If you burnout, count on the dark.ถ้าคุณเหนื่อยหน่าย หมดไฟในใจ ... ก็ไปต่อมันทั้งมืดๆแบบนั้นแหละ ถ้ามันจะชนก็ชน จะร้องก็ร้องไป แล้วก็ไปต่อถ้ามันจะล้มก็ล้ม จะโทษอะไรก็โทษไป แล้วก็ไปต่อถ้ามันจะเจ็บ ก็ให้มันเจ็บไป แล้วค่อยลุกไปต่อไม่นานคุณก็จะเริ่มมองเห็นเส้นทาง และจะเข้มแข็งขึ้นเอง แล้วเมื่อคุณชินกับความมืด และ แสงไฟสลัวๆนั้นแล้วหากไฟในใจคุณลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง ทุกสิ่งมันจะสว่างไสว กว่าที่เคยเป็นแน่นอน 

---

ประมาณช่วงอายุ 15 - 18 ปี ตอนที่เครื่องแบบของฉันยังมีตราโรงเรียน พร้อมปักด้ายรูปดาวสีน้ำเงินดวงเล็กๆบนหน้าอก ตอนที่ทุกทิศทางรอบตัวของฉันเต็มไปด้วยแรงบันดาลใจสดใหม่ แปลกหูและตื่นตา กับเรื่องราวและประสบการณ์ต่างๆที่ซัดสาดเข้ามาทุกวินาที

---

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมตอนนั้น จิตใจและความคิดจึงเต็มไปด้วยความสับสน เพราะขณะที่ตัวเราคิดว่าเราโตและผ่านอะไรมามากพอ ไม่กี่นาทีต่อมา เรามักจะได้สัมผัสกับเรื่องราวที่ทำให้เราเอ่ยปากซ้ำแล้วซ้ำเล่า "เห้ย..มันมีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ??" 

---

บางทีความสับสนที่เกิดขึ้นนั้น อาจจะเป็นเพราะเราได้เรียนรู้สิ่งต่างๆอย่างไม่หยุดพัก ได้รู้ ได้เรียน ได้ทดลอง ได้ทำ ไม่ว่าจะผิดถูก แต่ในขณะนั้น ยังไม่มีใครที่ทำให้เรารู้ได้มากเพียงพอ ที่จะตระหนักได้ว่า เรื่องราวอันแปลกหูประหลาดตาเล่านั้น ...ไม่ใช่เรื่องราวที่สดใหม่ ที่พึ่งจะเกิดขึ้นในสังคมแต่อย่างใด