ประเด็นที่ฉันคิดไม่ใช่ประเด็นพี่ปอแต่อย่างใด มันเป็นประเด็นที่คนพร่ำบ่นกันเรื่องสื่อในประเทศของฉันเอง และของเธอๆทั้งหลายเองว่า ทำไมไม่มีจรรยาบรรณในการทำข่าว เข้าไปรบกวนครอบครัว เข้าไปรบกวนการทำงานของเจ้าหน้าที่ เข้าไปรบกวนนั่นนี่ บลาๆๆ 

จริงๆแล้วฉันไม่ได้สนใจอะไรมากมายกับข่าวแบบนี้ เพราะคนตายมีอยู่ทุกวัน แต่ฉันเข้าใจว่าเขาเป็นคนดัง ใครๆก็อยากติดตามเป็นเรื่องธรรมดา แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของการให้เกียรติของคนที่ทำหน้าที่สื่อมวลชนฯ

สื่อมวลชนก็เหมือนพ่อค้าที่ขายข้อมูลเป็นสินค้า ล้วง แคะ แกะ เกา เอาข้อมูลที่เป็นความจริงมาขาย อาจจะไม่ได้ขายกันตรงๆ เหมือนกับการยื่นหมูยื่นแมว แต่ผ่านทางผู้สนับสนุนต่างๆนาๆ ที่มีอยู่กลาดเกลื่อน

ฉันแค่มองว่าในเมื่อสื่อมวลชนฯช่องทีวี หนังสือพิมพ์เหล่านั้นเป็นพ่อค้า ลูกค้าอย่างเราๆฉันๆเธอๆ เห็นแล้วมันไม่น่าภิรมย์สักเท่าไหร่ กับการทำหน้าที่แบบนั้น เราๆฉันๆเธอๆก็มีหน้าที่ที่จะปฏิเสธสินค้าเหล่านั้นได้นี่ อาจจะไม่ได้เห็นผลชัดเจน ปัจจุบัน ทันด่วนอะไรขนาดนั้น (เรื่องการรอไม่ได้ของคนเดี๋ยวนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันสนใจ) แต่ผลที่ตามมามันก็จะส่งผลไปในทางที่เราต้องการไม่ใช่หรือ เมื่อพ่อค้าไม่มีลูกค้า เค้าจะเอาอะไรกินล่ะ (ภาพของสังคมประเทศนั้น ถูกขับเคลื่อนโดยคนในประเทศนั้นแล)

เราๆฉันๆเธอๆก็สามารถมีส่วนร่วมที่จะพัฒนาสิ่งเหล่านี้ได้ (เรื่องของความสามัคคีก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันสนใจ) บางอย่างมันต้องใช้เวลา ใช้ความร่วมมือเป็นตัวขับเคลื่อน จะรอให้เพื่อนทำก่อน แล้วเราค่อยตามมันก็จะไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นได้หรอก 

สื่อก็เหมือนคนค้ายา ไม่มีคนเสพ ก็ไม่มีคนค้า ฉันใดฉันนั้น

19/1/16

ป.ล. ฉันก็ไม่ได้ดีเด่อะไรขนาดนั้นหรอก ที่จะมาวิจารณ์คนอื่นเขา แค่ฉันพูดตามที่ฉันคิดเท่านั้นเอง ผู้ที่เข้ามาอ่านบันทึกนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกันฉัน มันก็เพียงเท่านั้นเอง