ผมเส้นเล็กของเธอปลิวไสวเป็นส่วนหนึ่งของสายลม

แววตาเคลือบน้ำตาลหวานซึ้งเพราะหยดน้ำตา

ริมฝีปากนุ่มหนาที่เคยเป็นที่อยู่ของรอยจูบแต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว

ไม่มีเสียงใดเล็ดลอด

ไม่มีคำพูดใดเอื้อนเอ่ย

ไม่มีการกระทำใดที่สามารถฆ่าความหยุดนิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้

มีเพียงสายตาสองเรากับแสงจันทร์สาดสะท้อน

ถ้าดาวตกคือปาฏิหาริย์…เธอก็คงไม่ต่างจากมัน

ชื่อเธอจะเป็นสิ่งเดียวที่หลุดออกมาจากปากฉัน ยามเมื่อฉันอยู่ต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า

ถ้าฉันสามารถอธิษฐานได้

แสงจันทร์ ดวงดาว ผืนน้ำ สายลม ความเยือกเย็น…มันคือตัวเธอ

ฉันอยากจะคว้ามือเธอไว้

แต่ดันถูกก้อนน้ำแข็งแห่งรัตติกาลกัดกินเสียก่อน

เจ้าโจรตัวร้ายมันกำลังมาแล้ว

เสียงเข็มวินาทีนั่นก็เช่นกัน

มันพาเธอหายไปในความมืด

เหลือเพียงวิญญาณของอดีตกับสายตาของฉัน

ที่ค่อยๆ มองเธอลับหายไป