นั่นเป็นเรื่องนานแสนนานมาแล้วก่อนที่จะมีเฟซบุ๊ค

อ้อ แล้วก็ยังมี space ของไมโครซอฟท์ และ blogger ของกูเกิ้ลด้วยนะ แต่ที่มาแล้ว ไปแล้ว และหายลับ คือ multiply 

เวบพวกนั้นมีบริการคล้ายๆ กัน คือเปิดหน้าว่างๆ ให้บันทึก ตกแต่งหน้าตาได้ด้วยธีมสำเร็จรูปบ้าง customize ได้นิดๆ หน่อยๆ บ้าง ฟังก์ชั่นมันไม่ต่างอะไรมาก แต่ทั้งหมดที่ต่างคือความเป็นกลุ่มก้อนของชุมชนออนไลน์

นั่นเป็นเรื่องนานแสนนานมาแล้วก่อนที่จะมีเฟซบุ๊ค

คนในนั้นจะมีบุคลิกน่าเย้ายวนด้วยความคลุมเครือมากกว่าคนจริงๆ พวกเขาปรากฏร่างด้วยนามแฝง ด้วยตัวอักษร ด้วยจังหวะการเคาะประโยค ด้วยภาพถ่ายจำนวนไม่มาก (ด้วยปัจจัยทางเทคโนโลยี สมัยใช้เนทโมเด็ม กล้องดิติตัลคือกล้องดิจิตัล โทรศัพทืมือถือมีไว้โทร และการเสาะหาไฟล์แล้วอัพโหลดลงเพลงในบลอกนี่นับเป็นเรื่องอุตสาหะและละเมียดละไมพอสมควร) 

มันเป็นเรื่องนานแสนนาน ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้นาน...ขนาดนั้น

แต่ชุมชนออนไลน์พวกนั้นไม่ได้เปลี่ยนพฤติกรรมเราได้เท่ากับที่ผู้ใช่เฟซบุ๊ค (รวมถึงโซเชียลมีเดียสมัยใหม่) เปลี่ยนพฤติกรรม

นิ้วกลมเคยตั้งข้อสังเกตที่น่าคิดไว้ว่า ในโลกที่ทุกอย่างมาไวเหลือเกิน (หมายรวมถึงรีแอ็คชั่นต่างๆ ด้วย) คนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่ลงลึก มีสมาธิ และโฟกัสได้

จริงไหม? เราไม่รู้หรอก คนที่ประสบความสำเร็จอาจเป็นคนที่ multi-task ได้สุดๆ ก็เป็นได้

ในวันนี้ที่ชีวิตจริงอยู่ในเฟซบุ๊ค แต่ชีวิตที่ไม่อยู่ในเฟซบุ๊คดันกลายเป็นของไม่จริง (แก เขาไม่ลงรูปคู่กะชั้นเลยว่ะ เอาแท็กรูปตัวเองออกหมดเลยด้วย... เขามีกิ๊กป่าววะ) เราเห็นฟังก์ชั่นคุ้นเคยหลายอย่างที่สร้างมาเพื่ออ่านและเขียนอะไรยาวๆ

เราเห็นคนไปมีตติ้งพบปะเจอหน้ากันในหมู่คนใช้ storylog  ฟังก์ชั่น note ของเฟซบุ๊ค ถูกปัดฝุ่นใหม่ minimore พัฒนาจากการเป็นหน้าร้านออนไลน์และส่งเสริมการขายให้สำนักพิมพ์แซลมอล ขยับมาสร้างคอนเทนต์แนวเดียวกับ buzzfeed และขยายมาเปิดฟังก์ชั่นให้ 'เขียน' แบบที่คนในเนทอย่างข้าพเจ้าก่อสร้างตัวตนขึ้นมาในช่วงปี 2545-50 (เดชะบุญ ข้อเขียนเหล่านั้นยังไม่ปลิวว่อนไปทั่วเพราะกูเกิ้ลยังไม่บูม)

เหมือนชีวิตตอนนี้พยายามหมุนกรอกลับไปสู่ความรู้สึกบางอย่าง คล้ายเสียงแกรกกรากจากแผ่นไวนิล ที่เราต่างฟังมันในวาระพิเศษ (ขยันเป็นพิเศษ เพราะทุกวันฟังแค่ยูทู้ปและ spotify ก็หูแฉะแล้ว)

แสงที่ส่องเข้ามาเป็นลำทำให้เห็นฝุ่นละอองลอยคว้าง

แค่ปุ่มไลค์ไม่เพียงพอให้นักการตลาดวิเคราะห์พฤติกรรมและล้วงเงินจากกระเป๋าเราอย่างมีประสิทธิภาพ

เว็บข่าวของอังกฤษมีปุ่มให้กดเลือกตั้งแต่หน้าแรกว่าจะแสดงภาพข่าวงานอภิเษกสมรสของเจ้าชายเจ้าหญิงหรือไม่

ร้านหนังสือในญี่ปุ่นร้านหนึ่งเลือกหนังสือแค่ปกเดียวเพื่อขายตลอดทั้งสัปดาห์

ทางเลือกยิ่งมีมากกลับบั่นทอนประสิทธิภาพในการทำงาน

เพลงนั้นเพราะจัง แต่ไม่ต้องไปจำมันหรอก ยังมีเพลงเพราะๆ อีกเป็นล้านๆ เพลงในนั้น

ไอดอลของฉันไม่ใช่ไอดอลของเธอ

เราเป็นฝุ่น เราเป็นเพียงฝุ่น ที่ล่องลอยในสารละลาย

บางอย่างเปลี่ยนไปไม่มีวันหวนกลับ เขาหลับตาลง ถอนหายใจยืดยาวราวกับตัวละครในวรรณกรรม แล้วพลันนึกถึงเพื่อนนักเขียนบลอกคนหนึ่ง ผู้ยืนยันหนักแน่นว่า "เฮ้ย ถ้าใครรู้จักเราในชีวิตจริง ทั้งพ่อแม่ ญาติพี่น้อง รวมถึงเพื่อน เราไม่ยอมให้พวกเขาอ่านบลอกของเราหรอก"

ปัจจุบันเธอก็อยู่ในเฟซบุ๊ค แต่งงานแล้ว และมีความสุขตามอัตภาพ