ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ความเหงาจะกลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา

เหมือนเป็นเราอีกคนที่เข้าใจ ไว้ใจได้ และก้าวเดินไปด้วยกันเสมอ

ยากที่จะยอมรับว่าเราต่างก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับเพื่อนคนนี้ไปจนกว่าจะตาย

วันนี้ใช้ชีวิตในแบบที่อยากจะทำโดยที่ไม่ต้องเกรงใจอะไรใคร

ไม่ต้องกัังวลว่าคนอื่นจะชอบกิจกรรมที่เราทำมั้ย จะคิดว่าอาหารร้านนี้ห่วยรึป่าว

คนอื่นจะเหนื่อยเกินไปมั้ยถ้าจะต้องเดินหลายกิโลทั้งวัน

เจ้าหมาน้อยตัวนี้ขอตั้งชื่อว่า "คุกกี้" ก็แล้วกัน เพราะสีเหมือนโอริโอ้เลย

น้องเป็นหมาจรจัดที่ถูกรับมาดูแลที่ Langlang don't cry (LangLangbuku Cafe)

ที่นี้จะมีน้องหมาที่รอการอุปการะมาคอยบริการ เรียกว่า มาเล่นโชว์ดีกว่า

คุกกี้แตกต่างจากหมาตัวอื่นตรงที่คุกกี้จะนอนอยู่ในที่นอนของตัวเองตลอด

นอนขดๆเป็นก้อนกลมๆและเอาหูแนบกับพุงเอาไว้เสมอ

เดาเองว่าคุกกี้น่าจะไม่ชอบเสียงดัง ก็เลยเข้าไปนั่งใกล้ๆแล้วลูบหัวกับปิดหูไว้

คุกกี้ดูสบายขึ้นและหลับไปในช่วงเวลาสั้นๆ ได้มองคุกกี้หลับคือความสุขของวันนี้

สุดท้ายแล้วก็ต้องบอกลากัน เพราะตัวเราเองก็เอาคุกกี้ไปด้วยไม่ได้

ได้แต่หวังว่าคุกกี้และเด็กๆคนอื่นจะได้บ้านที่อบอุ่นและพร้อมจะลูบหัวก่อนนอนทุกคืน

ความเหงาพาเราเดินทางต่อมาที่ตลาดปลาไทเป

ร้านอาหารทะเลหรูหราราคาไม่เป็นมิตร แต่ก็ขอให้ได้มาลองซักครั้งแล้วกัน

อารมณ์เหมือนนั่งรถเมล์จากเพชรบุรีซอย 4 ไปร้านอาหารที่อารีย์

เงินมันทำให้ความเป็นอยู่ของคนเราแตกต่างกันได้ขนาดนี้เลยหรอ

อยากเป็นเพื่อนสนิทับเจ้าเงินอยู่นะ ถึงจะเศร้าใจเรื่องนี้แต่ส่วนตัวก็ยังอยากรวยอยู่ดี

ต้องทำการจองและให้เบอร์โทรศัพท์กับพนักงานก่อนถึงจะเข้าไปได้

คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในร้านก็หนีไปพ้นคนที่มาเดทกัน มาคุยธุรกิจ และพวก Expat เงินหนา

ไท่กั่วเรินเงินน้อยแบบเราก็ต้องยืดอดพกความมั่น ทดลองรวยซักหน่อย

อาหารที่นี้ถามว่าอร่อยมั้ย ? ก็คงบอกได้แค่ว่ากินได้แต่ก็ไม่ได้คุ้มราคา

เรื่องรสชาตมันเป็น Preference ส่วนบุคคลยิ่งกว่าการจัดรูปแบบหน้าจอด้วย ios เวอชั่นล่าสุด

ความเหงาชวนเราไปเดินย่อยอาหารในสวนสาธารณะ Da'an 

ย่าน Da'an เป็นย่านที่น่าอยู่มาก มีความเจริญแต่ไม่วุ่นวาย

มีสวนสาธารณะ มีตึกดีไซน์สวย มีคอนโดที่สถาพใหม่และสภาพดี

แน่นอนว่าการมาอยู่ในโซนนี้ก็ต้องแลกมากับราคาสุดโหด เป็นค่าซื้อโซนการใช้ชีวิต

สวนสาธารณะเต็มไปด้วยเจ้าหมาตัวน้อยสายพันธุ์ดีที่ออกมาเดินเล่น

บางตัวมีสายจูงเข้าเซตกับฮานเนส บางตัวมีรถ (เข็น) ประจำตำแหน่งของตัวเอง

หมาส่วนใหญ่ดูร่าเริงและมีสุขภาพจิตที่ดี ไม่เห่าหรือขู่คนที่ผ่านไปมา

ต่างกับคุกกี้และเด็กๆที่เราเจอที่ LangLang พอสมควรเลย

ได้แต่หวังว่าวันนึงเด็กๆที่นั้นจะมีครอบครัวใจดีจากย่าน Da'an มารับไปเลี้ยง

ขอให้เจ้าหมาทั้งหมดเติบโตเป็นหมาที่มีความสุขนะ ...

เดินต่อไปด้านในก็เจอคนแก่มาออกกำลังกาย สลับกับคนมาเดท มาปิดนิค

รวมไปถึงคุณแม่มากมายที่พาลูกออกมาเดินรับอากาศที่บริสุทธิ์แทนการดูทีวี

การเดินเล่นมันดูเป็นกิจกรรมที่ไม่ได้สร้างประโยชน์อะไรเลย

แต่มันทำให้เราได้มีเวลาทบทวนตัวเองและพูดคุยกับกับ insider ที่อยู่ในตัวเรา

หนึ่งในนั้นก็คือไอ้เจ้าความเหงานี้แหละ ... 

เดินครบรอบพระอาทิตย์ก็ตกดินพอดี เวลาหมดไปอีกหนึ่งวัน

ชีวิตธรรมดาย่ำต๊อกด้วยเท้าเบอร์ 39 ของเราก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป 

ไม่รู้เหมือนกันว่าพรุ่งนี้ความเหงา ความสุข ความเศร้าหรือเจ้าอารมณ์อื่นจะพาเราไปไหน

...