ทางการเมืองอื่น ๆ อีกที่อาจจะส่งผลให้เมืองโตเดียวอย่างกรุงเทพฯ หยุดจังหวะของตัวเองลง นอกจากนี้หลายคนน่าจะเคยได้ยินคำว่า "ไม่มีที่ไหนดีเท่าบ้านเรา" คำถามสำคัญคือ แล้วเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ นับเป็น "บ้าน" ได้รึเปล่า (?) ในเมื่อเราลงทุนซื้อบ้านหรือคอนโดในเมืองใหญ่ไว้แล้ว สิ่งเหล่านี้ที่เราซื้อเอาไว้มันเรียกว่า "บ้าน" ได้หรือไม่ (?) และบ้านควนมีความหมายเช่นไร หากสิ่งที่เราซื้อไว้คุ้มหัวยามค่ำคืนในเมืองใหญ่ไม่อาจจะเรียกว่าได้ แล้วที่ใดกันที่เราจะเรียกมันได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าที่นั้นคือ "บ้านของเรา"