ตอนนี้เราเจอกันที่ร้านกาแฟเกือบทุกวัน ในทุกๆเย็นเขาดื่มกาแฟร้อน ส่วนฉันดื่มช็อคโกแลตร้อนหวานน้อย เรามานั่งอ่านหนังสือเงียบๆด้วยกัน หนังสือเล่มเดิม ที่พยายามอ่านแล้วคิดตาม

“เธอชอบดื่มช็อคโกแลตร้อนหรอ” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาตอนที่เราถือเครื่องดื่มเดินมาที่โต๊ะ

“อื้ม ช็อคโกแลตเย็นก็ชอบ แต่ชาพีชก็ชอบนะ เอาไว้ดื่มเวลาอากาศร้อนๆ นายชอบดื่มกาแฟล่ะสิ”

“ฉันชอบมอคค่าร้อนน่ะ แต่คาราเมลมัคคิอาโต้ก็ชอบเหมือนกัน” ฉันพยักหน้าตาม

“แล้วนอกจากกาแฟล่ะ นายชอบดื่มอะไร" ฉันถามด้วยความอยากรู้ เพราะฉันคิดว่าเขาคงไม่ดื่มแต่กาแฟอย่างเดียวแน่ๆ

“นอกจากกาแฟหรอ ก็อาจจะเป็นนมอุ่นๆ ชาเขียวลาเต้ก็อร่อยดี หรือไม่ก็พวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลย”

“อย่างนั้นหรอ”

“เธอไม่ชอบหรอ”

“เปล่าหรอก แต่แค่ฉันไม่ค่อยชอบดื่มพวกกาแฟเท่าไหร่”

“เธอนี่เด็กชะมัด”

“เด็กตรงไหนกัน”

“เด็กน้อยตรงนี้นี่แหละ”

ฉันหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่เขาบอกฉัน ส่วนเขาก็นั่งยิ้มๆ มองฉันที่อ่านหนังสืออยู่ แล้วจิบกาแฟร้อนของเขาก่อนจะเปิดหนังสืออ่านต่อในหน้าที่ค้างเอาไว้ สายตาของเขาในเวลาที่เขาจับจ้องอยู่กับตัวอักษรบนหนังสือยังคงน่าหลงใหล นิ้วมือที่ไล้ตามกระดาษบางครั้งฉันแอบเห็นเขาทำปากมุบมิบเหมือนกำลังอ่านตัวอักษรตามสายตาของตัวเองทำให้ฉันแอบยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เสียงนาฬิกาข้อมือของเขา ปลุกให้ตื่นจากการที่สายตาจับจ้องตัวอักษร เขายังคงทำเช่นเดียวกันกับทุกครั้ง ลุกให้ฉันเดินนำออกไปก่อนแล้วเราก็เดินไปขึ้นรถไฟฟ้าพร้อมกัน และแยกกันที่สถานีปลายทาง เรายิ้มให้กันแล้วแยกกันที่ทางออก