ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาลองหาอะไรสร้างสรรค์ในพันทิปอ่านจนไปเจอกระทู้ทำนองว่า "ฆ่าตัวตายอย่างไรให้ไม่ทรมาน"  ล้ำหน้าไปอีก ...

คนยุคนี้แม่งโคตรเท่อยากตายแต่นึกไม่ออกว่าจะตายยังไงก็ถามชาวเน็ตได้ คอมเม้นที่ตอบออกแนวสร้างสรรค์ ช่วยกันหาหนทาง แต่มันจะมีคอมเม้นท์ประเภทแบบ บาป / ธรรมะประโลมใจ / ฆ่าตัวตายคือกรรมหนัก ฯลฯ มันเลยทำให้เกิดคำถามว่าอะไรคือตัวกำหนดว่าการฆ่าตัวตายของมนุษย์เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ ตัวละครหลักที่ถูกนำมาอ้างอิงถึงคือ บุพการีหรือพ่อแม่ ทำไมคนเหล่านี้ถึงเป็นตัวแปรสำคัญในการกำหนดว่าเราไม่ควรตายวะ? 

คิดเองเออเองว่าคำตอบที่ดีที่สุดคือคำตอบที่เป็นรูปธรรมมีคำอธิบายที่เห็นภาพเข้าใจง่าย ถ้าชาวธรรมะบอกว่ามนุษย์ไม่ควรฆ่าตัวตายเพราะเป็นบาปที่ทำลายชีวิตที่พ่อแม่สร้างมา นั้นแสดงว่ามนุษย์ 1 คนมีมูลค่า (Value) ซึ่งมุบค่าของบุคคลนั้นถูกกำหนดขึ้นจากตัวแปรหลักคือพ่อแม่ เทียบเป็นสมการคงประมาณ

บาปจากการค่าตัวตาย ∝

ยิ่งถ้าบุคคลนั้นเป็นคนสำคัญ / คนดี / คนรวย / คนมีชื่อเสีย การจากไปของเขายิ่งมี effect ต่อการแปรผกผันของค่า 2 ข้างสมการนี้ (ง่ายๆคือคนดังที่เป็นคนดีฆ่าตัวตายคนวิจารณ์เป็นบาปน้อยกว่า/ได้รับข้อคิดเห็นด้านบวกมากกว่า Homeless ซักคนผูกตายข้างถนน)

Thomas Malthus ตัวแทนจากสำนัก Classic เจ้าของผลงาน Eassay on the principle of population มีงานชิ้นเล็กๆชื่อว่า Theory of value (ทฤษฎีมูลค่าของ) ว่าด้วยมูลค่าของสิ่งๆหนึ่งจะถูกกำหนดด้วยอุปสงค์และอุปทาน การที่สิ่งนั้นจะมีมูลค่าสูงหรือไม่ขึ้นอยู่กับต้นทุนการผลิต ซึ่งมีข้อแม้ว่ามูลค่าของสิ่งนั้นจะต้องสูงกว่าต้นทุนการผลิตเพื่อกลายร่างสู่การเป็นกำไรและคืนสู่กระเป๋าของผู้ผลิต

หรือแท้ที่จริงแล้วการฆ่าตัวตายเป็นบาปเพราะเรายังไม่ได้สร้างกำไรให้กับผู้ผลิตได้มากพอหรือมากกว่ามูลค่าของเรากันแน่ ? แล้วเมื่อไหร่เราถึงจะรู้ว่าเราสร้างกำไรได้คุณต้นทุนการผลิตแล้วหรือยัง?

หากเราสร้างกำไรได้คุ้มทุนแล้วเราสามารถฆ่าตัวตายได้ไม่ผิดบาปหรือไม่? 

มีวิธีลัดในการสร้างกำไรให้คุ้มทุนไหม?

กลับมาที่กระทู้พันทิปการฆ่าตัวตายแบบไม่ทรมาน คอมเม้นท์ที่เข้าทางการจับแพะชนแกะ เอาทฤษฎีเศรษฐศาสตร์มาอธิบายบุญบาปแบบงงๆข้างบน เด้งขึ้นมา 2-3 อัน

ค่ะ, คุณไม่ได้ไปต่อนะคะ เพราะคุณยังสร้างกำไรได้ไม่คุ้มทุนที่พ่อแม่ลงทุนกับคน บาปกรรมจะแปรสภาพเป็นหนี้สินตามติดคุณไปทุกชาติ ทุกโลก ทุกช่วงเวลาเลยทีเดียว