วันนี้ร้านกาแฟแปลกตาไป มีพนักงานมาประดับไฟ สายไฟแสงสีส้มอ่อนๆ ดูอบอุ่นสลับกับไฟสีขาว ทำให้สีกำแพงสีน้ำตาลของร้านดูอบอุ่นยิ่งกว่าเดิม ทุกๆ จุดในร้านกาแฟถูกประดับด้วยแสงไฟและดอกไม้สีสดใสแซมอยู่

ไม่มีอะไรสุขใจไปกว่าเพลงคริสต์มาสที่ร้านกาแฟเปิดกับช็อคโกแลตหวานน้อยร้อนๆ และหนังสือดีๆ ในมือซักเล่ม ซึ่งฉันก็มีพร้อมโต๊ะของฉันอยู่ในมุม แต่แสงสว่างของไฟที่นำมาประดับ ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าช็อคโกแลตร้อนๆ บนโต๊ะ

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น นอกจากที่จะมีกลุ่มนักศึกษาเข้ามาเขาก็เดินเข้ามาตามหลัง พร้อมกับผ้าพันคอสีเทากับสเวตเตอร์สีเขียวเข้มเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสืออีกทั้งใส่แว่นอีกต่างหาก

"ไงแฮร์รี่พอตเตอร์" ฉันทักเขาพลางหัวเราะ เขาดูเหมือนแฮร์รี่พอตเตอร์ แต่อยู่บ้านสลิธีริน เพราะสเวตเตอร์ของเขานั่นเอง หลังจากฉันทักเขา เขาก็มองหาซ้ายขวาเพราะนึกว่าฉันทักคนอื่น น่าเอ็นดูอะไรอย่างนั้น

“เมื่อกี้เธอเรียกใครหรอ” เขาก็ยังคงสงสัยอยู่อย่างนั้นเขาทำหน้าได้น่ารักอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“ก็เธอไง แฮร์รี่ พอตเตอร์ ใส่แว่น สวมสเวตเตอร์สีเขียวเข้มอย่างนี้ ไปเรียนที่ฮอกวอร์ตมารึยังไง” เสียงหัวเราะเล็กลอดออกมาจากเขา

“สีเขียวเข้มสลับกับสีเทาต้องอยู่สลิธีรินไม่ใช่หรอ”

“แฮร์รี่อีกมิตินึงมั้งที่อยู่สลิธีริน เธอหนาวหรอ” ฉันเฉไฉไปเรื่องอื่น

“ก็นิดหน่อยนะ วันนี้อากาศหนาวกว่าปกติใส่เชิ้ตตัวเดียวเอาไม่อยู่ ก็เลยต้องไปหาสเวตเตอร์มาใส่ เธอไม่หนาวรึยังไง”

“ไม่เลยล่ะ” อาจจะเป็นเพราะฉันสวมเสื้อเชิ้ตสีส้มอ่อน ไม่มีเสื้อหนาวหรือสเวตเตอร์ล่ะมั้ง เขาถึงได้ถามขึ้นมา ฉันไม่กลัวหรอกอากาศหนาวน่ะ เย็นสบายจะตายฉันออกจะชอบอากาศหนาว

“ระวังจะเป็นหวัดเอานะ” หลังจากที่เขาพูดเขาก็จามออกมาชุดใหญ่ จริงๆ เขาก็น่าจะห่วงตัวเองก่อนนะ ฉันหัวเราะพลางส่ายหน้าให้กับเขา ก่อนจะปิดหนังสือแล้วหยิบช็อคโกแลตร้อนขึ้นมาจิบ

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” ฉันจิ้มแขนเขาพลางหัวเราะออกมา

“วันนี้ว่างมั้ย” เขาถามขึ้น เหมือนนึกอะไรขึ้นได้

“ตอนนี้ก็ว่างนะ มีอะไรรึเปล่า”

“ไปเล่นไอซ์สเก็ตกัน” เขาชวนฉันด้วยเสียงที่ร่าเริงเอามากๆ

“ตอนนี้น่ะหรอ ยังมีให้เล่นอยู่อีกหรอ” ฉันถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดูปนสงสัย ฉันไม่ได้เล่นไอซ์สเก็ตมานานพอสมควรแต่ก็พอที่จะรื้อฟื้นได้ในเวลาไม่นานหรอก

