รีวิวเว้ย (348) ช่วงหลัง ๆ มานี้เรามักจะพบว่าประเทศไทยไวต่อเรื่องดราม่า ยิ่งเป็นเองดราม่าที่เกี่ยวกับความเป็นไทยหรือที่คนไทยเข้าใจไปว่านั่ยคือที่สุดของความเป็นไทย มันมักจะนำพามาด้วยเรื่องดราม่าเสมอ ๆ อย่างที่ผ่าน ๆ มาถ้าใครยังพอจำได้เราจะได้เห็นดรามาทศกัณน์แคะขนมครกที่ลุกลามใหญ่โตจนคนออกมาเถียงกันทั้งบ้านทั้งเมืองว่ามันช่าง "ไม่เหมาะสมเอาเสียเลย" หรืออย่างกรณีของการขึ้นทะเบียนโขนหรือศิลปะวัฒนธรรมอื่น ๆ ในฐานะมรดกโลกที่ไทยกับประเทศเพื่อนบ้านมักตีกันด้วยเรื่องราวแบบนี้เสมอ ถ้าเราพิจารณาให้ลึกลงไปอีกนิด และตั้งคำถามกับความเป็นไทยและวัฒนธรรมร่วมของคนในอนุภูมิภาคนี้อีกสักหน่อย เราอาจจะได้เห็นดราม่าน้อยลงก็อาจจะเป็นได้
หนังสือ : ไท๊ยไทย
โดย : เลขา สุขประเสริฐ
จำนวน : 121 หน้า
ราคา : 300 บาท
"ไท๊ยไทย" หนังสือที่ผู้เขียนเคลมว่าเป็นหนังสือที่รวบรวมความเป็นไทยที่สุดแสนจะไท๊ยไทยไม่มีใครเหมือนเอาไว้อยากครบครัน ทั้งเรื่องของรถพวง (รถขายกับข้าวตามหมู่บ้าน) การกินเบียร์ใส่น้ำแข็ง วัฒนธรรมตลาดน้ำ การบูชาแม่ย่านางและสิ่งศักดิ์สิทธิอื่น ๆ ที่ในหนังสือดูจะภูมิอกภูมิใจว่านี่คือสิ่งที่แสดงออกความเป็น "ไท๊ยไทย"
แต่เอาเข้าจริงในมุมมองของคนอ่าน เราเองกลับรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้ ตัวผู้เขียนมีทัศนคติบางอย่าง ที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นแนวความคิดก่อนการเป็นมนุษย์ชาตินิยม อาจจะเรียกได้ว่าเป็นสภาวะเริ่มต้นที่เริ่มจากอาการ "นิยามชาติ" กระทั่งลืมมองไปว่าหลายสิ่งหลายอย่างที่ผู้เขียนเขียนถึงในหนังสือนั้น บางครั้งมันไม่ได้มีแค่ในประเทศไทยเท่านั้น
ตัวอย่างหนึ่งที่มีคสามชัดเจน คงเป็นเรื่องของมอไซน์รับจ้าง ที่เอาเข้าจริงวัฒนธรรมรถสองล้อรับจ้างนั้นเราสามารถพบได้ทั่วไปในภูมิภาคนี้ไล่เลยไปจนถึงอินเดียอินโดนีเซีย ที่มีคำเรียกรถรับจ้างในลักษณะนี้ว่า "โอเจค" หรือรถรับจ้างสามล้อที่เมืองไทยเรียกว่า "ตุ๊กตุ๊ก" ที่อินเดียก็มีรถในลักษณะคล้าย ๆ กันที่เรียกว่า “ออโต้ริกชอร์” ซึ่งเป็นการแสดงให้เห็นว่า หลายประเทศในภูมิภาคนี้มีรากฐานทางสังคมและวัฒนธรรมบางอย่างร่วมกันหรือมีการเกาะเกี่ยวกันอยู่ เพียงแต่หลายครั้งเรามักจะหลับตามองประเทศเพื่อนบ้านว่าเขา "ต่ำกว่าเรา" เสมอ บางครั้งความ "ไท๊ยไทย" อาจจะไม่ได้อยู่ที่วัฒนธรรม วัตถุสิ่งของ แต่มันอยู่ที่ "คนไทย" ที่บรรจุความเป็นไทยนิยมเอาไว้เกินสมควร
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in