ผ่านวันคืนมาจนปัจจุบันนี้ ศาสดาของเธอสิ้นชีพไปแล้วกี่คน ต้นแบบล่ะ บุคคลแห่งแรงบันดาลใจล่ะ ไอดอลล่ะ
พี่ที่ชอบพอกันคนหนึ่ง เคยกล่าวไว้อย่างจริงจังว่า ตัวเธอเองจะหลีกเลี่ยงไม่ทำงานร่วมกับรุ่นพี่ผู้เป็นที่รักของน้องๆ คนหนึ่งเป็นอันขาด เพราะ "กลัว กลัวว่าทำงานด้วยกันแล้วจะหมดรัก หมดความเคารพ เหมือนเวลาทำงานกับรุ่นพี่คนอื่นๆ เราอยากเก็บภาพดีๆ ไว้สักคน"
เด็กหนุ่มเขียนจดหมายไปคุยกับบรรณาธิการของนิตยสารดนตรีฉบับหนึ่ง เขาชวน บก. คุยแบ่งปันเรื่องวงกรันจ์ร็อควงหนึ่งในเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย เช่น ตอนแแต่งไลน์กีตาร์นั่งจมโซฟาหรือขัดสมาธิกับพื้น ชอบกินพิซซ่าหน้าอะไร ทำนองนั้น และลงท้ายจดหมายว่าวงดนตรีวงนี้เป็นดั่งศาสดาของเขา
บรรณาธิการนิตยสารดนตรีฉบับนั้นนำจดหมายของเขามาตีพิมพ์ (ร่วมกับจดหมายอีกหลายฉบับ -- คอลัมน์ตอบจดหมายเป็นคอลัมน์แรกๆ ของนิตยสารฉบับนี้ที่ผมตั้งใจอ่านอย่างสนุก) บก. ตอบจดหมายอย่างคนมีวาทศิลป์ มีข้อมูล มีลูกล่อลูกชน เป็นเสน่ห์ที่ยุคนั้นหาได้ด้วยการอ่านนิตยสาร
แต่บรรณาธิการจบท้ายการตอบจดหมายว่า "ชื่นชอบก็พอแล้วน่า อย่าได้ถึงกับเป็นศาสดาเลย"
เด็กหนุ่มคลั่งไคล้ร็อคสตาร์ เขาอาจจะมองเป็นต้นแบบ เป็นโมเดล เป็นแรงบันดาลใจ หรือเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณ
เมื่อเรามองใครสักคนเป็นดารา รัศมีและแสงสว่างย่อมทำให้ตาพร่า พร่างพราย และคล้ายภาพถ่ายติดโอเวอร์ (over exposure) นิดๆ ขอบเขตของวัตถุสั่นไว เบลอ เลือน กลืนหายไปกับรัศมีของแสงที่เราไม่อาจสัมผัสได้ เพียงแค่รู้สึกว่ามันมีอยู่จริง
และถ้าขาดไร้แสงนี้ ก็มืด
...กระทั่งหนาว
ผ่านวันคืนมาเรื่อยๆ B ย่างเท้าเข้ามาประจันหน้า กล่าวว่า "เฮ้ย ถ้าเอ็งจะเติบโต เอ็งต้องฆ่า A ทิ้งเสีย"
ผมถือมีดในมือ
เมื่อผมแทง A ดับดิ้น -- B จะเลื่อนชั้นกลายเป็น A โดยอัตโนมัติ
ฆ่าศาสดาองค์ก่อน แล้วสถาปนาศาสดาองค์ใหม่
ผมถือมีดในมือ ผมมองข้ามไปสามตาเดิน เหมือนนักเล่นหมากรุกผู้กำลังจะแพ้ ผู้เห็นอนาคตของความพ่ายแพ้ ผู้ถูกบังคับให้เล่นในเกม ที่มีแต่ความแพ้
เมื่อทิ้งมีดในมือ มันหล่นลงพื้นดัง เคร้ง
A ก็คือ A และ B ก็ยังคงเป็น B
สิ่งที่เรานับถือคือสิ่งสิ่งหนึ่งที่เราใช้มันเป็นต้นแบบในการก่อร่างสร้างตัวตน คนที่เป็นแรงบันดาลใจคือคนคนหนึ่งที่เป็นเชื้อเพลิงให้เราทำในสิ่งที่ยาก
ไอดอลเป็นเพียงภาพ มิใช่เลือดมิใช่เนื้อ เหมือนเวลาเรามองคนสวยๆ แล้วเรามักไม่จินตนาการเห็นภาพยามเธอตด เรอ หรือถ่ายหนัก
---
ผ่านวันคืนมาพักใหญ่ สิ่งดีๆ ที่เขาทำไว้ผมยังจำได้ ในความเป็นคนช่างจดช่างจำ รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นปั้นภาพให้กลายเป็นคน คนมิใช่พระปฏิมาที่จัดท่าทางไว้ปางนั้นๆ คนย่อมเดินเหิน เคลื่อนไหว
และช่วยไม่ได้จริงๆ ที่คน จักต้องเสื่อมถอยลง
"ถ้าอย่างนั้นก็ เผาตัวเองสิ เหมือนภิกษุชาวเวียดนามผู้นั้น" Marketing Communication ท่านหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ประหนึ่งค้นพบกุญแจไขความลับของเอกภพ
"...อ้อ อย่าลืมถ่ายรูปไว้ด้วยล่ะ" เธอสำทับ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in