ตอนเด็กๆเราชอบอ่านหนังสือมาก โดยเฉพาะหนังสือนิยาย
แล้วเราก็ชอบแต่งนิยายด้วย
จำได้ว่าตอนมต้น เราแต่งนิยายออกมาเป็นสิบๆเรื่อง แต่ก็แต่งไม่จบสักเรื่อง
เรื่องราวส่วนใหญ่ก็คงเป็นนิยายรักธรรมดา
อืมมมม ความรักแบบที่เราอยากจะมีน่ะ :)
จำได้ว่าตั้งแต่ป.1 เรามีเพื่อนผู้ชายคนนึง สนิทกับเรามาก ไปไหนไปกัน
จนมาป.สอง เขาก็ย้ายโรงเรียนไป แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก
ตอนนั้นคงเป็นวัยตอแหล เราเรียกเขาว่ารักแรก
ทั้งๆที่เรายังไม่รู้ว่าความรักคืออะไร
เรามีแฟนคนแรกตอนป.สาม เป็นแฟนกันเพราะเขาหล่อ และเขาอยากลอกการบ้านเรา
โดนนอกใจด้วยนะ เราเอากระดาษที่เขาเขียนบอกชอบคนอื่นไปปาใส่เขากลางโรงอาหาร
แหนะ รับบทนางร้ายซีรีส์ตั้งแต่เด็ก
ชีวิตตอนประถมของเราสนุกดี เป็นเด็กตัวอ้วนๆที่ใส่แว่น ชอบเก็ก ทำตัวแมนๆ
และชอบคนเยอะแยะ เพื่อนผู้ชายตัวท็อปในห้อง เราชอบมาหมดแล้ว เก๋ปะ
ตอนป.6 เราไปแอบชอบรุ่นพี่ม.3คนนึง เขาเป็นประธานนักเรียน
เรารอออนเอมเอสเอ็น เราไปสมัครประธานห้อง เราไปกินข้าวโรงใหม่เพื่อให้เจอเขา
ช่วงนั้นหนังเรื่องสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักเข้าโรงพอดี
อินไปอีกกกกกกกกกก
พอเราเข้าม.1เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วน
เราก็ไปชอบรุ่นพี่ที่เป็นทอมคนนึง
เราว่าเราชอบเค้ามาก เราสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดเรื่องเพศเพื่อชอบพี่เขาได้
แต่พอเวลาผ่านไป เราก็เลิกชอบเขาไปเอง
เรากลับมาเรียนโรงเรียนสหอีกครั้งในช่วงมปลาย
เราคิดว่านี่คือช่วงเวลาที่เราจะรู้จักสักทีว่าความรักคืออะไร
อือ แล้วเราก็มีความรัก
เราชอบเพื่อนผู้ชายคนนึง เขาก็ดูเหมือนจะชอบเรานะ
แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ชอบ
ผ่านมาเป็นเวลาสามปีแล้ว เราก็ว่าเรายังรู้สึกดีๆกับเขาอยู่
แต่เราไม่สามารถใช้คำว่า"รัก"กับเขาได้เลย
เมื่อก่อนตอนเราเด็กๆ เราใช้คำว่ารักได้ฟุ่มเฟือยมาก เราบอกชอบคนนู้นคนนี้
เราคิดว่าความรู้สึกพวกนั้นมันคือความรัก
แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย
ยิ่งเราโตขึ้น เรายิ่งไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร
ความรัก "แบบนั้น" น่ะ
แบบที่เขียนในนิยายรักเป็นร้อยเป็นพันเรื่องที่เราเคยอ่าน
เราไม่เข้าใจ
เราเข้าใจแต่ความรักที่ป๊าม๊ามีให้เรา อาม่าอาโกอาเฮียมีให้เรา
เราเข้าใจแต่ความรักที่เพื่อน และครอบครัวมอบให้กับเรา
แล้วเราก็คิดว่าความรักสำหรับเรามันคงมีได้แค่นั้น
จริงๆแล้วเราแค่ปลอบตัวเอง ว่าได้ความรักแค่นี้ก็พอแล้ว
แต่ในใจลึกๆเราว่าเราโหยหาความรักมากเลยนะ
ความรัก ที่เราไม่รู้ว่ามันคืออะไรน่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in