เขาถามว่าฉันเพิ่งมาใหม่ใช่ไหม ก่อนจะพาเดินไปรอบบ้าน ชี้ให้ดูว่าตรงไหนคือห้องน้ำห้องท่า ส่วนไหนคือห้องครัวและห้องกินข้าว ถ้าอยากไปซูเปอร์มาร์เกตต้องเดินไปทิศนู้นนะ ส่วนมหาวิทยาลัยโตเกียวน่ะอยู่ทิศนี้ รถไฟที่ใกล้ที่สุดอยู่ทางทิศนั้น พอทำตัวเป็นกูเกิลแมพพูดได้เสร็จ เขาก็ยังสละเวลามาบอกเล่าชี้แนะเรื่องวัฒนธรรมการแยกขยะในญี่ปุ่นให้ฉันฟังอีก

เป็นการเลคเชอร์ที่ย่นย่อ แต่ช่วยชีวิตฉันไว้ได้นานโข

“ใจดีจัง” นั่นคือความรู้สึกแรกที่ฉันมีต่อเพื่อนใหม่ตัวสูงปรี๊ดคนนี้

ฉันกำลังกินข้าวมื้อสายของวันอาทิตย์ตอนที่วิลเลียมโผล่เข้ามาในครัว เขาเดินไปปิ้งขนมปังและชงชาสักแป๊บนึง ก่อนยกชากลิ่นหอมฉุยมานั่งลงตรงข้ามฉัน
พร้อมเอ่ยถามคำถามข้างต้น
“เธอคิดจะทำอะไรก่อนเปิดเทอมเหรอ?”

ฉันนิ่งไปแป๊บ ไม่แน่ใจว่าควรตอบสร้างภาพ หรือควรตอบตามความจริงให้หนุ่มแปลกหน้าฟังกันแน่
“บ่ายนี้ฉันจะไปดูคอนเสิร์ต แต่ถ้าเป็นวันถัดๆ ไป ฉันตั้งใจว่าจะไปตามรอยหนังสือของฮารูกิ มูราคามิ น่ะ” สุดท้ายความจริงก็เป็นฝ่ายแย่งชิงพื้นที่ในบทสนทนาไปครอบครอง
“เธออ่านงานของมูราคามิด้วย?” วิลเลียมถามเสียงสูง เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเขาทำเสียงอย่างนี้ ก่อนหน้านี้เขามักทำเสียงต่ำๆ พูดเรียบๆ เนิบช้า และดูท่าเป็นคนสุขุมมากกว่าใจร้อน
“ก็...อ่านมาบ้าง” ฉันตอบอ้อมแอ้ม ไม่กล้าออกตัวแรงว่าฉันอ่านงานของนักเขียนญี่ปุ่นนาม ฮารูกิ มูราคามิ ทุกเล่มที่แปลออกมาเป็นภาษาไทย
และที่สำคัญ ฉันรักเขา,
เอ่อ...อันหลังหมายถึงมูราคามิ นะ ไม่ใช่หนุ่มอังกฤษสูงปรี๊ดตรงหน้าแต่อย่างใด

“จะว่าอะไรไหมถ้าฉันจะขอไปด้วย”
เฮ้ย...ไม่น่าเชื่อว่าวิลเลียมก็อยากไปดูคอนเสิร์ตโทโฮชินกิในบ่ายนี้!
“ที่บอกว่า จะตามรอยมูราคามิน่ะ ขอไปด้วยได้ไหม”
อ๋อ...มูราคามิหรอกเหรอ แหะๆ ก็ว่าอยู่ว่าไอ้หนุ่มน้อยตรงหน้าไม่น่าจะรู้จักวงเกาหลีที่ดันโผล่มาดังในญี่ปุ่นวงนี้ได้หรอกน่า

“อื้ม...ได้สิ” ฉันพยักหน้าตอบรับ

“จริงนะ?” วิลเลียมทำเสียงสูงอีกแล้ว เป็นเสียงที่ปะปนอารมณ์ตื่นเต้นและโหยหาการผจญภัยเข้าไว้ด้วยกัน

“ตั้งแต่มาฝึกงานหน้าร้อนที่นี่ นอกจากเข้าออฟฟิศแล้ว ฉันยังไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย” เขาเล่าในตอนที่จิบชาอึกสุดท้ายลงไป

“ถ้าเป็นไปได้ ไปเที่ยวด้วยกันนะ” ว่าแล้ววิลเลียมผู้อายุ 23 ปีก็ยิ้มตาหยีออกมา

เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า เขาดูใจดีขึ้นอีกตั้ง 20 เปอร์เซ็นต์