ตอนแรกคิดไว้ว่าเรื่องนี้มันต้องจัดดราม่าความรักของชายชายหนักแน่เลย ปรากฏว่าไม่ได้มีดีแค่เรื่องความรัก เห็นฉากที่ครอบครัวของโต้งมีการสวดภาวนาก่อนทานข้าวเราคิดว่าบ้านนี้ต้องเคร่งศาสนาแน่ๆแต่กลับเป็นว่ามันไม่ใช่ มันมาจากอย่างอื่น สภาพแวดล้อมหรือสิ่งที่เจอมาทำให้คนๆหนึ่งเป็นแบบนี้ อีกอย่างเพลงเพราะมาก ดูจบคือเสิร์จหาฟังเลย

 ตอบจบคืออย่างเศร้ามันโหว่งนะ แต่ก็เข้าใจมันเป็นเมื่อก่อนอะนะไม่ได้เหมือนตอนนี้ที่ยังมีการยอมรับกันได้แล้วและมีสื่อที่ทำให้เรารู้ว่าการที่ชอบเพศเดียวกันไม่ได้แปลกประหลาดนะ เพราะฉะนั้นนี่คิดว่าการที่จบแบบนี้มันสมบูรณ์ในแบบของมันแล้วล่ะ ส่วนตัวไม่ชอบเพื่อนของมิว ในหนังไม่ได้ทำให้เรารู้เลยว่ายอมรับที่มิวเป็นเกย์ได้หรือว่ายอมรับเพียงเพราะมิวเป็นเพื่อนสนิทเลยมองข้ามไป ถ้าพวกคุณดูแล้วคิดว่าเราตกหล่นในส่วนนี้ไปคอมเม้นมาบอกได้นะคะ

 ซีนตอนวันคริสต์มาสของโต้งกับแม่คือเป็นซีนที่เปิดใจให้กันมากขึ้น เราชอบดีนะ ได้เคลียร์หลายสิ่งที่มันตกค้างกันมาได้ แล้วซีนที่โต้งถามหญิงว่า "เราเป็นอะไรวะ" สะอึกไปเลย การที่เราเรียกตัวเองว่าเป็นเกย์มันยากขนาดนั้นเลยเหรอวะ ทำไมมันถึงกลายเป็นคำที่ทำให้เราแปลกประหลาดเหมือนไม่ปกติกันนะ แค่ชอบเพศเดียวกันเอง ทำไมไม่ทำให้คำว่าเกย์เป็นคำที่ปกติเหมือนคำว่าผู้ชาย ผู้หญิง อย่าว่าแต่สมัยนั้นเลยสมัยนี้ก็มีคนประเภทที่ยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์เหมือนกัน เราคิดว่าพอโซเซียลมีการเทคแอคชั่นเกี่ยวกันเรื่องนี้บ่อยๆมันสามารถทำให้คนเปลี่ยนความคิดได้จริงๆนะ

 สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