หลายคนอ้ำอึ้ง จนถึงตอบไม่ได้ เพราะทุกชิ้นล้วนมีหน้าที่ของมันในแต่ละช่วงเวลา มิอาจจะแยกได้ แต่ถึงกระนั้นก็มีคนตอบมาบ้าง เช่น ขา แขน หู ไส้ติ่ง(อันนี้น่าจะกำลังกวนตีนฉันอยู่) 

แต่ในความเห็นของฉัน ฉันคิดว่าฉันยอมเสียอะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่ดวงตา เพื่อนต่างถามถามฉันว่าทำไม ฉันบอกว่าให้ลองผูกติดปิดบังตาหนึ่งชั่วโมง แล้วใช้ชีวิตปกติสิ มันลำบากจนถึงขั้นแค่จินตนาการ ก็เห็นได้อย่างชัดเจน

หลายวันต่อมันหลังจากที่ฉันได้ตั้งคำถามนี้กับเหล่าเพื่อนสนิทของฉัน ฉันก็คิดได้ว่าบางครั้งการที่ตัวเรานั้นมีตาที่ดี ปกติ ก็สามารถจะทรมานได้เช่นเดียวกัน นั่นคืออาการที่เรียกว่า "ไม่เห็น" ไม่ได้หมายความว่าตาบอดหรืออะไรทำนองนั้น แต่เนื่องจากเราไม่ได้เห็นในสิ่งที่ตนเองต้องการจะเห็น เช่น คนรัก สิ่งของที่รัก สัตว์เลี้ยงที่รัก อาหารที่รัก และอื่นๆที่รัก

ฉันเลยคิดต่อมาว่าอาการ "ไม่เห็น" นั้นจะสามารถแก้ไขได้อย่างไร ผ่านไปชั่วขณะหนึ่งฉันก็พอจะคิดได้บ้างว่า ตัวเราเองนั้นต้อง "เข้าใจ" เข้าใจทั้งเขา เข้าใจทั้งเรา เข้าใจทั้งสิ่งของ เข้าใจทั้งความอยาก ฯลฯ เพื่อที่จะไม่ทุกข์ทรมานเมื่อ "ไม่เห็น"

เขียนมาถึงตรงนี้ ฉันกลับไปอ่านหัวชื่อ chapter ว่า "กลัว" ซึ่งฉันก็อยากจะเปลี่ยนเพื่อให้ดูเท่ห์ ให้เกี่ยวกับบันทึกนี้ แต่ฉันคิดว่าปล่อยมันไว้อย่างนั้น น่าจะดีกว่า (หรืออาจจะเป็นเพราะฉันขี้เกียจ)

สวัสดี

13/1/2016