“มีสิ ตรงนี้เอง ไม่ไกลด้วย” เขาดูเหมือนเด็กเอามากๆ เวลาที่จะทำอะไรที่น่าสนุกแบบนี้ ไอซ์สเก็ตเป็นหนึ่งในความสนุกที่ฉันเคยได้สัมผัสมัน อย่างน้อยมันก็เคยทำให้ฉันมีความสุขเวลาที่ได้เล่นมัน

ฉันเก็บหนังสือแล้วลุกขึ้นดันหลังเขา “งั้นนำไปเลย”

ฉันเดินคู่กับเขา กระเซ้าเย้าแหย่เขาจนแก้มของเขาแดงระเรื่อ ไม่แน่ใจว่าแก้มแดงนั่นเป็นเพราะเขินหรืออากาศหนาวกันแน่

“ถึงแล้วล่ะ” เขายิ้มกว้างแล้วเดินนำเข้าไปที่เคาท์เตอร์ จองล็อคเกอร์และยื่นรองเท้าให้ฉัน แล้วเขาก็เดินนำไปที่ลานไอซ์สเก็ต ดูเก้ๆ กังๆ ราวกับคนที่ไม่เคยเล่นมาก่อน

ฉันสวมรองเท้าแล้วตามเขาเข้าไป วันนี้ที่ลานไอซ์สเก็ตไม่ค่อยมีคน อาจจะเป็นเพราะช่วงหัวค่ำแล้วล่ะมั้ง คนก็เลยไม่เยอะเท่าไหร่

“เคยเล่นรึเปล่าเนี่ย” ฉันถามปนหัวเราะเพราะท่าทางของเขานี่แหละ

“เคยสิ แต่เมื่อตอนเด็กๆ เลยล่ะ ไม่ค่อยมีคนมาเล่นกับฉันด้วยฉันก็เล่นไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่ เธอล่ะ”

“กลัวล้มหรอ” ฉันหลุดหัวเราะออกมา “ขอโทษทีๆ ฉันเคยเล่นนะชอบมันด้วยล่ะ แต่แค่ว่าช่วงนี้หยุดๆ มันไปน่ะ” ฉันพยายามกลั้นหัวเราะ

“ฉันไม่ได้กลัวล้มหรอกน่า แค่ฉันไม่มั่นใจเท่านั้นเอง” เขาตอบฉันเสร็จก็ค่อยๆ เดินไถไปตามลาน เขาดูเหมือนลูกเป็ดหัดเดิน

ฉันเริ่มออกตัวไถลานน้ำแข็งไปเรื่อยๆ ตามเขาไปด้านหลัง ฉันเริ่มคล่องกับรองเท้าและลาน แล้วจึงจูงเขาที่เริ่มอยู่ตัวไปเล่นกลางลาน เราเล่นไอซ์สเก็ตด้วยกันท่ามกลางเสียงเด็กๆ ฉันแกล้งปล่อยมือเขาแล้วไถหนีเขาไปไกลๆ รอบๆ ลาน เขาค่อยๆ เดินท่าลูกเป็ดกลับไปที่ขอบ น่ารักชะมัด อยากจะถ่ายรูปเอาไว้เหมือนกัน

เราเล่นไอซ์สเก็ตด้วยกันจนเหนื่อย เหงื่อออกเต็มไปหมดถึงแม้จะเย็นมากแล้ว เอ๊ะ หรือค่ำแล้วนะ ฉันไม่แน่ใจเวลา แต่พอเดินออกจากลานไอซ์สเก็ตมาที่สถานีรถไฟฟ้าคนก็โล่ง นั่งได้สบายๆ

“ขอบคุณนะสำหรับวันนี้ ที่ชวนไปเล่นไอซ์สเก็ต”

“ด้วยความยินดีเลยล่ะ”

“ระวังอย่าไปลื่นที่ไหนนะ อายคนเขา”

“อย่ามาแซวน่า”

“ไม่แซวแล้วก็ได้”

“...”

“กลับบ้านดีๆ นะ”